Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 maja 2019 r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Hantz – Nowak

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Pawłowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań Wilda --

po rozpoznaniu dnia 16.05.19r.

sprawy A. G. s. T. i M. zd. K., ur. (...) w K. (G.)

oskarżonego o to, że:

w dniu 8 grudnia 2018r. w P. w Centrum Handlowym (...), przy ul. (...) w sklepie (...) dokonał zaboru w celu przywłaszczenia butów dziecięcych marki P. o wartości 134,99 zł, butów dziecięcych marki P. o wartości 169,99 zł, dwóch sztuk butów dziecięcych marki (...) każda o wartości 84,99 zł, butów męskich marki G. (...) o wartości 299,99 zł, czapki sportowej marki F. o wartości 59,99 zł, powodując łączne straty o wartości 834,94 zł na szkodę firmy (...) sp z oo

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk

I.  Oskarżonego A. G. uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej przestępstwa z art. 278 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk, przy zastosowaniu art. 37a kk wymierza oskarżonemu karę grzywny w wysokości 80 (osiemdziesiąt) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) zł każda.

II.  Na podstawie art. 44 § 2 kk orzeka przepadek dowodu rzeczowego w postaci torby papierowej z wkładem z folii spożywczej opisanego w wykazie k. 6 i w postanowieniu z dnia 17.12.18r. k. 26a.

III.  Na podstawie art. 627 kpk i art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 50 zł i opłatę w kwocie 160 zł.

/-/ SSR I. Hantz – Nowak

UZASADNIENIE

W dniu 8.12.2018 roku ok. godz. 18:30 A. M. (1)– pracownik departamentu bezpieczeństwa w sklepie (...) w P. przy ul. (...) w CH (...) – zauważył na monitoringu, jak jeden z klientów chodzi po sklepie i wkłada do torby prezentowej, którą miał przy sobie- towar sklepowy. Mężczyzna ten przeszedł za linię bramek, niosąc torbę wypełnioną towarem, za który nie dokonał zapłaty. Po przekroczeniu linii bramek, w holu Galerii Handlowej pracownik ochrony A. M. (1), podszedł do mężczyzny i poprosił go do pomieszczenia służbowego. Mężczyzna, na prośbę pracownika ochrony, pokazał zawartość torby, a następnie wyciągnął z niej skradziony towar w postaci: butów dziecięcych marki P. o wartości 134,99 zł, butów dziecięcych marki P. o wartości 169,99 zł, dwóch sztuk butów dziecięcych marki (...) każda o wartości 84,99 zł, butów męskich marki G. (...) o wartości 299,99 zł, czapki sportowej marki F. o wartości 59,99 zł- powodując łączne straty o wartości 834,94 zł na szkodę (...) Sp. z o.o. z/s w W.. Skradziony towar nadawał się do dalszej sprzedaży i pozostał na sklepie. Zabezpieczono też monitoring, na którym widać opisaną sytuację. Mężczyzna nie miał dowodu zakupu. Na miejsce zdarzenia została wezwana policja. Zatrzymanym mężczyzną okazał się oskarżony A. G.. Po przyjeździe policji oskarżony został doprowadzony do KP W., w celu wykonania dalszych czynności. Dokonane przez policję przeszukanie torby wykazało, iż jej wnętrze było wyłożone folią aluminiową, która powodowała, że bramki przy wyjściu ze sklepu nie sygnalizowały wynoszonych skradzionych przedmiotów.

