Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK ŁĄCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 luty 2019r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Hantz – Nowak

Protokolant: p.o. stażysty Zuzanna Kasperska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań Wilda Anna Kondratowicz

po rozpoznaniu dnia 07.02.19r.

sprawy D. S., s. A. i J. zd. W., ur. (...) w Ś.

skazanego prawomocnymi wyrokami:

1.  Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia z dnia 15.01.15r. w sprawie V K 799/13 za przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem na okres 5 lat, grzywny, poddanie się terapii, zarządzono wykonanie kary, którą odbywa od 18.08.18r. do 18.08.19r.

2.  Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 12.06.17r. w sprawie VI K 35/17 za przestępstwo z art. 178a § 1 kk na karę 10 m-cy pozbawienia wolności, 3 lata zakazu prowadzenia pojazdów, świadczenie pieniężne, karę ma odbywać od 18.08.19r. do 13.06.20r.

I.  Na podstawie art. 85 § 1 i 2 kk, art. 85 a kk i art. 86 § 1 kk łączy kary pozbawienia wolności wymierzone w sprawach opisanych wyżej w pkt 1 – V K 799/13 i 2 – VI K 35/17 i wymierza skazanemu karę łączną pozbawienia wolności w wymiarze 1 (jednego) roku i 6 (sześć) miesięcy.

II.  W pozostałym zakresie co do wyroków nie połączonych umarza postępowanie.

III.  W pozostałym zakresie połączone wyroki podlegają odrębnemu wykonaniu.

IV.  Na podstawie § 17 pkt 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu ( Dz. U. 2016 poz. 1714) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata J. A. kwotę 120 zł oraz podatek vat tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

V.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk oraz art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zwalnia skazanego od kosztów postępowania i opłaty.

/-/ SSR I. Hantz – Nowak

UZASADNIENIE

D. S. został skazany prawomocnymi wyrokami:

I.  Sądu Rejonowego Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, Wydział VI Karny z dnia 12 czerwca 2017 r., (sygn. akt VI K 35/17) za przestępstwo z art. 178a § 1 kk na karę 10 m-cy pozbawienia wolności, 3 lata zakazu prowadzenia pojazdów, świadczenie pieniężne, karę ma odbywać od 18.08.19r. do 13.06.20r.

II.  Sądu Rejonowego dla Wrocławia Śródmieścia, Wydział V Karny z dnia 15 styczeń 2015 r. (sygn. akt V K 799/13) za przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk na karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat, grzywny , poddanie się terapii, zarządzono wykonanie kary pozbawienia wolności, którą odbywa od 18.08.18r. do 18.08.19r.

D. S. urodził się (...) w Ś., z zawodu stolarz, skazany w zakładzie karnym poddał się terapii, ma zostać ojcem w drugim kwartale 2019r., chciałby powrócić do rodziny, podjął pracę zarobkową w zakładzie karnym.

Powyższy stan faktyczny Sad ustalił na podstawie: 2, 12-15, 20, 27, 29, 31-33, 42, 43-46, 48-56, 77-80

-

obliczenie kary (k. 2),

- karty karnej (k. 12-15, 43-46, 77-80),

-

odpisów wyroków (k. 20, 29, 31, 33, 42),

-

opinii o skazanym (k. 48-56)

-

karta informacyjna (k. 27).

Z opinii wynika, że skazany żałuje swoich czynów, nie był karany dyscyplinarnie, wobec przełożonych zachowuje się prawidłowo, chętnie uczestniczy w zajęciach z profilaktyki alkoholowej, utrzymuje kontakt z najbliższą rodziną, konkubiną i znajomymi.

Sąd dał wiarę dokumentom wymienionym w ustaleniach stanu faktycznego, gdyż zostały sporządzone przez uprawnione podmioty w granicach ich kompetencji, nie były kwestionowane przez strony, a Sąd nie znalazł podstaw, by to uczynić z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 569 § 1 kpk wyrok łączny wydaje się wówczas, gdy zachodzą wobec osoby prawomocnie skazanej różnymi wyrokami warunki do orzeczenia kary łącznej.

Warunki do orzeczenia kary łącznej określone zostały w art. 85 § 1 kk. Zgodnie z tym przepisem karę łączną orzeka się wówczas, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju, albo inne podlegające łączeniu. Natomiast, zgodnie z art. 85a kk wynika, że orzekając karę łączną sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele kary zapobiegawcze i wychowawcze, które kara ma osiągnąć wobec skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

