Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 czerwca 2023 r.

Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu V Wydział Cywilny w składzie:

Przewodniczący: sędzia Lidia Mierzyńska

po rozpoznaniu w dniu 13 czerwca 2023 r. w(...)

na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa

M. S.

przeciwko

(...) z siedzibą w W.

o zapłatę

1.  zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 3.606,33 zł (trzy tysiące sześćset sześć złotych trzydzieści trzy grosze) z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 lutego 2017 r. do dnia zapłaty,

2.  kosztami postępowania obciąża pozwanego i na tej zasadzie zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1.656,91 zł.

sędzia Lidia Mierzyńska

UZASADNIENIE

Pozwem złożonym dnia 31 grudnia 2020 r. powód M. S. wniósł o zasądzenie od pozwanego (...) kwoty 3.606,33 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie od dnia 03 lutego 2017 r. do dnia zapłaty oraz kosztami procesu, w tym kosztami zastępstwa procesowego wg norm przepisanych.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 24 grudnia 2016 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzony został należący do poszkodowanej M. B. (1) pojazd (...) nr rej. (...). Sprawca kolizji objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych udzielonym przez zagraniczne towarzystwo ubezpieczeń, w imieniu którego likwidację przeprowadził korespondent - (...) S.A. Ubezpieczyciel uznał swoją odpowiedzialność, przeprowadził postępowanie likwidacyjne i wypłacił kwotę 1.793,67 zł. Kosztorys zakładu przewidywał zastosowanie części zamiennych o jakości P i PJ, potrącenie cen tych części o 17%, współczynnik odchylenia na materiały lakiernicze w wysokości 60%, a także zaniżoną stawkę rbg, tj. 50 zł netto.

Powód nabył w drodze umowy cesji wierzytelność przysługującą poszkodowanym od pozwanego w związku z przedmiotową szkodą i w ramach niniejszego powództwa domaga się zasądzenia kwoty 3.606,33 zł z tytułu odszkodowania za uszkodzony pojazd.

W odpowiedzi na pozew z dnia 05 maja 2021 r. pozwany (...) wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od powoda kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu pozwany, nie kwestionując co do zasady swojej odpowiedzialności za skutki zdarzenia z dnia 24 grudnia 2016 r., ponoszonej w ramach Systemu Zielonej Karty, zaprzeczył, by poniesiona przez powoda szkoda przekraczała wartość wypłaconego odszkodowania. Nadto pozwany podniósł, że skoro pojazd został naprawiony, to wysokość należnego odszkodowania należy ustalić metodą rachunkową, a nie kosztorysową. Pozwany podniósł także zarzut przedawnienia roszczenia.

Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 24 grudnia 2016 r. miała miejsce kolizja drogowa, w wyniku której uszkodzeniu uległ pojazd marki (...) nr rej. (...). Poszkodowanym właścicielem pojazdu była M. B. (1). Sprawca kolizji objęty był ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej posiadaczy pojazdów mechanicznych udzielonym przez (...).

dowód: dokumenty w aktach szkody - k. 65, informacja o wysokości szkody w pojeździe - k. 11.

Pojazd (...) nr rej. (...) został po raz pierwszy zarejestrowany w lipcu 1999 roku. Samochód został sprowadzony z (...) przez syna poszkodowanej, M. B. (2).

W dacie zdarzenia pokrywa komory silnika oraz przedni błotnik nosiły ślady wcześniejszych, niezwiązanych z przedmiotowym wypadkiem, uszkodzeń.

okoliczności bezsporne, a nadto dowód: dokumenty w aktach szkody - k. 65, informacja o wysokości szkody w pojeździe - k. 11, raport z historii pojazdu - k. 62-64, zeznania świadka M. B. (1) - k. 116 [00:07:23 - 00:13:26], opinia biegłego P. B. - k. 131- 159.

W dniu 28 grudnia 2016 r. szkoda została zgłoszona (...) S.A. z siedzibą w W..

