Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 25 kwietnia 2019 roku

Sąd Rejonowy Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, Wydział VI Karny

w składzie

Przewodniczący: SSR Izabela Hantz – Nowak

Protokolant: sekr. sąd. Katarzyna Pawłowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań – Wilda w Poznaniu-----

po rozpoznaniu w dniu 18 kwietnia 2018 roku, 6 czerwca 2018 roku, 24 kwietnia 2019 roku w P.

sprawy S. H. , ur. (...) w P., syna Z. i H. z domu S.

oskarżonego o to, że:

w dniu 7 października 2017 roku w P. w Centrum Handlowym (...)
w sklepie (...), w ciągu pięciu lat po odbyciu co najmniej sześciu miesięcy kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne dokonał zaboru w celu przywłaszczenia jednej sztuki spodni męskich A. E. koloru czarnego o wartości 449,00 zł oraz jednej sztuki kurtki męskiej A. E. o wartości 649,00 zł powodując łączną wartość strat 1 098,00 zł na szkodę (...) Sp. z o.o.,

tj. o czyn z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

1.  Oskarżonego S. H. uznaje za winnego popełnienia zarzucanego mu czynu i za to na podstawie art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. skazuje go na karę 1 (jednego) roku i 2 (dwóch) miesięcy pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 46 § 1 k.k. orzeka od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. obowiązek uiszczenia kwoty 1 098,00 zł (tysiąc dziewięćdziesiąt osiem złotych) tytułem naprawienia wyrządzonej szkody.

3.  Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku (Dz.U.2019.18) w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu przyznaje od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. S. kwotę 1 136,52 zł (słownie: tysiąc sto trzydzieści sześć złotych i pięćdziesiąt dwa grosze), w tym VAT w kwocie 212,52 zł (dwieście dwanaście złotych i pięćdziesiąt dwa grosze) tytułem zwrotu kosztów obrony sprawowanej z urzędu.

4.  Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z 23 czerwca 1973 roku (Dz.U.1983.49.223) o opłatach w sprawach karnych zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300,00 zł (trzysta złotych), tytułem opłaty oraz na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku (Dz.U.2013.663) w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 18 czerwca 2014 roku (Dz.U.2014.861) w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100,00 zł (sto złotych) tytułem kosztów postępowania.

/-/ SSR Izabela Hantz – Nowak

UZASADNIENIE

W dniu 7 października 2017 roku, ok. godz. 11:50 – 11:55 oskarżony S. H. (ubrany w ciemną kurtkę oraz ciemne spodnie oraz posiadający ciemną torbę przewieszoną przez ramię) udał się do sklepu (...) znajdującego się w Galerii Handlowej (...) w P.. Znajdując się na terenie sklepu oskarżony wszedł do przymierzalni zabierając ze sobą jedną parę spodni męskich marki A. (...) koloru czarnego o wartości 449,00 zł oraz jedną męską kurtkę marki A. (...) koloru czarnego o wartości 649,00 zł. Kiedy opuścił przymierzalnię ekspedientka K. M. (1) zapytała go, czy odłożyć rzeczy, jednak oskarżony stwierdził, że zrobi to samodzielnie i na miejsce odłożył inną parę spodni i inną kurtkę, niż te które zabrał ze sobą do przymierzalni. W momencie odkładnia rzeczy oskarżony zagadywał ekspedientkę, by ta nie zwróciła uwagi na cechy odkładanych ubrań. Ostatecznie oskarżony opuścił sklep zabierając ze sobą parę spodni męskich marki A. (...) koloru czarnego o wartości 449,00 zł oraz jedną męską kurtkę marki A. (...) koloru czarnego o wartości 649,00 zł.

Po opuszczeniu sklepu przez oskarżonego ekspedientka K. M. (1) zauważyła, że oskarżony podmienił spodnie i kurtkę i o zdarzeniu poinformowała ochronę sklepu oraz ochronę galerii handlowej. Oskarżonego nie udało się już jednak zlokalizować na terenie galerii. Rzeczy pozostawione przez oskarżonego w sklepie (...) oddano do Punktu Rzeczy Znalezionych w P. po przeprowadzonej pod koniec roku 2017 inwenturze.

Po złożeniu zawiadomienia o możliwości popełnienia przestępstwa i po podjęciu działań przez funkcjonariuszy Policji jako sprawcę kradzieży wytypowano S. H..