W świetle powyższego można stwierdzić, że potrzeba wydania wyroku łącznego zachodzi wówczas, gdy sprawca popełnił wiele przestępstw, ale - z różnego rodzaju przyczyn - nie został za nie skazany jednym wyrokiem, lecz wieloma wyrokami. Rodzi to konieczność w wyroku łącznym takiego łączenia kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa, jakie miałoby miejsce, gdyby sprawy o te przestępstwa były rozpoznawane w jednym postępowaniu, a więc łączenia je w taki sposób, w jaki zostałyby połączone w pierwszym wyroku skazującym. Należy przy tym stanowczo podkreślić, że wskazana instytucja nie ma na celu premiowania osób popełniających większą liczbę przestępstw i nie prowadzi do stosowania wobec sprawców łagodniejszego wymiaru kary. „Orzeczenie kary łącznej nie musi przynosić skazanemu korzyści, to jest oznaczenia kary łącznej w wymiarze niższym od arytmetycznej sumy poszczególnych kar. Wymiar kary łącznej zależy od stopnia związku przedmiotowego i podmiotowego zbiegających się przestępstw. Może on być łagodzony, gdyby kara tak oznaczona jako kara zasłużona nie była celowa. Nie może jednak być zaostrzony ze względów celowości ponad granice kary zasłużonej” (por. wyrok SA w Krakowie z 4 października 2000 r., II AKa 175/00, KZS 2000, nr 10, poz. 31).

Zgodnie z art. 85 § 2 kk podstawą orzeczenia kary łącznej są wymierzone i podlegające wykonaniu w całości lub w części kary lub kary łączne za przestępstwa o których mowa w § 1, z zastrzeżeniem art. 89. Oczywiste jest więc, że Sąd obejmuje procedowaniem te sprawy w których orzeczono kary, które są wykonywane lub będą wykonywane, a więc zarówno kary ograniczenia wolności dotąd nie wykonane, ani w drodze odpracowania, ani w drodze kary zastępczej, kary pozbawienia wolności oraz kary pozbawienia wolności orzeczone z warunkowym zawieszeniem jej wykonania. Skazany był wcześniej wielokrotnie karany, jednak poprzednie orzeczenia zostały wykonane wobec niego i do połączenia nadają się dwa skazania.

Odnośnie skazanego, więc, podlegały połączeniu kara pozbawienia wolności orzeczona wyrokiem w sprawie o sygn. akt VI K 35/17 w wymiarze 10 miesięcy oraz kara 1 roku pozbawienia wolności w sprawie V K 799/13.

W sprawie o sygn. akt V K 799/13 wymierzono skazanemu karę 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres 5 lat tytułem próby. Zarządzono wykonanie warunkowo zawieszonej kary, którą skazany odbywa w okresie od 18 sierpnia 2018 r. do 18 sierpnia 2019 r. W sprawie o sygn. akt VI K 35/17 wymierzono skazanemu karę 10 m-cy pozbawienia wolności, którą ma odbywać od 18.08.19r. do 18.08.20r.

Sposób wymiaru kary łącznej został określony w art. 86 § 1 kk. Zgodnie z art. 86 § 1 kk karę łączną sąd wymierza w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy (zasada kumulacji), nie przekraczając jednak 810 stawek dziennych grzywny, 2 lata ograniczenia wolności albo 15 lat pozbawienia wolności.

Zasadami wymiaru kary łącznej wynikającymi z powyższego przepisu są: zasada absorpcji, asperacji i kumulacji. Zasada absorpcji to całkowite pochłonięcie przez najwyższą z wymierzonych kar jednostkowych pozostałych kar, zasada kumulacji polega na zsumowaniu wszystkich orzeczonych kar jednostkowych, zaś zasadę asperacji można wytłumaczyć jako wymierzenie kary pomiędzy taką, która wynika z zasady absorpcji, a tą wynikającą z zasady kumulacji. Zastosowanie jednej z powyższych zasad zależy od okoliczności konkretnego przypadku, kar jednostkowych określonych poszczególnymi wyrokami, a także postawy samego skazanego. Duże znaczenie przy wymiarze kary łącznej ma również wzgląd na cele zapobiegawcze i wychowawcze, prewencyjne oddziaływanie kary, w znaczeniu prewencji indywidualnej i ogólnej. Popełnienie dwóch lub więcej przestępstw jest istotnym czynnikiem prognostycznym, przemawiającym za orzekaniem kary łącznej surowszej od wynikającej z dyrektywy absorpcji. „Absorpcję kar należy stosować bardzo ostrożnie, biorąc pod uwagę negatywną - co do sprawcy - przesłankę prognostyczną, jaką jest popełnienie kilku przestępstw” - wyrok SA w Warszawie z 12 lipca 2000 r., II AKa 171/00, LexPolonica nr 353581, OSA 2001, nr 2, poz. 5. Podkreślenia wymaga też, że całkowitą absorpcję (pochłonięcie kar) można zastosować albo wtedy, gdy wszystkie czyny wskazują bardzo bliską więź podmiotową i przedmiotową, albo orzeczone za niektóre z czynów kary są tak minimalne, że w żadnym stopniu nie mogłyby rzutować na karę łączną, albo też istnieją jakieś inne szczególne okoliczności dotyczące osoby oskarżonego (patrz: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 29.04.1974 r. – II KR 27/74, niepublikowany). Ponadto, wysokość kary łącznej uzależniona jest od rodzaju i rozmiaru wyrządzonej w mieniu szkody, pobudek i sposobu działania sprawcy, jego właściwości i warunków osobistych, sposobu życia przed wkroczeniem na drogę przestępstwa i późniejszego jego zachowania (vide: wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05.02.1980 r.- OSNPG 1980/11/139).

