Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 19 czerwca 2019r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny

w składzie :

Przewodniczący: SSR Robert Grześ

Protokolant: prot. sąd. Agnieszka Ćwiklińska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań-Wilda w Poznaniu – Bartosza Deskiewicza,

po rozpoznaniu na rozprawie, w dniu 14 czerwca 2019r.

sprawy karnej:

M. M. , pseudonim (...), s. H. i F. z domu S., ur. (...) w V., zam. L.,

oskarżonego, o to że:

w dniu 21 sierpnia 2017 roku, w L., doprowadził osobę małoletnią poniżej 15 roku życia W. S. do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na chwyceniu jej za pośladki,

tj. o przestępstwo z art. 200 § 1 k.k.,

orzeka:

1.  oskarżonego M. M. uznaje za winnego zarzucanego czynu popełnionego w sposób i okolicznościach wyżej opisanych, tj. uznaje go za winnego popełnienia przestępstwa określonego w art. 200 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 60 § 2 pkt 1 kk i art. 60 § 6 pkt 3 kk, uznając że nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa, wymierza oskarżonemu M. M. karę 1 (jeden) roku i 6 (sześć) miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego do wykonania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne, w wymiarze 30 /trzydzieści/ godzin w stosunku miesięcznym;

2.  na podstawie art. 41a § 1 i 4 kk w zw. z 43 § 1 kk w zw. z art. 39 pkt 2b kk, orzeka wobec oskarżonego M. M., całkowity zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną W. S. oraz zakaz zbliżania się do pokrzywdzonej W. S. na odległość mniejszą niż 50 (pięćdziesiąt) metrów - przez okres 3 (trzy) lat,

3.  na podstawie z art. 72 § 1 pkt 6b) kk w zw. art. 34 § 3 kk, w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności zobowiązuje oskarżonego do uczestnictwa w oddziaływaniach korekcyjno-edukacyjnych,

4.  Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. z 1983 r., nr 49, poz. 223 z późn. zm.) oraz Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym (Dz. U. z dnia 26 czerwca 2003 r.), zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w całości, w wysokości 578 (pięćset siedemdziesiąt osiem ) złotych oraz opłatę w wysokości 180 (sto osiemdziesiąt) złotych;

/-/ SSR Robert Grześ

UZASADNIENIE

W niniejszej sprawie Sąd ustalił następujący stan faktyczny:

W dniu 21 sierpnia 2017r. trzynastoletnia pokrzywdzona W. S. około godziny 16:30 była w drodze do pracy swojej matki, H. M., tj. na Dworzec PKP w L., gdy na ul. (...) w L. zaczepił ją oskarżony M. M., obywatel B.. Na początku oskarżony zapytał dziewczynkę o godzinę oraz o drogę, pytając ją czy wie, gdzie znajduje się Dworzec PKP. Pokrzywdzona zgodziła się go zaprowadzić na Dworzec, gdyż również tam się udawała. Podczas drogi oskarżony wypytywał dziewczynkę o jej wiek, próbował ją zainteresować rozmową, a także zaproponował jej wspólne wyjście na kawę, czy też wyjazd na (...) w P.. Sam przedstawił się, powiedział, że ma 23 lata i jest B., ale od 15 lat mieszka w Polsce, obecnie na ul. (...) w L.. Pokrzywdzona przedstawiła się oskarżonemu, podając jedynie swoje imię, a także powiedziała, że ma 13 lat. M. M. powiedział pokrzywdzonej, iż dzień wcześniej widział ją, gdy była z mamą przy sklepie (...) i już wtedy mu się spodobała. Oskarżony poprosił W. S., aby ta podała mu swoje dane na portalu F.. Pokrzywdzona odmówiła, tłumacząc, iż nie podaje takich informacji osobom nieznajomym. Wtedy oskarżony poprosił dziewczynkę, aby ta poszukała jego profil na F., a kiedy W. S. zaczęła wpisywać jego dane, chcąc zapytać się czy to jego profil wyświetlił się na portalu społecznościowym, M. M. odparł, że tak i złapał telefon pokrzywdzonej, a następnie kliknął w opcję „zaproś do znajomych”.

Kiedy pokrzywdzona i oskarżony dotarli na Dworzec PKP w L., M. M. zapytał się W. S., czy ta da mu buzi, lecz pokrzywdzona odmówiła. Kiedy małoletnia chciała przejść przez ulicę, oskarżony podszedł do niej od tyłu i chwycił ją za pośladki, mówiąc „pa pa kochanie”, po czym odszedł. Pokrzywdzona przestraszyła się i szybko pobiegła do swojej matki.

