Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

P., dnia 2 października 2023 r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu V Wydział Cywilny w składzie: Przewodniczący: Sędzia Barbara Dolata

Protokolant:

po rozpoznaniu w dniu 2 października 2023 r. w (...), na posiedzeniu niejawnym

sprawy z powództwa (...) spółki z ograniczoną odpowiedzialnością spółki komandytowej z siedzibą w P.

przeciwko P. (...) z siedzibą w W.

o zapłatę 1 800,00 zł

1.  Zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 1 700 zł (jeden tysiąc siedemset złotych ) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie od dnia 1 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty.

2.  W pozostałym zakresie powództwo oddala .

3.  Kosztami procesu obciąża pozwanego na podstawie art. 100 kpc zdanie drugie i z tego tytułu :

a/ zasądza od pozwanego na rzecz powoda kwotę 2 117 zł,

b/ nakazuje ściągnąć od pozwanego na rzecz Skarbu Państwa Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu kwotę 571,50 zł ( pięćset siedemdziesiąt jeden złotych pięćdziesiąt groszy ) z tytułu wydatków na opinię biegłego.

Sędzia Barbara Dolata

UZASADNIENIE

Pozwem z dnia 5 września 2022 r. powód (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością spółka komandytowa z siedzibą w P., reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o zasądzenie od pozwanego P. (...) z siedzibą w W. kwoty 1.800,00 zł wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia 1 kwietnia 2022 r. do dnia zapłaty. Nadto wniósł o zasądzenie od pozwanego na swoją rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, wraz z kosztami opłaty skarbowej od pełnomocnictwa.

W uzasadnieniu powód wskazał, że w dniu 28 lutego 2022 r. miała miejsce kolizja drogowa, w której uszkodzony został pojazd marki (...) o numerze rejestracyjnym (...). Sprawca szkody posiadał obowiązkowe ubezpieczenie odpowiedzialności cywilnej na podstawie umowy zawartej z pozwanym. Pojazd sprawcy był zarejestrowany w państwie którego B. (...) jest (...) (...) zawartego w ramach (...). W trakcie postępowania likwidacyjnego pozwany wypłacił odszkodowanie w kwocie 5.100 zł. Powód na podstawie umowy cesji wierzytelności nabył w drodze przelewu wszystkie wierzytelności wobec pozwanego wynikające z przedmiotowej szkody, które pierwotnie przysługiwały poszkodowanemu (k. 3-8).

Pozwany (...), reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika, wniósł o oddalenie powództwa w całości oraz zasądzenie od strony powodowej na rzecz pozwanego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych oraz opłaty skarbowej od pełnomocnictwa wraz z odsetkami ustawowymi za opóźnienie liczonymi od dnia uprawomocnienia się orzeczenia do dnia zapłaty.

W uzasadnieniu pozwany zaprzeczył, aby odszkodowanie należało ustalić na wyższą kwotę, w szczególności aby wartość pojazdu marki (...) w stanie nieuszkodzonym i uszkodzonym odpowiadała wyliczeniom powoda. Z przeprowadzonych w trakcie postepowania likwidacyjnego oględzin wynikało, że koszty naprawy pojazdu przekraczają jego wartość przed kolizją, a zatem w pojeździe zaistniała szkoda całkowita. W związku z tym odszkodowanie winno zostać ustalone jako różnica wartości pojazdu w stanie uszkodzonym i nieuszkodzonym. Co istotne, zdaniem pozwanego powód nie kwestionował kwalifikacji szkody jako całkowitej. Swoich wyliczeń co do wartości pojazdu pozwany dokonał przy pomocy specjalistycznego programu (...), uwzględniając wszelkie istotne okoliczności, w tym historie pojazdu oraz jego stan, a także wcześniejsza szkodowość (k. 48-49v).