Ubezpieczyciel nadał szkodzie numer (...) i wszczął postępowanie likwidacyjne. W dniu 30 grudnia 2016 r. sporządził kosztorys naprawy pojazdu na kwotę 2.255,49 zł

okoliczność bezsporna, a nadto dokumenty w aktach szkody - k. 65, kosztorys (...) - k. 20-22

W dniu 02 stycznia 2017 r. (...) S.A. przekazał całość dokumentacji szkody nr (...) do (...) S.A. (jako agenta (...)) celem dalszego prowadzenia postępowania w przedmiocie likwidacji szkody. (...) S.A. powołał się na zachodzącą wobec niego kolizję interesów.

dowód: dokumenty w aktach szkody - k. 65.

Pismem z dnia 04 stycznia 2017 r. (...) S.A. poinformował poszkodowaną M. B. (1), że jako agent (...) przejął szkodę do likwidacji.

dowód: dokumenty w aktach szkody - k. 65.

W dniu 22 marca 2017 r. (...) S.A. wydał decyzję o przyznaniu odszkodowania za holowanie pojazdu (492 zł) oraz za uszkodzenie pojazdu (1.793,67 zł) w łącznej kwocie 2.285,67 zł.

Kosztorys ubezpieczyciela, stanowiący podstawę ustalenia wysokości odszkodowania, przewidywał naprawę pojazdu przy użyciu części alternatywnych o symbolu P i PJ, współczynnik odchylenia na materiały lakiernicze w wysokości 60%, a także stawkę rbg w wysokości 50 zł netto.

okoliczność bezsporna, a nadto dokumenty w aktach szkody - k. 65, decyzja z dnia 22 marca 2017 r. z zał. - k. 10 -19

(...) S.A. oraz (...) Sp. z. o.o. z siedzibą w K. łączyło w tym czasie porozumienie nr (...).

Na mocy zawartych w nim postanowień (...) Sp. o.o. zobowiązał się do udzielania (...) S.A. oraz klientom wskazanym przez (...) S.A. rabatów na ceny materiałów lakierniczych w celu ich wykorzystania w procesie likwidacji szkody w pojeździe.

Rabaty na materiały lakiernicze wynosiły 40% ceny detalicznej obowiązującej w danym punkcie sprzedaży – tj. (...) Sp. z o.o. przy ul. (...) w K..

Zgodnie z przyjętą procedurą współpracy ustalone rabaty miały być udzielane na materiały lakiernicze uwzględnione w kosztorysie sporządzonym przez (...) S.A.

dowód: porozumienie z dnia 02.11.2016 r. z załącznikami – k. 57-60, aneks z dnia 02.11.2017 R. – k. 61

Po wypłacie odszkodowania samochód marki (...) nr rej. (...) został naprawiony.

dowód: zeznania świadka M. B. (1) - k. 116 [00:07:23 - 00:13:26]

W dniu 20 lipca 2017 r. poszkodowana M. B. (1) zawarła z G. P. umowę cesji wierzytelności przysługujących jej w związku z przedmiotową szkodą.

dowód: umowa cesji z 20 lipca 2017 r. - k. 8.

W dniu 02 listopada 2017 r. G. P. zawarł z powodem M. S. umowę cesji wierzytelności wynikającej z przedmiotowej szkody.

dowód: umowa cesji z 02 listopada 2017 r. - k. 9.

Koszt naprawy uszkodzeń pojazdu marki (...) numer rejestracyjny (...), powstałych w wyniku zdarzenia z dnia 24 grudnia 2016 r., i przywrócenia go do stanu sprzed wskazanego wypadku, wynosił:

a) przy uwzględnieniu cen oryginalnych ( O) części zamiennych z logo producenta pojazdu i stawek rbh w niezależnym warsztacie naprawczym - 7.257,52 zł,

b) przy uwzględnieniu cen oryginalnych ( O) oraz części zamiennych bez logo producenta pojazdu, ale pochodzących z tej samej linii produkcyjnej co części oryginalne ( (...)) i stawek rbh w niezależnym warsztacie naprawczym - 6.862,37 zł.