Odnośnie wyroków objętych łączeniem wymienionych w pkt I wyroku. Połączeniu uległy kary pozbawienia wolności orzeczone za przestępstwa: z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk oraz z art. 178a § 1 kk.

Biorąc pod uwagę wyżej wskazane okoliczności, granice kary łącznej pozbawienia wolności orzeczonej w wyroku łącznym w pkt I wynosiły od 1 roku pozbawienia wolności do 1 roku i 10 miesięcy pozbawienia wolności. Czyny popełnione przez skazanego godziły w różne dobra prawnie chronione, tj. mienie i bezpieczeństwo w komunikacji. Tym samym, w niniejszej sprawie brak jest bliskiej więzi przedmiotowej między popełnionymi czynami. Niemniej, bliska jest więź podmiotowa w zakresie zamiaru umyślnego sprawcy. Dalsza jest również więź czasowa między poszczególnymi przestępstwami. Jak wynika bowiem z odpisów wyroków znajdujących się w aktach sprawy skazany popełnił wszystkie czyny, za które został skazany w dniu 1.11.16r. oraz w dniu 3.08.11r.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, a w szczególności fakt, iż brak jest bardzo bliskiej więzi przedmiotowej i czasowej w niniejszej sprawie, jak i również mając na względzie stopień zawinienia, stopień społecznej szkodliwości poszczególnych czynów, a także cele prewencji indywidualnej i generalnej Sąd doszedł do wniosku, że brak jest podstaw do zastosowania zasady pełnej absorpcji. Zastosowanie ww. zasady może mieć miejsce wyjątkowo, tj. gdy istnieje bliskość podmiotowa, przedmiotowa oraz czasowa między poszczególnymi przestępstwami, tzn. przestępstwa pozostające w zbiegu są przestępstwami podobnymi (sprawca popełnia je w podobny sposób, podobna jest ich kwalifikacja prawna), popełnionymi w niedługich odstępach czasu, na rzecz tego samego pokrzywdzonego, a ponadto przemawiają za tym okoliczności osobiste dotyczące sprawcy (pozytywna prognoza kryminologiczna). Jednocześnie, zdaniem Sądu, karą zbyt wysoką byłoby zastosowanie kary skumulowanej na podstawie poszczególnych kar jednostkowych, podlegających łączeniu. W ocenie Sądu zatem, słusznym było przyjęcie zasady asperacji. O przyjęciu zasady asperacji również przemawiał fakt, iż skazany jest osobą stosunkowo młodą, w areszcie śledczym ma dobrą opinię, nie był karany regulaminowo oraz wyraża krytyczny stosunek do popełnionych przestępstw. Niemniej, nie należy zapominać, iż wyrok łączny nie może stanowić tylko o maksymalnym zmniejszeniu kary pozostającej skazanemu do odbycia, a musi uwzględniać okoliczności występujące w poszczególnych sprawach podlegających łączeniu.

Z powyższych względów kara łączna, orzeczona w pkt I wyroku, w wymiarze 1 roku i 6 m-cy pozbawienia wolności wymierzona w oparciu o system asperacji, jest karą optymalną. Orzeczona kara nie razi surowością, lecz jest adekwatna do całokształtu okoliczności sprawy, a jednocześnie spełnia kryteria łączenia kar w wyroku łącznym określone przez prawo karne materialne. Orzeczono ją bowiem w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za dane przestępstwo (czyli w wyroku podlegającym łączeniu) do sumy kar orzeczonych za poszczególne przestępstwa (tj. do sumy kar wymierzonych w łączonych wyrokach). Jak wspomniano wcześniej, Sąd miał na uwadze brak bliskości przedmiotowej i czasowej w niniejszej sprawie oraz bliską więź podmiotową między zbiegającymi się przestępstwami. Łączeniu podlegały kary pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia.

Wyrok wydany w sprawie o sygn. akt III K 601/16 nie nadawał się do połączenia, z uwagi na brak warunków do orzeczenia kary łącznej i podlega odrębnemu wykonaniu, również pozostałe rozstrzygnięcia w połączonych wyrokach pozostawia się do odrębnego wykonania.

W pkt 4 wyroku na podstawie § 17 ust. 5 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądzono kwotę 120 zł na rzecz obrońcy działającego w n/n sprawie z urzędu.

O zaliczeniu kary dotąd odbytej przez skazanego tj. od 18.08.18r. i nadal w sprawie V K 799/13 Sąd orzekł w odrębnym postanowieniu.

Od kosztów sądowych skazanego zwolniono w całości na podstawie przepisów powołanych w punkcie 4 wyroku, z uwagi na jego sytuacje finansową tj: odbywanie przez niego kary izolacyjnej.

/-/ SSR Izabela Hantz-Nowak