Sąd ustalił następujący stan faktyczny sprawy:

W dniu 28 lutego 2022 r. miała miejsce kolizja drogowa, w której został uszkodzony pojazd marki (...) o numerze rejestracyjnym (...) należący do I. A.. Pojazd sprawcy kolizji był w dacie zdarzenia ubezpieczony od odpowiedzialności cywilnej (...) i był zarejestrowany w państwie, którego B. (...) jest (...) (...) zawartego w ramach systemu (...).

Szkoda została zgłoszona (...) S.A. z siedzibą w W. jako nominowanemu korespondentowi, który przeprowadził postepowanie likwidacyjne pod numerem (...).

okoliczność bezsporna.

W dniu 15 marca 2022 r. poszkodowana I. A. zawarła z (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. umowę przelewu wierzytelności nr (...) w wyniku której zbyła na jego rzecz wszelkie niezapłacone dotąd wierzytelności, w tym wierzytelności przyszłe, wynikającą ze szkody w pojeździe marki (...) o nr rej. (...) powstałej na skutek zdarzenia z dnia 28 lutego 2022 r.

W dniu 16 marca 2022 r. (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością z siedzibą w O. na podstawie umowy przelewu (cesji) wierzytelności – umowy sprzedaży zbył na rzecz powoda wszystkie niezapłacone dotychczas wierzytelności , w tym wierzytelności przyszłe, wynikające ze szkody w pojeździe marki (...) o nr rej. (...) powstałej na skutek zdarzenia z dnia 28 lutego 2022 r.

dowód : umowa przelewu wierzytelności nr (...) (k. 22-24), umowa przelewu wierzytelności z 16 marca 2022 r. (k. 25-26).

W dniu 29 marca 2022 r. powód sporządził kalkulację naprawy nr (...) w której wskazano, że koszt naprawy pojazdu (...) po szkodzie z dnia 28 lutego 2022 r. wynosi 22.202,29 zł brutto.

dowód: kalkulacja naprawy nr (...) z 29 marca 2022 r. (k. 33-42).

Decyzją z dnia 1 kwietnia 2022 r. (...) S.A. z siedzibą w W. przyznał powodowi dopłatę do odszkodowania w kwocie 545,34 zł ustalając łączną wysokość szkody w pojeździe marki (...) na kwotę 5.100 zł Do decyzji ubezpieczyciela zostało wyłączone wyliczenie szkody nr (...).

dowód: decyzja (...) S.A. z siedzibą w W. z 1 kwietnia 2022 r. (k. 16), wyliczenie szkody nr (...) (k. 17-21).

Pismem z dnia 29 marca 2022 r. powód wezwał pozwanego do zapłaty kwoty odszkodowania wynikającej ze sporządzonej ekspertyzy technicznej, pomniejszonej o wartość dotychczas wypłaconego świadczenia wraz odsetkami ustawowymi za opóźnienie, w terminie 7 dni od daty otrzymania wezwania.

dowód: wiadomość email z 29 marca 2022 r. (k. 43).

Poszkodowana I. A. zakupiła pojazd marki (...) w Polsce, od osoby prywatnej, w dobrym stanie, za cenę 5.000 zł. Podczas zakupu pojazd miał uszkodzony lewy błotnik. Poszkodowana nie znała wcześniejszej historii pojazdu. W trakcie użytkowania pojazdu przez poszkodowaną I. A. pojazd nie uczestniczył w żadnej innej kolizji. Miał zbita tylną szybę, która została wymieniona na oryginalną. Powyższa szkoda nie została rozpatrzona przez ubezpieczalnię, rozliczenie nastąpiło między sprawcą a poszkodowaną.

W bazie (...) brak jest danych dotyczących zdarzeń, roszczeń, wypłaconych odszkodowań związanych z ubezpieczeniami OC oraz AC w okresie od 1 stycznia 2004 r. do 28 lutego 2022 r. związanych z pojazdem marki (...) nr rej (...).