Zastosowanie części alternatywnych o jakości P nie gwarantowało właściwej jakości naprawy oraz przywrócenia pojazdu do stanu sprzed wypadku z dnia 24 grudnia 2016 r. Części te nie mają bowiem zachowanych właściwych wymiarów, wymagają korekt i dodatkowego pasowania, nie mają też właściwej wytrzymałości.

Dla przywrócenia pojazdu do stanu poprzedniego konieczne było zastosowanie części O, bądź - alternatywnie - części (...), przy czym użycie do naprawy wyłącznie części O nie wpłynęłoby na zwiększenie wartości handlowej pojazdu.

dowód: opinia biegłego P. B. – k. 131-159

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie powołanych dowodów.

W ocenie Sądu opinia biegłego sądowego z dziedziny motoryzacji, wyceny i kosztorysowania napraw pojazdów mechanicznych – P. B. jest przekonująca i w sposób dostateczny wyjaśnia sporne okoliczności rozpoznawanej sprawy. Została wykonana w sposób rzetelny i fachowy, z uwzględnieniem całokształtu materiału dowodowego. Zawarte w niej wywody pozostają jasne i nie zawierają sprzeczności, a końcowe konkluzje wprost odpowiadają na pytania postawione w tezie dowodowej. Opinia i zawarte w niej wnioski nie były przy tym kwestionowane przez strony.

Postanowieniem z dnia 26 maja 2022 r. (k. 117v) Sąd pominął dowód z opinii biegłego na okoliczności wskazane w pkt. 6)a) oraz 6)c) odpowiedzi na pozew (k. 32), albowiem ich ustalenie pozostawało bez wpływu na wynik niniejszego postępowania (art. 235 ² § 1 pkt 2) k.p.c.), o czym szerzej w rozważaniach prawnych.

Na miano wiarygodnych zasługiwały złożone do akt dokumenty oraz ich kserokopie świadczące o istnieniu dokumentów źródłowych tej samej treści. Ich autentyczność nie była kwestionowana przez żadną ze stron, a Sąd nie znalazł podstaw, by czynić to z urzędu.

Sąd nie znalazł również podstaw, by kwestionować wiarygodność zeznań świadka M. B. (1). Były one bowiem szczere i spontaniczne, choć, z uwagi na przedmiot postępowania, miały marginalne znaczenie dla poczynionych w sprawie ustaleń faktycznych. Dla ustalenia wysokości szkody w pojeździe rozstrzygające były bowiem złożone do akt sprawy dokumenty oraz opinia biegłego.

Z tego względu postanowieniem z dnia 13 czerwca 2023 r. Sąd pominął dowód z zeznań świadka M. B. (2).

Postanowieniem z dnia 15 maja 2023 r. (k. 172) Sąd pominął wnioski powoda zgłoszone w pkt. 4) i 5) pisma z 16 grudnia 2021 r. (k. 74v i 75).

Przeprowadzenie dowodu z protokołu zeznań świadka R. S., złożonych w innym postępowaniu sądowym, godziłoby bowiem w obowiązującą w procesie cywilnym zasadę bezpośredniości.

Wniosek o przeprowadzenie w trybie art. 278 ¹ kpc dowodu z ustnej uzupełniającej opinii biegłego P. B. złożonej w sprawie prowadzonej przez Sąd Rejonowy Poznań – Stare Miasto w Poznaniu również nie zasługiwał na uzależnienie. Przede wszystkim, okoliczność, na jaką miał zostać przeprowadzonym ten dowód (tj. wykazanie braku możliwości skorzystania z rabatów na koszt naprawy pojazdów), nie wymagała wiadomości specjalnych i odwołania się do wiedzy biegłego.