W dniu 21 sierpnia 2017r. koło godziny 18:00 oskarżony zaczął pisać do pokrzywdzonej wiadomości na F., prawiąc jej komplementy – mówiąc, że jest piękna, śliczna, pytając czy on się jej spodobał, gdyż ona mu bardzo i zakochał się w niej. Prosił ją również o wysłanie mu zdjęcia, jednocześnie wysyłając małoletniej swoją fotografię. Pokrzywdzona nie odpowiadała na jego wiadomości i usunęła go ze znajomych na F., a mimo to oskarżony wciąż do niej pisał. Ostatecznie pokrzywdzona zablokowała oskarżonego na F.. Nigdy więcej go nie widziała ani się z nim nie kontaktowała.

Oskarżony M. M. jest obywatelem B., ma 29 lat, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu. Posiada wykształcenie podstawowe, nie ma zawodu, jest zatrudniony na stanowisku sprzedawcy u swojego ojca, który prowadzi w Polsce własną działalność gospodarczą o profilu handlowym i osiąga z tego tytułu dochód w wysokości ok. 2.000-2.500 zł netto miesięcznie. Nie posiada majątku. Oskarżony był dotychczas karany sądownie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień oskarżonego M. M. (k. 161 w zw. z k. 82-84),

- zeznań świadków: H. M. (k. 162 w zw. z k. 6-7), mał. W. S. (k. 162 w zw. z k. 15-18),

- dokumentów zebranych w sprawie: notatki urzędowej (k. 1, 5), kserokopii wiadomości z portalu F. (k. 2-4), karty karnej (k. 31, 91, 156), zaświadczenia Centralnej Bazy Danych Systemu Informatycznego Prokuratury (k. 69), stwierdzenia tożsamości (k. 76), kwestionariusza wywiadu środowiskowego (k. 133),

- opinii: opinii psychologicznej z dnia 8 grudnia 2017r. (k. 26-30).

Oskarżony M. M. przyznał się do zarzuconego mu czynu i odmówił składania wyjaśnień. Nadto oskarżony wyraził skruchę i przeprosił za popełniony czyn, podając, iż nigdy więcej taka sytuacja się nie powtórzy.

Za całkowicie wiarygodne Sąd uznał zeznania H. M. , matki małoletniej W. S.. Kobieta wprawdzie nie była bezpośrednim świadkiem zdarzenia, ale znała jego przebieg z relacji swojej córki. Zeznania świadka korelowały z zeznaniami małoletniej pokrzywdzonej, a w części były również zgodne z wyjaśnieniami oskarżonego. Kobieta potwierdziła, że W. S. poznała oskarżonego, podczas gdy dziewczynka była w drodze do jej pracy na Dworzec PKP. Kobieta potwierdziła okoliczność, iż rzeczywiście pracuje w tym miejscu. Świadek podała także, że oskarżony przedstawił się małoletniej, a także podał swój wiek oraz fakt, iż jest B.. Potwierdziła także i to, że mężczyzna wypisywał do dziewczynki wiadomości na portalu F., nagabując małoletnią W. i pisząc jej, że mu się spodobała, że się zakochał. H. M. podała także, że córka powiedziała jej, że oskarżony „chwycił ją za dupę”. Zeznania świadka w tym zakresie były zgodne z załączonym do akt sprawy wydrukiem wiadomości wysyłanych przez oskarżonego do pokrzywdzonej na F..

Sąd nie miał podstaw, by kwestionować wiarygodność zeznań pokrzywdzonej – małoletniej W. S. , której relacja z przebiegu zdarzenia w dniu 21 sierpnia 2017r. stała się dla Sądu podstawą do poczynienia ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Sąd nie znalazł żadnych okoliczności, dla których miałby odmówić małoletniej wiarygodności. Dziewczynka złożyła szczegółowe zeznania, w których opisała w jakich okolicznościach poznała oskarżonego, jaki był przebieg ich spotkania, a także, iż została przez M. M. złapana za pośladki. W. S. wskazała także, iż jeszcze tego samego dnia, oskarżony wypisywał do niej wiadomości na F.. Zeznania małoletniej są zgodne z treścią wiadomości pochodzących z portalu F., kierowanych do niej przez oskarżonego, a także z notatką urzędową z dnia 21 sierpnia 2017r. sporządzonej na Komisariacie Policji w L.. Wiarygodność zeznań W. S. została potwierdzona sporządzoną na tę okoliczność treścią opinii biegłego z dnia 8 grudnia 2017r.