Po szkodzie poszkodowana naprawiła uszkodzony samochód nie przywracając go całkowicie do stanu sprzed szkody oraz zbyła pojazd za cenę około 5.000 zł.

dowód: pismo (...) z 22 listopada 2022 r. (k. 80-80v), dokumentacja techniczna pojazdu marki (...) nr rej (...) (k. 67-78), pisemne zeznania świadka I. A. (k. 127).

Koszty naprawy uszkodzeń pojazdu Marki (...) (...) o nr rej (...) będącego wynosiły:

a)  21.948,08 zł przy zastosowaniu cen nowych części oryginalnych, pochodzących z sieci dealerskiej (...) oraz stawki serwisów nieautoryzowanych wynoszącej 120,00 zł netto za godzinę,

b)  21.366,95 zł przy zastosowaniu cen nowych części oryginalnych pochodzących z sieci dealerskiej (...), części Q raz stawki serwisów nieautoryzowanych wynoszącej 120,00 zł netto za godzinę.

Wartość rynkowa pojazdu marki (...) o nr rej (...) w chwili powstania szkody wynosiła 8.100,00 zł (7.400,00 zł ceny wyjściowej oraz dodatkowe wyposażenie warte 544 zł minus 1654,00 zł za korekty) natomiast po zdarzeniu z dnia 28 lutego 2022 r. wartość wraku wynosiła 1.300,00 zł. W pojeździe doszło do szkody całkowitej.

Różnica pomiędzy wartością przed i po szkodzie z dnia 28 lutego 2022 r. wynosiła 6.800,00 zł.

dowód: pisemna opinia biegłego sądowego M. C. z 25 lipca 2023 r. (k. 143-172).

Przedstawiony stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie okoliczności bezspornych między stronami, przedłożonych dokumentów oraz zeznań świadka I. A..

Wiarygodność dokumentów zgromadzonych w aktach sprawy nie budziła wątpliwości Sądu, również strony nie podnosiły żadnych zarzutów w tej kwestii. Kserokopie Sąd potraktował jako świadczące o istnieniu dokumentów źródłowych o tożsamej treści.

W sprawie przesłuchano w charakterze świadka poszkodowaną I. A. – właścicielkę uszkodzonego pojazdu. Zeznania świadka były spójne, logiczne oraz zostały złożone spontanicznie. Nadto korespondowały z całym zgromadzonym w aktach sprawy materiałem dowodowym. Strony postepowania nie kwestionowały treści zeznań a i Sąd nie znalazł powodów do uznania zeznań świadka za niewiarygodne.

Sąd dokonał ustaleń faktycznych również w oparciu o opinię sporządzoną przez stałego biegłego sądowego dr inż. M. C., którą uznał za w pełni przydatną dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy w zakresie w jakim biegły ustalił wysokość kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu. Opinia została sporządzona przez kompetentną i uprawnioną osobę posiadającą należytą wiedzę specjalistyczną. Wskazuje na to sposób jej sporządzenia i dochodzenia do wniosków. Opinię biegły wydał opierając się na materiale dowodowym zebranym w aktach sprawy oraz własnym doświadczeniu zawodowym i wiedzy w zakresie naprawy szkód komunikacyjnych.

W ocenie Sądu przedmiotowa opinia pozostaje merytorycznie rzetelna, sformułowana w sposób kategoryczny i spójny, przez osobę posiadającą odpowiednie kompetencje do jej przygotowania. Wskazuje ona metodykę opracowania, sposób badań, które doprowadziły biegłego do wysnucia ostatecznych wniosków, a całość wydanej w sprawie opinii okazała się być spójna i logiczna. Żadna ze stron nie kwestionowała przy tym ustaleń biegłego co do przedstawionych wariantów uzasadnionych kosztów naprawy przedmiotowego pojazdu.