Nadto, by dana opinia mogła zostać wykorzystana w innym postępowaniu sądowym na podstawie art. 278 ¹ kpc, musi spełniać wymogi przewidziane w art. 285 § 1 kpc, tj. zawierać uzasadnienie, co w tym przypadku nie zostało zrealizowane. Na dodatek, wyjaśnienia biegłego P. B. odnosiły się do rabatów udzielanych przez (...) S.A., więc wypowiedzi biegłego zawarte w protokole z dnia 26 listopada 2020 r. w ogóle nie przystawały do zagadnień badanych w niniejszym postępowaniu.

Sąd zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 509 § 1 k.c. wierzyciel może bez zgody dłużnika przenieść wierzytelność na osobę trzecią (przelew), chyba że sprzeciwiałoby się to ustawie, zastrzeżeniu umownemu albo właściwości zobowiązania. Z kolei art. 513 § 1 k.c. stanowi, że dłużnikowi przysługują przeciwko nabywcy wierzytelności wszelkie zarzuty, które miał przeciwko zbywcy w chwili powzięcia wiadomości o przelewie. Celem i skutkiem przelewu jest przejście na nabywcę wierzytelności, a zatem ogółu uprawnień przysługujących dotychczasowemu wierzycielowi, który zostaje wyłączony ze stosunku zobowiązaniowego, jaki go wiązał z dłużnikiem. Jednakże w następstwie przelewu nie może pogorszyć się sytuacja dłużnika.

Na gruncie rozpoznawanej sprawy bezsporna była czynna legitymacja procesowa powoda, uprawnionego w związku z umowami cesji wierzytelności z 20 lipca 2017 r. oraz 02 listopada 2017 r. do dochodzenia odszkodowania za szkodę wyrządzoną na skutek analizowanego zdarzenia komunikacyjnego.

Bierna legitymacja procesowa pozwanego wynika z umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej posiadacza pojazdu mechanicznego kierowanego przez sprawcę powyższej szkody oraz faktu likwidacji szkody w Systemie Zielonej Karty, a więc oparta jest na art. 822 § 1 k.c. w zw. z art. 435 kc w zw. z art. 436 § 1 k.c.

Na podstawie art. 123 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (Dz. U. 2003r. Nr 124 poz. 1152 z późn. zm. (...) odpowiada za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na terytorium:

1) Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego;

2) Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe podpisały z (...) umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i zaspokajaniu roszczeń, pod warunkiem istnienia ważnej Zielonej Karty wystawionej przez zagraniczne biuro narodowe;

3) państw, których biura narodowe podpisały z (...) umowy o wzajemnym uznawaniu dokumentów ubezpieczeniowych i likwidacji szkód, jeżeli poszkodowanym jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawca posiadał Zieloną Kartę wystawioną przez członka (...), którego upadłość ogłoszono lub który uległ likwidacji;

4) państw, których biura narodowe są sygnatariuszami Porozumienia Wielostronnego, jeżeli poszkodowanym jest osoba mająca miejsce zamieszkania lub siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, a sprawca zawarł umowę ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych z członkiem (...), którego upadłość ogłoszono lub który uległ likwidacji.

Wierzytelność, którą nabył powód, wynika z art. 9 ust.1 powołanej wyżej regulacji, w myśl którego umowa ubezpieczenia obowiązkowego odpowiedzialności cywilnej obejmuje odpowiedzialność cywilną podmiotu objętego ubezpieczeniem za szkody wyrządzone czynem niedozwolonym oraz wynikłe z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Odpowiedzialność ubezpieczyciela trwa przez okres wskazany w umowie i kończy się z upływem ostatniego dnia tego okresu, z zastrzeżeniem wyjątków określonych w ustawie (art.12 ust.1). Odszkodowanie wypłaca się zaś w granicach odpowiedzialności cywilnej podmiotów objętych ubezpieczeniem, nie wyższej jednak niż do wysokości sumy gwarancyjnej w umowie (art.13). Rozdział 2. cytowanej na wstępie ustawy w sposób szczegółowy określa zasady ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych. Zgodnie z art. 34 ust.1 ustawy z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną szkodę, której następstwem jest m.in. uszkodzenie lub zniszczenie mienia. W myśl zaś postanowień art. 36 ust.1 ustawy – odszkodowanie ustala się i wypłaca w granicach odpowiedzialności cywilnej posiadacza lub kierującego pojazdem mechanicznym, najwyżej jednak do umówionej w umowie ubezpieczenia sumy ubezpieczenia. Odpowiedzialność sprawcy szkody wynikała z przepisów art. 436 § 2 kc. Na skutek objęcia powyższej szkody obligatoryjnym ubezpieczeniem odpowiedzialności cywilnej ukonstytuowana została odpowiedzialność ubezpieczyciela.