Za wiarygodną i przydatną dla ustalenia stanu faktycznego Sąd uznał opinie biegłego: opinię psychologiczną z dnia 8 grudnia 2017r., która to została sporządzona na potrzeby niniejszej sprawy na okoliczność oceny zeznań małoletniej W. S.. Z opinii wynika, iż możliwości intelektualne małoletniej, badane testem R., kształtują się na poziomie przeciętnej normy wieku. Rozwój osobowości przebiega bez uchwytnych zaburzeń. Dziewczynka jest osobą otwartą, łatwo nawiązującą kontakty. Zeznania małoletniej W. S. nie burzą logiki i nie posiadają wewnętrznych rozbieżności. Jej zeznania spełniają kryteria psychologicznej wiarygodności. Opinia była jednoznaczna, pełna i wewnętrznie niesprzeczna. Opinia została sporządzona w sposób fachowy i rzetelny, przez osobę dysponującą specjalistyczną wiedzą i doświadczeniem zawodowym, a zawarte w niej wywody są jasne, pełne i nie zawierają błędów logicznych. Wartości dowodowej wymienionej opinii nie zakwestionowała żadna ze stron, a Sąd z urzędu nie miał żadnych zastrzeżeń do jej treści. Tym samym stanowiła ona pełnowartościowy materiał dowodowy, na podstawie którego Sąd mógł czynić ustalenia faktyczne, tym bardziej, że jej wniosków żadna ze stron nie kwestionowała.

Dokumenty zebrane w sprawie Sąd ocenił jako wiarygodne i w pełni przydatne dla rozstrzygnięcia. Zostały one sporządzone przez uprawnione do tego podmioty, w przepisanej formie, strony nie kwestionowały ich prawdziwości, a Sąd nie miał podstaw by czynić to z urzędu.

Sąd zważył, co następuje:

Oskarżony stanął pod zarzutem tego, że w dniu 21 sierpnia 2017 roku, w L., doprowadził osobę małoletnią poniżej 15 roku życia W. S. do poddania się innej czynności seksualnej polegającej na chwyceniu jej za pośladki, tj. popełnienia przestępstwa z art. 200 § 1 k.k.

Art. 200 § 1 k.k. stanowi, iż odpowiedzialności karnej podlega ten, kto obcuje płciowo z małoletnim poniżej lat 15 lub dopuszcza się wobec takiej osoby innej czynności seksualnej lub doprowadza ją do poddania się takim czynnościom albo do ich wykonania. Przepis art. 200 § 1 k.k. ma na celu ochronę małoletnich w wieku do lat 15, których ustawodawca uznaje za osoby seksualnie niedojrzałe i niezdolne do samostanowienia w tej sferze, przed wszelkimi formami kontaktów seksualnych z innymi osobami. Indywidualnym przedmiotem ochrony jest wolność osób w wieku do lat 15 (dzieci) od kontaktów seksualnych, w tym od wykorzystywania seksualnego, oraz obyczajność, która się temu sprzeciwia, a także prawidłowy rozwój fizyczny, psychiczny, emocjonalny i moralny dzieci w wieku do lat 15. Szkody wynikające z wykorzystania seksualnego dzieci mają wyjątkowo rozległy zakres, przy czym rodzaj i rozmiar szkód kształtują się różnie na tle poszczególnego przypadku, m.in. w zależności od uwarunkowań psychofizycznych dziecka, rodzaju więzi ze sprawcą oraz typu czynu seksualnego (V. W., Ochrona dziecka..., s. 66).