Oskarżony S. H. ma 48 lat, posiada wykształcenie średnie techniczne (technik obróbki skrawaniem), jest osobą bezrobotną, utrzymuje się z prac dorywczych. Oskarżony uzależniony jest od środków odurzających. Oskarżony był dotychczas karany:

1) wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 3 grudnia 2018 roku w sprawie III K 763/18 obejmującym wyroki Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dniu 30 kwietnia 2018 roku w sprawie III K 659/17 (za przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k., kara 5 miesięcy pozbawienia wolności; termin odbywania kary od 10 grudnia 2018 roku do 8 maja 2019 roku; zaliczenie od 19 maja 2017 roku do 20 maja 2017 roku) oraz Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 26 stycznia 2018 roku w sprawie VI K 1188/17 ( przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. w zw. z art. 91 § 1 k.k., kara 8 miesięcy pozbawienia wolności; termin odbywania kary od 14 kwietnia 2018 roku do 10 grudnia 2018 roku) na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności; termin odbywania kary od 14 kwietnia 2018 roku do 19 lutego 2019 roku; zaliczono rzeczywisty okres pozbawienia wolności w sprawie;

2) wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 11 października 2017 roku w sprawie III W 1679/17 za wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. na karę aresztu w wymiarze 6 dni; termin odbywania kary od 14 maja 2019 roku do 20 maja 2019 roku;

3) wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 19 marca 2015 roku w sprawie III W 428/15 za wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. na karę aresztu w wymiarze 6 dni; termin odbywania kary od 8 maja 2019 roku do 14 maja 2019 roku;

4) wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 11 lutego 2015 roku w sprawie III W 158/15 za wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. na karę aresztu w wymiarze 15 dni; termin odbywania kary od 30 listopada 2017 roku do 15 grudnia 2017 roku;

5) wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 29 grudnia 2015 roku w sprawie III K 767/15 za przestępstwo z art. 289 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 4 miesięcy pozbawienia wolności: termin odbywania kary od 15 grudnia 2017 roku do 14 kwietnia 2018 roku;

6) wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 18 grudnia 2014 roku w sprawie VI K 1178/14 za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności; termin odbywania kary od 17 lutego 2015 roku do 15 maja 2016 roku; zaliczenie od 8 maja 2014 roku do 9 maja 2014 roku;

7) wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Grunwald i Jeżyce w Poznaniu z dnia 11 lipca 2014 roku w sprawie III W 26/14 za wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. na karę aresztu w wymiarze 15 dni; termin odbywania kary od 15 maja 2016 roku do 30 maja 2016 roku;

8) wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 8 maja 2014 roku w sprawie III W 459/14 za wykroczenie z art. 119 § 1 k.w. na karę aresztu w wymiarze 10 dni; termin odbywania kary od 30 maja 2016 roku do 9 czerwca 2016 roku;

9) wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto w Poznaniu z dnia 5 lutego 2009 roku w sprawie III K 1063/08 za przestępstwa z art. 275 § 1 k.k., art 276 k.k., art. 280 § 1 w zw. z art. 91 § 1 k.k. na karę 4 lat i 9 miesięcy pozbawienia wolności: termin odbywania kary od 20 lipca 2008 roku do 20 kwietnia 2013 roku;

10) wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 30 kwietnia 2008 roku w sprawie III K 157/07/1, obejmującym wyroki Okręgowego w Bydgoszczy w sprawie III K 109/99 oraz Sądu Rejonowego w Poznaniu w sprawie V K 1742/97/4 na karę 2 lat pozbawienia wolności; termin odbywania kary od 16 maja 2003 roku do 15 września 2003 roku; zaliczenie od 11 marca 1999 roku do 10 listopada 2000 roku;

11) wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 30 kwietnia 2008 roku
w sprawie III K 157/07/1, obejmującym wyroki Sądu Rejonowego w Poznaniu w sprawie VI K 1700/03 oraz w sprawie XXIII K 1358/05 na karę 2 lat pozbawienia wolności; termin odbywania kary od 5 sierpnia 2006 roku do 9 lipca 2008 roku; zaliczenie od 13 lipca 2002 roku do 14 lipca 2002 roku, od 14 marca 2003 roku do 9 kwietnia 2003 roku;

12) wyrokiem łącznym Sądu Okręgowego w Bydgoszczy z dnia 30 kwietnia 2008 roku
w sprawie III K 157/07/1, obejmującym wyroki Sądu Rejonowego w Poznaniu w sprawie VI K 110/02, w sprawie V K 194/03, w sprawie IV K 284/02 oraz w sprawie IV K 609/02 na karę 3 lat pozbawienia wolności: termin odbywania kary od 21 lutego 2006 roku do 5 sierpnia 2006 roku; zaliczenie od 29 stycznia 2003 roku do 14 marca 2003 roku, od 9 kwietnia 2003 roku do 16 maja 2003 roku, od 15 września 2003 roku do 12 stycznia 2006 roku;