Nie zasługiwał na uwzględnienie podniesiony przez pozwanego zarzut przedawnienia roszczenia.

Zgodnie z art. 819 § 3 i 4 kc w wypadku ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej roszczenie poszkodowanego do ubezpieczyciela o odszkodowanie przedawnia się z upływem terminu przewidzianego dla tego roszczenia w przepisach o odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym lub wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania. Bieg przedawnienia roszczenia o świadczenie do ubezpieczyciela przerywa się także przez zgłoszenie zdarzenia objętego ubezpieczeniem. Bieg przedawnienia rozpoczyna się na nowo od dnia, w którym zgłaszający roszczenie lub zdarzenie otrzyma na piśmie oświadczenie o przyznaniu lub odmowie świadczenia.

Zdarzenie miało miejsce w dniu 24 grudnia 2016 r. Szkoda została zgłoszona w (...) S.A. (dalej: (...) S.A.) w dniu 28 grudnia 2016 r., a następnie przyjęta do opracowania przez (...) S.A. (dalej: (...) S.A.) – jako agenta pozwanego (...) w W. (por. dokumenty w aktach szkody: str. 2). W dniu 22 marca 2017 r. (...) S.A. wydał decyzję o przyznaniu odszkodowania za uszkodzony pojazd marki (...) nr rej. (...).

Trzyletni termin przedawnienia (art. 442 ¹ § 1 kc), po przerwaniu w dniu 28 grudnia 2016 r., rozpoczął bieg na nowo od dnia 22 marca 2017 r. (art. 819 § 4 kc). Termin przedawnienia upływał zatem z dniem 31 grudnia 2020 r. (art. 118 zdanie 2. kc w zw. z art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 13 kwietnia 2018 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny i niektórych innych ustaw).

Pozew w niniejszej sprawie został złożony w dniu 31 grudnia 2020 r., a zatem przed upływem biegu przedawnienia i skutkował jego przerwaniem zgodnie z dyspozycją art. 123 § 1 pkt 1 kc.

W ocenie Sądu nie można uznać za trafną wykładni art. 819 § 4 kc przestawionej przez pozwanego w odpowiedzi na pozew.

Mianowicie, gdyby w okolicznościach analizowanej sprawy norma wyrażona w art. 819 § 4 k.c. nie znajdowała zastosowania do pozwanego, to poszkodowany - by uzyskać przerwanie biegu przedawnienia na czas likwidacji szkody - musiałby albo zgłosić szkodę bezpośrednio zagranicznemu ubezpieczycielowi, albo - nie czekając na wynik postępowania likwidacyjnego - złożyć do sądu pozew o zapłatę. Wykładnia zaprezentowana przez pozwanego podważa zatem sam sens istnienia (...) (w pierwszym przypadku), a także (w przypadku drugim) istotę postępowania likwidacyjnego, stanowiącego proces obejmujący czynności mające na celu wyjaśnienie okoliczności koniecznych do ustalenia odpowiedzialności zakładu ubezpieczeń za zdarzenie losowe i ewentualnie wysokości odszkodowania oraz wypłatę lub odmowę wypłaty odszkodowania w terminie wymaganym przez obowiązujące przepisy prawa lub zawartą umowę ubezpieczenia.