Zaznaczyć należy, iż dowód z opinii biegłego ma służyć poznaniu przez Sąd wiedzy specjalnej. Funkcją biegłego jest ocena stanu lub właściwości rzeczy lub osoby albo wyjaśnienie przyczyn określonych zdarzeń i określenia ich skutków ( tak: M. Rybarczyk, Biegły w postępowaniu cywilnym, Warszawa 2001, str. 8), sama zaś ocena przeprowadzona na podstawie dowodu z opinii biegłego niczym nie różni się od oceny innych dowodów. Co istotne, służą ku temu kryteria określone w treści art. 233 § 1 k.p.c. ( por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z dnia 12 maja 2009 r., III AUa 270/09, OSAB 2010 nr 1, str. 58). Sąd obowiązany jest zatem dokonać każdorazowej oceny w zakresie opinii sporządzonej na potrzeby postępowania dowodowego pod kątem wyżej wymienionych kryteriów. Sąd nie dopatrzył się w sporządzonej opinii żadnych uchybień, przyznając jej treści przymiot pełnej wiarygodności, nie znajdując podstaw do podważania jej wartości dowodowej i do konieczności przeprowadzania dowodu z opinii innych biegłych (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 21 listopada 1974 r., II CR 638/74, OSP 1975/5/108). Strony nie wnosiły o sporządzenie opinii uzupełniającej przez biegłego.

Sąd zważył, co następuje:

Powództwo zasługiwało na uwzględnienie w przeważającej części.

W rozpoznawanej sprawie odpowiedzialność pozwanego co do zasady nie była sporna, albowiem (...) S.A. z siedzibą w W. jako nominowany korespondent, w toku postępowania likwidacyjnego wypłacił odszkodowanie tytułem kosztów naprawy uszkodzonego pojazdu, nie kwestionując swojej odpowiedzialności za zdarzenie z dnia 28 lutego 2022 r. na podstawie umowy ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej. Dodatkowo odpowiedzialność pozwanego wynikała z art. 122 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) (Dz. U. z 2003 r. Nr 124, poz. 1152 z późn. zm.), który stanowi, że do zadań P. (...) należy organizowanie likwidacji szkód lub bezpośrednia likwidacja szkód spowodowanych na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przez posiadaczy pojazdów mechanicznych zarejestrowanych za granicą posiadających ważne dokumenty ubezpieczeniowe wystawione przez zagraniczne biura narodowe. Stosowanie do art. 123 pkt 1 ustawy Biuro odpowiada za szkody będące następstwem wypadków, które miały miejsce na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej i powstały w związku z ruchem pojazdów mechanicznych, zarejestrowanych w państwach, których biura narodowe są sygnatariuszami (...). Art. 127 ustawy stanowi, że likwidacja szkód w przypadkach, o których mowa w art. 123, następuje na zasadach określonych w art. 14 ust. 1-3 oraz przepisach rozdziału 2, chyba że umowa międzynarodowa, której stroną jest Rzeczpospolita Polska stanowi inaczej.

Kwestią bezsporną w sprawie była również okoliczność, że powód w wyniku cesji wierzytelności stał się uprawnionym do dochodzenia od pozwanego ubezpieczyciela roszczeń z tytułu szkody komunikacyjnej z dnia 28 sierpnia 2022 r. Sąd badając z urzędu kwestię legitymacji, uznał, że stanowiące podstawę legitymacji czynnej powoda umowy cesji są ważne i skuteczne. Nadto zawierały one wszystkie niezbędne elementy, jakie tego typu umowa zawierać powinna (art. 509 k.c.). Na mocy tych umów powód nabył od właścicielki pojazdu wierzytelność w takiej postaci i kwocie, która przysługiwałaby poszkodowanej. Umowy mające na celu przeniesienie powstałej wierzytelności, w ocenie Sądu, nie sprzeciwiały się ustawie, ani właściwości zobowiązania – w sposób jasny precyzowały również przelewane świadczenie. Pozwany w toku postępowania nie kwestionował zresztą legitymacji czynnej powoda.

Podstawę odpowiedzialności pozwanego stanowiły przepisy art. 805 § 1 k.c. w zw. z art. 822 k.c. w zw. z art. 436 § 2 k.c. i art. 363 k.c. oraz art. 34 ust. 1 ustawy z dnia 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...)