13) wyrokiem Sądu Rejonowego w Poznaniu z dnia 6 czerwca 2002 roku w sprawie VI K 110/02 za przestępstwo z art. 279 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. na karę 40 dni zastępczej kary pozbawienia wolności za karę grzywny orzeczoną obok kary pozbawienia wolności; termin odbywani kary od 12 stycznia 2006 roku do 21 lutego 2006 roku.

W toku odbywania kary pozbawienia wolności oskarżony w dniu 7 marca 2018 roku został skierowany do systemu terapeutycznego poza oddziałem terapeutycznym dla skazanych uzależnionych od środków odurzających lub psychotropowych. Od tego czasu oskarżony objęty był zastępczą terapią metadonową oraz pozostawał pod opieką lekarza psychiatry.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

1. częściowo wyjaśnień oskarżonego (k. 88, 32-33, 47-50)

2. zeznań świadków:

a) P. L. (k. 1v – 2, 89 – 90);

b) K. M. (1) (k. 134 – 135);

3. dowodów z dokumentów:

a) protokołu oględzin rzeczy z dnia 14 października 2017 roku (k. 9 – 10v);

b) karty karnej oskarżonego (k. 17 – 18, 81 -84, 125 – 128, 160 – 163, 186 – 189, 208 – 215, 221 - 224);

c) wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 18 grudnia 2014 roku w sprawie VI K 1178/14 (k. 21 – 21v);

d) wyroku Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 5 lutego 2009 roku (k. 22 – 24);

e) wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu z dnia 27 maja 2009 roku w sprawie IV Ka 726/09 (k. 25 – 26);

f) kadrów z nagrania z dnia 7 października 2017 roku (k. 35 – 36);

g) pisma Służby Więziennej z dnia 17 lipca 2018 roku (k. 164);

h) opinii o skazanym (k. 165 – 173v);

i) pisma Służby Więziennej z dnia 23 lipca 2018 roku (k. 1740;

j) notatki urzędowej z dnia 5 listopada 2018 roku (k. 191);3)

3) dowodu z nagrania (k. 105).

Oskarżony S. H. zarówno w toku postępowania przygotowawczego, jak i w toku postępowania sądowego nie przyznał się do zarzucanych mu czynów (k. 32 33v, 88). Wskazywał, że tego dnia w sklepie (...) w Centrum Handlowym (...), jednak nie ukradł ubrań. Zaznaczył, że przymierzył je, jednak z uwagi na ich cenę odłożył je na miejsce.

Relację oskarżonego Sąd nie dał wiary, albowiem była ona sprzeczna z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, a przede wszystkim z zapisem z monitoringu z dnia 7 października 2017 roku oraz zeznaniami świadków P. L. i K. M. (2). Na nagraniu dokładnie widać bowiem, jak oskarżony zabiera kurtkę oraz spodnie do przymierzalni, a po powrocie z niej odkłada na miejsce podmienione ubrania. Ponadto na nagraniu wyraźnie widać, jak po wyjściu oskarżonego ze sklepu ekspedientka zauważa, że pozostawione przez oskarżonego rzeczy różnią się znacząco od tych, które zabrał do przymierzalni i zdenerwowana zawiadamia o tym fakcie ochronę. Ponadto o zamiarze kradzieży ubrań przez oskarżonego świadczy również to, że nie zgodził się by to ekspedientka odłożyła ubrania na miejsce oraz to, że zagadywał ekspedientkę, by ta nie zauważyła podmiany ubrań. Ponadto świadek K. M. (2), która była ekspedientką tego dnia, podczas zeznań w toku postępowania sądowego rozpoznała oskarżonego i wskazała, że to właśnie on dokonał kradzieży ubrań w dniu 7 października 2017 roku.

Sąd uznał za wiarygodne zeznania świadków P. L. oraz K. M. (1) , albowiem w zakresie dotyczącym czynu, którego popełnienie jest zarzucane oskarżonemu były logiczne i spójne oraz korespondowały z pozostałym zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Należy zaznaczyć jednocześnie, iż świadkowie są osobami dla obcymi dla oskarżonego i brak jest jakichkolwiek podstaw do stwierdzenia, iż zeznawaliby oni nieprawdę narażając się na odpowiedzialność karną.