Należy też zauważyć, że żaden przepis nie nakłada na poszkodowanego obowiązku dokonywania podwójnego zawiadomienia o szkodzie. Likwidacja szkód z elementem zagranicznym należy - zgodnie z art. 123 z dnia 22 maja 2003 r. ustawy o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) - do (...), a nie do (...) S.A. lub (...) S.A. (...) (a wcześniej – (...) S.A.) zajmował się likwidacją tej szkody jako agent pozwanego, na co wyraźnie wskazywał (...) S.A. w kierowanej do poszkodowanej korespondencji.

Należy zauważyć, że na stronie pozwanego (...) (https/www.pbuk.pl/postepowanie-w-razie-wypadku/zdarzenia-w-polsce) zamieszczona jest informacja: „W przypadku jeśli nie znajdujesz korespondenta towarzystwa w którym ubezpieczony jest sprawca skontaktuj się z (...) S.A. lub (...) S.A. i zgłoś szkodę w jednym z tych zakładów ubezpieczeń, pełniących funkcję agenta (...).”. „Na mocy porozumień zawartych z (...) towarzystwa te zawiadomią nas o szkodzie oraz wykonają oględziny i wycenę szkód w twoim pojeździe”.

W konsekwencji, brak jest podstaw do uznania w ślad za pozwanym, że zgłoszenie szkody (...) S.A. (następnie (...) S.A.) nie przerwało biegu przedawnienia wobec pozwanego (por. szerzej wyrok SA w Białymstoku z dnia 16 maja 2014 r., sygn. akt I ACa 90/14, analogiczny pogląd w stosunku do roszczeń kierowanych do (...) wyraził SN w uchwale z 6 sierpnia 2020 r. III CZP 76/19).

Mając powyższe na uwadze Sąd uznał, że zgłoszone przez powoda roszczenia nie było przedawnione w dacie złożenia pozwu.

Do odszkodowania ubezpieczeniowego przy ubezpieczeniu OC znajduje zastosowanie, obowiązująca w prawie zasada pełnego odszkodowania, która odnosi się do szkody wyrządzonej przez ubezpieczonego innej osobie. Zgodnie z art. 436 § 1 kc w zw. z art. 361 kc odpowiedzialny za wypadek posiadacz zobowiązany jest do rekompensaty poszkodowanemu wszelkiej szkody majątkowej. Odszkodowanie obejmuje wszelkie szkody, a więc poniesione straty i korzyści, jakie poszkodowany mógłby osiągnąć, gdyby mu szkody nie wyrządzono. Powołane przepisy nakazują zatem upatrywać szkody przez pryzmat podstawowych zasad kodeksowych określonych w art. 361 § 2 kc, a mianowicie jako różnicę między stanem majątku poszkodowanego, jaki zaistniał po zdarzeniu wywołującym szkodę a stanem tego majątku, jaki istniałby, gdyby nie wystąpiło dane zdarzenie. Zgodnie z art. 362 § 2 kc naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, nie dopuszczając jednocześnie do powstania nieuzasadnionego wzbogacenia poszkodowanego.

W niniejszej sprawie strony były zgodne co do tego, że należne odszkodowanie podlega rozliczeniu w ramach tzw. szkody częściowej. Prowadzony przez strony spór ogniskował się wokół wysokości tejże szkody. Powód domagał się jej wyrównania poprzez zapłatę równowartości kosztów naprawy pojazdu przy uwzględnieniu cen nowych i oryginalnych części zamiennych, żądając od pozwanego dopłaty kwoty 3.606,33 zł do wypłaconego przez (...) S.A. odszkodowania - 1.793,67 zł.

W opinii pisemnej biegły sądowy P. B. wskazał, że koszt naprawy pojazdu marki (...) nr rej. (...) przy użyciu oryginalnych części zamiennych z logo producenta pojazdu (O) i stawek rbh w nieautoryzowanym warsztacie naprawczym wynosił 7.257,52 zł brutto, a przy użyciu części zamiennych o jakości O i Q – 6.862,37 zł.