Zgodnie z art. 805 § 1 k.c. ubezpieczyciel przez umowę ubezpieczenia zobowiązuje się, w zakresie działalności swego przedsiębiorstwa, spełnić określone świadczenie w razie zajścia przewidzianego w umowie wypadku, a ubezpieczający zobowiązuje się zapłacić składkę.

Zgodnie z art. 822 § 1 k.c. przez umowę ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej ubezpieczyciel zobowiązuje się do zapłacenia określonego w umowie odszkodowania za szkody wyrządzone osobom trzecim, wobec których odpowiedzialność za szkodę ponosi ubezpieczający albo ubezpieczony. Uprawniony do odszkodowania w związku ze zdarzeniem objętym umową ubezpieczenia odpowiedzialności cywilnej może dochodzić roszczenia bezpośrednio od ubezpieczyciela (§ 4).

Natomiast art. 34 ust. 1 ww. ustawy, stanowi, że z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych przysługuje odszkodowanie, jeżeli posiadacz lub kierujący pojazdem mechanicznym są obowiązani do odszkodowania za wyrządzoną w związku z ruchem tego pojazdu szkodę, będącą następstwem śmierci, uszkodzenia ciała, rozstroju zdrowia bądź też utraty, zniszczenia lub uszkodzenia mienia.

Zgodnie z art. 415 k.c., kto z winy swej wyrządził drugiemu szkodę, obowiązany jest do jej naprawienia.

Zgodnie z art. 436 § 2 k.c., w razie zderzenia się mechanicznych środków komunikacji poruszanych za pomocą sił przyrody wymienione osoby mogą wzajemnie żądać naprawienia poniesionych szkód tylko na zasadach ogólnych. Również tylko na zasadach ogólnych osoby te są odpowiedzialne za szkody wyrządzone tym, których przewożą z grzeczności.

Spór w niniejszej sprawie, ogniskował się wokół ustalenia, czy powód miał prawo domagać się od pozwanego zapłaty, oprócz wypłaconego już odszkodowania, dodatkowo kwoty 1.800,00 zł tytułem szkody całkowitej w pojeździe marki (...) powstałej jako skutek zdarzenia drogowego z dnia 28 lutego 2022 r.

Powszechnie obowiązujące prawo nie definiuje pojęcia szkody całkowitej. Termin ten wywodzi się z praktyki ubezpieczeniowej powstałej w toku likwidacji szkód zarówno z ubezpieczenia OC posiadaczy pojazdów mechanicznych, jak i ubezpieczenia autocasco. Należy zwrócić uwagę na wyróżnienie w praktyce kategorii szkody częściowej i całkowitej. Jak wskazano w wyroku Sądu Apelacyjnego w Katowicach z dnia 12 lutego 1992 r. (sygn. akt I ACr 30/92, OSA 1993, nr 5, poz. 32), szkoda częściowa ma miejsce wówczas, gdy uszkodzony pojazd nadaje się do naprawy, a koszt naprawy nie przekracza wartości w dniu ustalenia przez zakład ubezpieczeń tego odszkodowania. Natomiast szkoda całkowita występuje wówczas, gdy pojazd uległ zniszczeniu w takim stopniu, że nie nadaje się do naprawy, albo gdy koszty naprawy przekroczyłyby wartość pojazdu w dniu likwidacji szkody. W odniesieniu do komunikacyjnych szkód majątkowych – podobnie jak na gruncie ubezpieczeń AC – w praktyce funkcjonuje pojęcie szkody całkowitej, którą wyznacza próg opłacalności naprawy pojazdu na poziomie 70-80% wysokości kosztów naprawy w stosunku do wartości pojazdu. Niewątpliwie posługiwanie się kategorią szkody całkowitej jest pochodną metody dyferencyjnej ustalenia odszkodowania (art. 361 § 2 w zw. z art. 363 k.c.) i zakłada, że w przypadku, gdy koszty naprawy są wyższe od wartości pojazdu to naprawa pojazdu jest nieopłacalna, a indemnizacja szkody w pełnym zakresie prowadziłaby do nieuzasadnionej korzyści po stronie powoda. Wówczas wartość pojazdu w stanie nieuszkodzonym, a w konsekwencji odszkodowanie powinny zostać obniżone o wartość pozostałości (wraku) pojazdu, które zatrzymuje poszkodowany i może np. dokonać ich zbycia (por. np. wyrok SN z dnia 20 kwietnia 1971 r., II CR 475/70, OSPiKA 1971, z. 12, poz. 231 i z dnia 10 października 2000 r., V CKN 112/00, uchwała składu 7 sędziów SN z dnia 12 kwietnia 2012 r., III CZP 80/11, OSNC z 2012 r., nr 10, poz. 112; postanowienie SN z dnia 20 czerwca 2012 r., III CZP 85/11, OSNC z 2013 r., nr 3, poz. 37; wyrok SO w Kaliszu z dnia 7 listopada 2013 r., II Ca 404/13).