Oskarżony A. G. ma 33 lata, jest obywatelstwa (...), jest kawalerem, nie ma nikogo na swoim utrzymaniu. Oskarżony ma wykształcenie średnie, z zawodu jest marynarzem. Oskarżony pracuje na budowie jako pracownik fizyczny i z tego tytułu osiąga miesięczny dochód w kwocie 4500 zł. Oskarżony nie był karany sądownie za przestępstwa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

1.  wyjaśnień oskarżonego (k. 74 w zw. z k. 21-22)

2.  zeznań świadków:

- N. A. (k. 74 w zw. z k. 7)

- A. M. (1) (k. 74 w zw. z k. 9-10)

3.  zebranych w sprawie dokumentów, poniżej wymienionych w zw. z k. 74:

- protokołu zatrzymania (k. 2 )

- protokołu przeszukania oskarżonego (k. 4-6)

- notatki służbowej (k. 11)

- płyty z zapisem monitoringu (k. 14)

- karty karnej (k. 25)

Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonego A. G. , który przyznał się do popełnienia zarzucanego mu czynu. Treść wyjaśnień oskarżonego koresponduje z pozostałym zebranym w postępowaniu materiałem dowodowym w postaci w szczególności: zeznań A. M. (1) i N. A., zapisu monitoringu, notatki służbowej z zatrzymania oskarżonego oraz protokołem przeszukania oskarżonego.

Sąd dał pełną wiarę zeznaniom świadka A. M. (1) – pracownika sklepu (...) w P.. Świadek podał przebieg zdarzenia, okoliczności zatrzymania oskarżonego oraz wartość skradzionych towarów. Zeznania świadka pozostawały w zgodzie z pozostałym materiałem dowodowym, w szczególności z zapisem z monitoringu i notatki służbowej z zatrzymania oskarżonego.

Za wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka N. A.. Świadek jest funkcjonariuszem policji, nie jest zainteresowanym w określonym rozstrzygnięciu o przedmiocie niniejszego postępowania, zaś jego zeznania w pełni korespondują z pozostałym zebranym w toku postępowania materiałem dowodowym, w tym z zeznaniami A. M. (1).

Sąd dał wiarę dokumentom wskazanym w ustaleniach stanu faktycznego, gdyż zostały sporządzone przez uprawnione osoby, w granicach ich kompetencji, nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw, by to uczynić z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony zachowaniem swym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 278 § 1 kk.

W dniu 8 grudnia 2018r. w P. w Centrum Handlowym (...), przy ul. (...) w sklepie (...) oskarżony A. G. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia butów dziecięcych marki P. o wartości 134,99 zł, butów dziecięcych marki P. o wartości 169,99 zł, dwóch sztuk butów dziecięcych marki (...) każda o wartości 84,99 zł, butów męskich marki G. (...) o wartości 299,99 zł, czapki sportowej marki F. o wartości 59,99 zł, powodując łączne straty o wartości 834,94 zł na szkodę firmy (...) sp z o.o., czyli dopuścił się przestępstwa z art. 278 § 1 kk.

Przedstawiony powyżej materiał dowodowy pozwala jednoznacznie stwierdzić, że zarówno sprawstwo jak i wina oskarżonego nie budzą żadnych wątpliwości.

Zgodnie z art. 278 § 1 k.k. kto zabiera w celu przywłaszczenia cudzą rzecz ruchomą, podlega karze pozbawienia wolności od 3 miesięcy do lat 5.

Kradzież jest przestępstwem celowościowym i jego strona podmiotowa obejmuje tylko zamiar bezpośredni. Celem tym jest przywłaszczenie rzeczy. Przedmiotem czynu jest cudza rzecz ruchoma (art. 115 § 9 k.k.). Zachowanie sprawcy polega na zaborze rzeczy, usuwaniu cudzego władztwa nad rzeczą. Sprawca musi owładnąć rzeczą i objąć ją swoim władztwem. Zabór następuje w celu przywłaszczenia, to jest sprawca zabiera rzecz po to, ażeby postępować z nią jak z własną.

Przenosząc powyższe na grunt rozpoznanej sprawy stwierdzić należy, że w świetle ustalonego stanu faktycznego nie budzi wątpliwości, że oskarżony dokonał w sklepie kradzieży wymienionych towarów, a następnie przekroczył linię bramek, nie płacąc za nie, po czym został zatrzymany.