Jednocześnie biegły zaznaczył, że użycie do naprawy części alternatywnych typu P, PJ, PT nie gwarantuje właściwej jakości naprawy i przywrócenia pojazdu do stanu sprzed analizowanego wypadku. Dlatego tej opcji Sąd nie brał pod uwagę przy ustalaniu wysokości należnego odszkodowania.

Mając na uwadze wysokość wypłaconego dotąd odszkodowania za uszkodzony pojazd (1.793,67 zł) oraz wysokość dochodzonej pozwem dopłaty do tego odszkodowania – 3.606,33 zł, powództwo zasługiwało na uwzględnienie w całości, i to zarówno przy uwzględnieniu wariantu I kosztów naprawy z opinii biegłego P. B. (7.257,52 zł), jak i przy uwzględnieniu wariantu II (6.862,37 zł).

W okolicznościach analizowanej sprawy, wbrew podnoszonym przez pozwanego zarzutom, na uwzględnienie nie zasługiwał rabat na materiał lakierniczy (40%), zastosowany przez agenta pozwanego ( (...) S.A.) w kosztorysie naprawy.

Z załączonego do odpowiedzi na pozew porozumienia łączącego (...) S.A. z dostawcą materiału lakierniczego (porozumienie nr (...) – k. 57-60) wynika, że wskazany w nim rabat na materiał lakierniczy dotyczył wyłącznie tych elementów, które zostały wskazane i uwzględnione przez pozwanego w kosztorysie (por. opis procesu współpracy – k. 60).

Pozwany nie podjął nawet próby wykazania, że technologia oraz zakres naprawy pojazdu uwzględnione w sporządzonym przez niego kosztorysie zapewniały przywrócenie tego pojazd do stanu sprzed zdarzenia z dnia 24 grudnia 2016 r., domagając się jedynie, by biegły, przy sporządzaniu kalkulacji, naliczył rabat na materiał lakierniczy, stosownie do w/w porozumienia.

Tymczasem w okolicznościach analizowanej sprawy nie było żadnych podstaw do naliczania w/w rabatu zgodnie z żądaniem pozwanego.

Po pierwsze, kalkulacja naprawy pojazdu marki (...) sporządzona przez biegłego P. B., nie była tożsama z kosztorysem naprawy wykonanym przez (...) S.A. na etapie likwidacji szkody. (...) S.A. nie uwzględnił w swej kalkulacji wszystkich części oraz operacji technicznych niezbędnych do pełnej restytucji szkody.

Tym samym, jeżeli naprawa pojazdu (...) wykonana zgodnie ze sporządzonym przez (...) S.A. kosztorysem, z uwagi na przyjętą w nim metodę naprawy oraz zastosowane operacje technologiczne, nie gwarantowała przywrócenia pojazdu do stanu sprzed zdarzenia z dnia 24 grudnia 2016 r., a rabat na materiał lakierniczy dotyczył wyłącznie tych elementów, które zostały wskazane i uwzględnione przez ubezpieczyciela w kosztorysie, to nie było podstaw, by wyliczone przez biegłego koszty naprawy pojazdu, umniejszać o rabat, ponieważ rabatu na takie, nie uwzględnione przez ubezpieczyciela elementy, poszkodowana po prostu by nie uzyskała.

Po drugie, w § 1 porozumienia nr (...) (k. 57-61) z dostawcą materiału lakierniczego, wskazano, że ustalone w tym porozumieniu rabaty będą „naliczane od ceny detalicznej obowiązującej w danym punkcie sprzedaży”. Na podstawie zaoferowanego przez pozwanego materiału dowodowego nie sposób zweryfikować wysokości owych „cen detalicznych w danym punkcie sprzedaży”, od których miałby być naliczany ten rabat. Tym bardziej nie sposób przyjąć w ślad za narzucaną przez pozwanego narracją, jakoby ów rabat, miał być naliczany od cen materiałów lakierniczych zastosowanych w kalkulacji opartej na danych z systemu A.. Literalna wykładnia zapisów tego porozumienia nie potwierdza bowiem słuszności tej tezy.