Prawdziwość, rzetelność i autentyczność sporządzenia zgromadzonych w sprawie dowodów nieosobowych w postaci dokumentów i nagrań także nie budziły wątpliwości Sądu i dlatego zostały uznane za wiarygodne.

Są zważył, co następuje:

Podsumowując całokształt zgromadzonego w przedmiotowej sprawie materiału dowodowego, Sąd uznał, iż wina oskarżonego S. H. w zakresie czynu przypisanego mu w wyroku nie budzi żadnych wątpliwości. Zachowania oskarżonego Sąd zakwalifikował z art. 278 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k.

Przestępstwo kradzieży określone w art. 278 kk., polega na zabraniu cudzej rzeczy ruchomej w celu przywłaszczenia. Zgodnie z art. 45 k.c. rzeczą ruchomą może być tylko przedmiot materialny. Ustawową definicję rzeczy ruchomej zawiera także art. 115 § 9 k.k. Przez pojęcie to rozumie się na gruncie prawa karnego polski albo obcy pieniądz lub inny środek płatniczy oraz dokument, który uprawnia do otrzymania sumy pieniężnej albo zawiera obowiązek wypłaty kapitału, odsetek, udziału w zyskach, albo stwierdzenie uczestnictwa w spółce. Rzecz będąca przedmiotem przestępstwa kradzieży musi być cudza, tzn. stanowić czyjąś własność lub być przedmiotem czyjegoś posiadania. Przestępstwo kradzieży polega na zaborze cudzej rzeczy ruchomej, poprzez jej wyjęcie spod władztwa osoby nią władnącej, wbrew jej woli i przeniesieniu jej w sferę władztwa sprawcy zaboru. Chodzi tutaj o faktyczne władztwo nad rzeczą, które w wyniku zaboru zostaje wbrew woli posiadacza naruszone. Zabór taki godzi w prawo własności, gdyż sprawca zaboru działa w celu przywłaszczenia zabranej rzeczy, tj. włączenia jej do swego stanu posiadania lub bezprawnego rozporządzenia nią na rzecz innej osoby. Stanowiący istotę kradzieży zabór następuje bezprawnie, bez żadnej ku temu podstawy i bez zgody właściciela lub osoby, której mienie (rzecz) zabrano (wyr. SN z 18 XII 1998r., IV KKN 98/98, Orz. Prok. i Pr. 1999, nr 7-8). Kradzież jest przestępstwem umyślnym, którego można się dopuścić wyłącznie z zamiarem bezpośrednim. Jest to bowiem przestępstwo kierunkowe, jako że celem zaboru jest przywłaszczenie. Oznacza to, że sprawca dokonuje zaboru po to, aby włączyć cudzą rzecz do swojego majątku i postępować z nią jak właściciel (tzn. zużywając, darowując, sprzedając itp.). Cel przywłaszczenia nie musi obejmować dążenia sprawcy do osiągnięcia korzyści majątkowej.

Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżony swoim zachowaniem zrealizował wszystkie znamiona przestępstwa określonego w art. 278 § 1 k.k. W dniu 7 października 2017 roku udał się bowiem do sklepu (...), gdzie w przymierzalni podmienił spodnie i kurtkę i ostatecznie opuścił sklep zabierając ze sobą parę spodni męskich marki A. (...) koloru czarnego o wartości 449,00 zł oraz jedną męską kurtkę marki A. (...) koloru czarnego o wartości 649,00 zł. Powyższe potwierdza nagranie z monitoringu z dnia 7 października 2017 roku oraz zeznania świadków K. M. (2) i P. L.. Na nagraniu wyraźnie bowiem widać postać oskarżonego, który zabiera do przymierzalni w/w produkty, a po powrocie z niej odkłada na miejsce inne rzeczy. Ponadto o kradzieży ubrań przez oskarżonego świadczy również to, że nie zgodził się by to ekspedientka odłożyła ubrania na miejsce oraz to, że zagadywał ekspedientkę, by ta nie zauważyła podmiany ubrań. Zachowania te widoczne są na zapisie z monitoringu. Dodatkowo monitoring ukazuje scenę, jak po opuszczeniu sklepu przez oskarżonego, zdenerwowana ekspedientka odkrywa podmianę ubrań i zdenerwowana zawiadamia o tym zdarzeniu ochronę. Mało prawdopodobnym jest, że ekspedientka zareagowałaby w ten sposób, gdyby z ubraniami wszystko było w porządku.