Naprawienie szkody ma zapewnić całkowitą kompensatę doznanego uszczerbku, nie dopuszczając jednak do nieuzasadnionego wzbogacenia się poszkodowanego. Odszkodowanie należy się bowiem tylko w granicach normalnego związku przyczynowego. Istotne są tutaj dwa kryteria: celowość wydatków oraz ich ekonomiczne uzasadnienie (por. uchwała SN z 17.11.2011r., III CZP 5/11, OSNC 2012/3/28).

Gdy zaś chodzi o reguły ustalania wysokości odszkodowania, to należy podkreślić kompensacyjną funkcję odpowiedzialności odszkodowawczej, polegającą na tym, że odszkodowanie powinno ściśle odpowiadać wysokości szkody - nie powinno być niższe od tej wysokości, tak że nie rekompensuje całej szkody, ale i nie powinno być od niej wyższe i stanowić źródła bezpodstawnego wzbogacenia poszkodowanego (tak również Sąd Najwyższy m.in. w: uchwale z 22 kwietnia 1997 r., III CZP 14/97, publ. OSNC 1997/8/103 czy wyroku z 16 stycznia 2002 r., IV CKN 619/00). Trzeba ponadto przypomnieć, że chwilą właściwą dla ustalenia odszkodowania jest moment wyrokowania (art. 363 § 2 k.c. i art. 316 § 1 k.p.c.).

W przypadku obliczania wartości odszkodowania z tytułu szkody całkowitej przyjmuje się metodę dyferencyjną. Zgodnie z tą metodą odszkodowanie ustalone jako różnica między wartością pojazdu przed szkodą i wraku pojazdu po szkodzie prowadzi do naprawienia szkody w rzeczywistym rozmiarze. Co więcej, nie jest przy tym wymagane, aby poszkodowany przeznaczył środki pieniężne wyliczone zgodnie z metodą dyferencyjną na naprawę czy na jakikolwiek inny cel. Fakt zbycia uszkodzonego przedmiotu jest dla odszkodowania pieniężnego wyliczonego metodą dyferencyjną irrelewantny. Swoboda dysponowania tą sumą wynika z celu, jaki pełni odszkodowanie w tym wypadku. Jest nim wyrównanie różnicy w dobrach poszkodowanego, która rzeczywiście powstała na skutek wypadku, a nie naprawa uszkodzonego przedmiotu. Właśnie ten cel odróżnia roszczenie o odszkodowanie pieniężne od roszczenia o restytucję pieniężną.

W trakcie niniejszego postepowania bezspornym było, że w pojeździe marki (...) doszło do wystąpienia szkody całkowitej. Wynikało to zarówno ze zgodnych w tym zakresie stanowisk procesowych stron postępowania jak i opinii biegłego sądowego. Zarówno bowiem naprawa pojazdu przy wyłącznym użyciu części oryginalnych jak i z użyciem części zamiennych Q znacznie przewyższała wartość pojazdu w stanie sprzed szkody. W tym stanie rzeczy należało uznać, iż na skutek zdarzenia z dnia 28 lutego 2022 r. w pojeździe wystąpiła szkoda całkowita.