Po trzecie, w świetle zaoferowanego przez pozwanego materiału dowodowego nie sposób ustalić, kto i w jaki sposób miałby dobrać właściwy odcień lakieru, by dokonać jego zamówienia w trybie zdalnym u współpracującego z (...) S.A. dostawcy mającego siedzibę w K.. Tym samym pozwany nie wykazał, że poszkodowana w istocie miała realną możliwość skorzystania z propozycji (...) S.A. i wynegocjowanego rabatu na materiał lakierniczy.

W przedstawionych okolicznościach nie sposób zatem w ślad za pozwanym czynić poszkodowanej zarzutów, że, nie korzystając z propozycji nabycia materiału lakierniczego od dostawcy współpracujących z agentem pozwanego, naruszyła obowiązek współdziałania z ubezpieczycielem przy racjonalizacji kosztów naprawy szkody (art. 354 § 2 kc). Owa racjonalizacja nie może bowiem uchylać podstawowego obowiązku pozwanego, a mianowicie pełnej kompensaty szkody, co w analizowanym wypadku oznacza wypłatę odszkodowania w wysokości zapewniającej przywrócenie pojazdu powoda do stanu sprzed kolizji z dnia 24 grudnia 2016 r.

Na uwzględnienie nie zasługiwał jednocześnie podnoszony przez stronę pozwaną zarzut nieprzedstawienia przez powoda dokumentów wykazujących wysokość faktycznie poniesionych kosztów naprawy pojazdu. Przede wszystkim podkreślenia wymaga, że obowiązek odszkodowawczy ubezpieczyciela powstaje już z chwilą wyrządzenia poszkodowanemu szkody i nie jest uzależniony od tego, czy poszkodowany dokonał naprawy samochodu i czy w ogóle zamierza go naprawić ( por. np. uzasadnienie uchwały Sądu Najwyższego z dnia 15 listopada 2001 r. III CZP 68/2001 OSNC 2002/6 poz. 74 i powołane tam orzeczenia; wyrok Sądu Najwyższego z dnia 16 maja 2002 r., V CKN 1273/2000). W konsekwencji dla rozstrzygnięcia sprawy bez znaczenia pozostawało to, czy poszkodowana dokonała naprawy uszkodzonego pojazdu i jakie w związku z tym poniósł koszty.

Zgodnie z powołaną argumentacją wnioski dowodowe pozwanego zgłoszone w punktach 6a) i 6 c) odpowiedzi na pozew (k. 32) nie miały żadnego znaczenia dla wyniku niniejszego postepowania i w związku z tym Sąd pominął je postanowieniem z dnia 26 maja 2022 r.

Skoro wyliczone przez biegłego koszty naprawy pojazdu wynosiły 7.257,52 zł (wariant I)/6.862,37 zl (wariant II), pozwany dotąd wypłacił odszkodowanie w kwocie 1.793,67 zł, a powód w ramach niniejszego procesu domagał się dopłaty w zakresie kwoty 3.606,33 zł, to powództwo, bez względu na wybór wariantu I lub wariantu II kosztów naprawy pojazdu, zasługiwało na uwzględnienie w całości.

Mając powyższe na uwadze, Sąd na podstawie powołanych wyżej przepisów orzekł jak w punkcie 1. wyroku.

O odsetkach ustawowych za opóźnienie Sąd orzekł na podstawie art. 481 § 1 k.c., art. 817 § 1 k.c. i art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...), mając na uwadze datę zgłoszenia szkody agentowi pozwanego.

O kosztach procesu Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 i 3 w zw. z art. 99 k.p.c. mając na względzie to, że powód wygrał proces w całości. Na koszty poniesione przez powoda składały się: 200 zł opłaty od pozwu, 17 zł opłaty od pełnomocnictwa, 900 zł wynagrodzenia pełnomocnika oraz 539,91 zł wykorzystanej zaliczki na poczet opinii biegłego (łącznie 1.656,91 zł).

sędzia Lidia Mierzyńska