Wykorzystanie seksualne osoby małoletniej niemającej 15 lat jest występkiem umyślnym. Można go popełnić zarówno z zamiarem bezpośrednim, jak i tzw. zamiarem quasi-ewentualnym, gdy sprawca chce obcować płciowo z daną osobą lub dopuścić się wobec niej innej czynności seksualnej, lub doprowadzić ją do poddania się takim czynnościom lub do ich wykonania, nie ma jednak pewności co do wieku osoby małoletniej, ale przewiduje, że może ona nie mieć 15 lat, i godzi się na taką ewentualność. Przestępstwo z art. 200 § 1 k.k. jest przestępstwem materialnym. Jego skutkiem jest podjęcie obcowania płciowego z dzieckiem lub innej czynności seksualnej wobec niego albo doporowadzenie do takiej sytuacji, że dziecko przyjmie postawę bierną i tym samym umożliwi sprawcy podjęcie realizacji zamierzonych czynności seksualnych, albo do tego, że dziecko podejmie wykonywanie czynności seksualnej wymaganej przez sprawcę. Wywołanie wskazanych skutków jest równoznaczne z dokonaniem omawianego typu przestępstwa. Dla dokonania nie jest wymagane zakończenie podjętych czynności seksualnych. Usiłowaniem będzie zmierzanie bezpośrednie do osiągnięcia wskazanych skutków (V. Konarska-Wrzosek, Komentarz do art. 200 Kodeksu karnego, 2016, Lex).

Przeprowadzone postępowanie dowodowe utwierdziło Sąd w winie oskarżonego, zwłaszcza w świetle zeznań świadków oraz przyznania się przez samego oskarżonego do zarzucanego mu czynu. Niewątpliwie M. M. zaczepił na ulicy małoletnią W. S. i pod pretekstem wskazania mu drogi nawiązał z nią rozmowę, w której próbował zwrócić na siebie uwagę i zdobyć względy dziewczyny – pomimo tego, iż ta poinformowała go ile ma lat, a także nie wykazywała chęci do nawiązania bliższej relacji. Oskarżony próbował uzyskać dane kontaktowe do małoletniej, co mu się udało poprzez wysłanie z telefonu należącego do pokrzywdzonej i z jej profilu na F. zaproszenia do znajomych. Pod koniec spotkania oskarżonego i pokrzywdzonej, gdy ta odmówiła mu „dania buziaka”, oskarżony chwycił ją za pośladki, po czym W. S. szybko oddaliła się z miejsca. Jeszcze tego samego dnia oskarżony pisał do niej wiadomości na F., jednak dziewczynka zablokowała go, a o incydencie poinformowała swoją matkę. W czasie przesłuchania W. S. powiedziała, iż już zapomina o całej sytuacji i nie odczuwa już lęków przed kolejnym zaczepieniem jej na ulicy przez nieznanego mężczyznę. Oskarżony przyznał, iż zaistniała sytuacja miała miejsce, jednakże wyraził skruchę i obiecał, że takie zachowanie z jego strony już się więcej nie powtórzy. Celem zadośćuczynienia za krzywdę wyrządzoną małoletniej oraz pośrednio także jej matce, oskarżony na rozprawie przed Sądem w dniu 14 czerwca 2019r. przekazał na rzecz pokrzywdzonej kwotę 1.000 zł za przykrość, którą doświadczyła w wyniku tego zdarzenia. Pokrzywdzona przeprosiny przyjęła i wyraziła zgodę na zapłatę na jej rzecz wskazanej kwoty, którą oskarżony przekazał do rąk matki małoletniej W. S..