W ocenie Sądu, oskarżony działał umyślnie, z zamiarem bezpośrednim popełnienia przestępstwa. Świadczy o tym sposób jego zachowanie się tj. przygotowanie się do wskazanej kradzieży – przez wyłożenie torby folią aluminiową, zabranie towaru i opuszczenie sklepu bez uiszczenia zapłaty.

Oskarżony wyraził zgodę na dobrowolne poddanie się karze ustalonej z Prokuratorem.

Mając to wszystko na uwadze Sąd przypisał oskarżonemu popełnienie przestępstwa z art. 278 § 1 k.k.

Rozważając w świetle dyrektyw wyrażonych w art. 53 § 1 i 2 k.k. kwestię wymiaru kary oskarżonemu A. G., Sąd jako okoliczności obciążające uznał znaczny stopień społecznej szkodliwości czynu z uwagi na wartość towaru, działanie oskarżonego w sposób przemyślany (wyłożenie torby folią aluminiową, która powodowała, że wynoszony towar nie uruchomił sygnalizacji alarmowej przy przechodzeniu przez niego obok bramek przy drzwiach wyjściowych). Natomiast, jako okoliczności łagodzące przyjął przyznanie się oskarżonego i wyrażenie zgody na dobrowolne poddanie się karze oraz uprzednią niekaralność.

W świetle tych okoliczności Sąd, w oparciu o art. 37a kk wymierzył oskarżonemu za przypisany mu czyn karę grzywny wysokości 80 stawek dziennych po 20 zł każda. Zdaniem Sądu, wymierzona kara jest adekwatna do stopnia winy oskarżonego, społecznej szkodliwości jego czynu, która jest znaczna, jak również uwzględnia wszelkie okoliczności łagodzące i obciążające.

Zdaniem Sądu, wymierzona kara nie jest karą zbyt surową. Wymierzona kara grzywny w ilości orzeczonych stawek dziennych 80 spełni stawiane przed karą cele oraz stanowi odpowiednią reakcję prawnokarną na popełniony czyn.

Należy podkreślić, że wymierzając oskarżonemu powyższą karę, Sąd miał na uwadze potrzebę zapewnienia realizacji tak dyrektywy prewencji indywidualnej, opisanej w art. 53 § 1 k.k. (rozumianej jako zapobiegawcze i wychowawcze cele kary) w stosunku do oskarżonego, jak i prewencji generalnej (pojętej jako kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa). Sąd uznał, że koniecznym jest takie potraktowanie oskarżonego, by ani w nim ani nikim innym do kogo wiadomość o przestępstwie i karze za nie dotrze nie wzbudzić niesłusznego wrażenia o niezasadnej pobłażliwości wymiaru sprawiedliwości dla sprawców przestępstw. Zdaniem Sądu, kara łagodniejsza niż ostatecznie wymierzona byłaby karą nieadekwatnie łagodną, kara zaś wymierzona w wystarczającym stopniu spełnia cele prewencji indywidualnej i generalnej, będąc sprawiedliwą odpłatą za czyn którego oskarżony się dopuścił, przy uwzględnieniu sytuacji majątkowej i możliwości zarobkowych oskarżonego.

Sąd nie orzekł wobec oskarżonego środka karnego w postaci obowiązku naprawienia wyrządzonej szkody, gdyż po pierwsze nie był zawarty we wniosku Prokuratora, po drugie, jak zeznał świadek A. M., skradzione towary powróciły na sklep i nadawały się do dalszej sprzedaży.

W punkcie II wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 44 § 2 kk przepadek dowodu rzeczowego w postaci torby papierowej z wkładem z folii spożywczej opisanego w wykazie k. 6 i w postanowieniu z dnia 17.12.18r., k. 26a, jako przedmiotu służącego do popełnienia przestępstwa.

W punkcie III wyroku Sąd zasadził od oskarżonego koszty postępowania i opłatę, uznając brak podstaw do zwolnienia.

/-/ SSR Izabela Hantz-Nowak