W zakresie strony podmiotowej wskazać należy, że oskarżony działała umyślnie, z zamiarem bezpośrednim, na co wskazują ustalone i opisane wyżej okoliczności sprawy. Sięgając bowiem po produkty znajdujące się na sklepowej półce, chowając je do torby oraz nie płacąc za nie musiał mieć świadomość bezprawności czynu i chcieć go dokonać. Swoim zachowaniem wyczerpał więc ustawowe znamiona kradzieży zarówno od strony przedmiotowej jak i podmiotowej.

Ponadto oskarżony dokonał czynu w warunkach recydywy zwykłej w rozumieniu art. 64 § 1 k.k. Zgodnie ze wskazanym przepisem jeżeli sprawca skazany za przestępstwo umyślne na karę pozbawienia wolności popełnia w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 miesięcy kary umyślne przestępstwo podobne do przestępstwa, za które był już skazany, sąd może wymierzyć karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości do górnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę. Przesłanką recydywy zwykłej nie jest popełnienie wykroczenia. Jest nią natomiast popełnienie przestępstwa umyślnego – czyli zbrodni lub umyślnego występku, za który orzeczono wobec niego karę pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 115 § 3 k.k. przestępstwami podobnymi są przestępstwa należące do tego samego rodzaju; przestępstwa z zastosowaniem przemocy lub groźby jej użycia albo przestępstwa popełnione w celu osiągnięcia korzyści majątkowej uważa się za przestępstwa podobne.

Przechodząc na kanwę niniejszej sprawy oskarżony zarzucanego mu czynu dopuścił się w ciągu pięciu lat po odbyciu w okresie 17 lutego 2015 roku do 15 maja 2016 roku (zaliczenie od 8 maja 2014 roku do 9 maja 2014 roku) kary 1 roku i 3 miesięcy pozbawienia wolności orzeczonej wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu z dnia 18 grudnia 2014 roku w sprawie VI K 1178/14 za przestępstwo z art. 286 § 1 k.k. w zw. z art. 64 § 1 k.k. Sąd nie miał wątpliwości, że przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. i z art. 286 § 1 k.k. są przestępstwami podobnymi. Umieszczone są bowiem w jednym rozdziale kodeksu karnego (Rozdział XXXV Przestępstwa przeciwko mieniu) ponadto mają na celu ochronę jednego dobra – mienia.

Przystępując do wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary opisane w art. 3 k.k. i art. 53 § 1 i 2 k.k., to jest wymierzył oskarżonemu karę według własnego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Mając więc na uwadze przedstawione wyżej okoliczności Sąd uznał, iż wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku i 2 miesięcy pozbawienia wolności spełni wszystkie cele kary i będzie stanowić dolegliwość relewantną do skali naruszonych dóbr. Sąd miał przede wszystkim na uwadze, że oskarżony niejako uczynił z popełniania przestępstw przeciwko mieniu swój sposób na utrzymanie, czego nie można w żaden sposób akceptować, a ponadto przestępstwo kradzieży popełnił w warunkach recydywy. Jednocześnie Sąd zaznacza, że nie wymierzył oskarżonemu kary w górnej granicy ustawowego zagrożenia, dając mu szansę na szybki powrót do społeczeństwa i podjęcie pracy zarobkowej.

Zgodnie z przepisem art. 46 § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonego (...) Sp. z o.o. kwoty 1 098,00 zł tytułem naprawienia wyrządzonej szkody. Wskazana kwota odpowiada wartości mienia, którego zaboru dokonał oskarżony.

Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3 w zw. z § 4 ust. 1 i 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3 października 2016 roku (Dz.U.2019.18) w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu Sąd przyznał od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. S. kwotę 1 136,52 zł, w tym VAT w kwocie 212,52 zł tytułem zwrotu kosztów obrony sprawowanej z urzędu.

Zgodnie z art. 627 k.p.k. w zw. z art. 2 ust. 1 pkt 4 ustawy z 23 czerwca 1973 roku (Dz.U.1983.49.223) o opłatach w sprawach karnych Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300,00 zł tytułem opłaty.

Na podstawie art. 627 k.p.k. w zw. z § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku (Dz.U.2013.663) w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym w zw. z § 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia z dnia 18 czerwca 2014 roku (Dz.U.2014.861) w sprawie opłat za wydanie informacji z Krajowego Rejestru Karnego Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100,00 zł tytułem kosztów postępowania.

/-/ SSR Izabela Hantz – Nowak