Pomiędzy stronami spornym było, jaka była faktyczna wartość pojazdu przed i po szkodzie w związku z czym okoliczność ta, jako wymagająca wiedzy specjalistycznej, również znalazła się w spectrum tematycznym sporządzonej opinii. Biegły sądowy jednoznacznie ustalił wartość pojazdu należącego do poszkodowanej na kwotę 8.100,00 zł przed zdarzeniem z dnia 28 lutego 2022 r. oraz kwotę 1.300,00 zł po wystąpieniu tego zdarzenia. W konsekwencji zastosowania metody dyferencyjnej wyliczenia szkody należało uznać, że należne poszkodowanej odszkodowanie wynosiło łącznie 6.800,00 zł. Skoro jednak dotychczas ubezpieczyciel wypłacił na rzecz powoda kwotę 5.100,00 zł do zapłaty w ramach należnego odszkodowania pozostaje kwota 1.700,00 zł (6.800,00 zł – 5.100,00 zł).

Mając na uwadze powyższe, orzeczono jak w punkcie 1 wyroku.

W kwestii roszczenia odsetkowego, Sąd orzekł mając na uwadze, że zgodnie z art. 14 ust. 1 i 2 ustawy z 22 maja 2003 r. o ubezpieczeniach obowiązkowych, (...) co do zasady zakład ubezpieczeń wypłaca odszkodowanie w terminie 30 dni licząc od dnia złożenia przez poszkodowanego lub uprawnionego zawiadomienia o szkodzie. Po upływie tego terminu ubezpieczyciel pozostaje w opóźnieniu z zapłatą, chyba że zachodzą wyjątkowe okoliczności, określone w ust. 2 tego przepisu.

Powództwo w pozostałym zakresie, jako niewykazane należało oddalić (punkt 2 wyroku).

Ubocznie należy wskazać, że wniosek o zwrócenie się do (...) o przesłanie historii dotyczącej szkodowości pojazdu nie przyniósł spodziewanych efektów a mianowicie (...) udzielił odpowiedzi, że w okresie od 1.01.2014r do 28.02.2022r nie odnaleziono danych dotyczących roszczeń i odszkodowań wypłaconych w związku z pojazdem (...). Informacje i dokumenty dotyczące szkodowości pozwany może i powinien sam pozyskać w trakcie likwidacji szkody. Poza tym poszkodowana w swoich zeznaniach podała, że przed szkodą z dnia 28 lutego 2022 r. pojazd był w stanie dobrym.

O kosztach procesu orzeczono na podstawie art. 100 zd. 2 k.p.c. obciążając nimi w całości pozwanego albowiem z kwoty 1.800,00 zł żądanej pozwem powód wygrał w zakresie kwoty 1.700,00 zł tj. w 94,4% a więc niemalże w całości. Na koszty poniesione przez powoda złożyły się: opłata od pozwu (200,00 zł), opłata skarbowa od pełnomocnictwa (17,00 zł), koszty zastępstwa procesowego (900,00 zł) oraz zaliczka na poczet opinii biegłego (1.000,00 zł) tj. łącznie 2.117,00 zł (punkt 3 lit. a) wyroku).

Zarazem wyjaśnienia wymagało, że postanowieniem z dnia 11 września 2023 r. przyznano biegłemu sądowemu wynagrodzeniu w kwocie 1.571,50 zł, które jedynie do kwoty 1.000,00 zł zostało pokryte z zaliczki powoda. W związku z tym po stronie Skarbu Państwa pozostawały nierozliczone koszty procesu w kwocie 571,50 zł, które należało ściągnąć w całości od pozwanego, jako strony przegrywającej proces (punkt 3 lit. b) wyroku).

Sędzia Barbara Dolata