Wymierzając oskarżonemu karę, Sąd kierował się ustawowymi dyrektywami wymiaru kary z art. 200 § 1 k.k. a także wskazówkami z art. 53 k.k. oraz art. 115 § 2 k.k., dbając jednocześnie by kara spełniła zarówno cele prewencji indywidualnej (wychowawcze i zapobiegawcze), jak i prewencji generalnej rozumianej jako kształtowanie prawnej świadomości społeczeństwa. Nadto Sąd zastosował instytucję nadzwyczajnego złagodzenia kary w oparciu o przepisy art. 60 § 2 pkt 1 k.k. i art. 60 § 6 pkt 3 k.k., które stanowią, iż Sąd może również zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary w szczególnie uzasadnionych wypadkach, kiedy nawet najniższa kara przewidziana za przestępstwo byłaby niewspółmiernie surowa, w szczególności jeżeli pokrzywdzony pojednał się ze sprawcą, szkoda została naprawiona albo pokrzywdzony i sprawca uzgodnili sposób naprawienia szkody. Nadzwyczajne złagodzenie kary polega na wymierzeniu kary poniżej dolnej granicy ustawowego zagrożenia albo kary łagodniejszego rodzaju według następujących zasad – jeżeli czyn stanowi występek, przy czym dolną granicą ustawowego zagrożenia jest kara pozbawienia wolności nie niższa od roku, sąd wymierza grzywnę, karę ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności. Z uwagi na fakt, iż w niniejszej sprawie doszło do pojednania się pokrzywdzonej z oskarżonym, a M. M. także zadośćuczynił za krzywdę wyrządzoną małoletniej poprzez zapłatę na jej rzecz kwoty 1.000 zł, którą to kwotę małoletnia przyjęła, w ocenie Sądu, istnieją podstawy do odstąpienia od wymierzenia oskarżonemu kary pozbawienia wolności. Z uwagi na kontekst sytuacyjny, tj. podjętą przez oskarżonego próbę nawiązania bliższej znajomości z pokrzywdzoną i wynikającą z tego tytułu okolicznością złapania jej za pośladki, należy całe zdarzenie oceniać w świetle tych okoliczności. Sytuacja ta była jednorazowa, a wynikała również z odmienności kulturowych przyjętych w obu narodowościach. Oskarżony nauczony innego rodzaju zachowań wobec kobiet, złapał małoletnią za pośladki, myśląc, iż zachowanie takie zostanie przez nią odebrane pozytywnie, nawet w kontekście młodego wieku pokrzywdzonej. Oskarżony bardzo żałował swojego czynu, a jego przeprosiny zostały przez pokrzywdzoną przyjęte. Również matka pokrzywdzonej podała, że nie uważa, aby całe zdarzenie wywarło negatywne następstwa na zdrowiu W. S., a wyrządzona jej krzywda została wynagrodzona, wobec czego nie żywi ona pretensji do oskarżonego, gdyż sprawa zakończyła się w sposób, w jej ocenie, prawidłowy. Oceniając zebrany materiał dowodowy przez pryzmat wyżej omówionych okoliczności, Sąd uznał, iż wymierzenie oskarżonemu kary pozbawienia wolności, nawet w najniższym wymiarze byłoby karą niewspółmiernie surową.

Sąd wziął pod uwagę okoliczności obciążające tj. uprzednią karalność oskarżonego oraz młody wiek pokrzywdzonej. Jako okoliczność łagodzącą Sąd wziął pod uwagę przyznanie się oskarżonego do winy, wyrażenie skruchy, przekazanie na rzecz pokrzywdzonej kwoty 1.000 zł tytułem zadośćuczynienia oraz pojednanie się pokrzywdzonej z oskarżonym.

Uznając sprawstwo i winę oskarżonego za udowodnione w zakresie opisanym powyżej, Sąd przystąpił do wymierzenia mu kary adekwatnej do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a także uwzględniając cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz warunki i właściwości osobiste M. M.. Ponadto orzeczona kara powinna spełniać rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara wymierzona oskarżonemu winna przede wszystkim uwzględniać motywację i sposób jego zachowania, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstw. Ponadto Sąd, wymierzając kary – zgodnie z dyspozycją art. 53 § 2 k.k. – uwzględnił także właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób jego życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, Sąd wymierzył oskarżonemu karę 1 roku i 6 miesięcy ograniczenia wolności, zobowiązując oskarżonego do wykonania nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 godzin w stosunku miesięcznym, uznając ją za odpowiednią do stopnia winy i stopnia społecznej szkodliwości oraz najlepiej spełniającą tak cele prewencji indywidualnej, jak i generalnej.

Kara ograniczenia wolności, zdaniem Sądu, jest w niniejszym przypadku karą najbardziej adekwatną, po pierwsze z uwagi na jej nieizolacyjny charakter, co ma znaczenie ze względu na to, iż oskarżony nie jest sprawcą głęboko zdemoralizowanym. Praca na cele społeczne przyczyni się do konieczności zadośćuczynienia za popełnione przestępstwo, także zmusi oskarżonego do pewnej dyscypliny, a długotrwały charakter tej kary, orzeczonej w wymiarze 1 roku i 6 miesięcy, pozwoli oskarżonemu na przemyślenie swojego postępowania i uzmysłowienie mu, że popełnianie przestępstw nie popłaca i zawsze spotka się z reakcją wymiaru sprawiedliwości. Cele kary, zdaniem Sądu, w niniejszym przypadku zostaną osiągnięte w pełniejszym wymiarze poprzez dłuższą karę ograniczenia wolności, którą oskarżony będzie wykonywał przez okres 1 roku i 6 miesięcy, niż krótszą karę pozbawienia wolności, kiedy po opuszczeniu zakładu karnego oskarżony szybko mógłby zapomnieć o popełnionym przestępstwie. Podkreślić także należy, iż w przypadku nie wywiązywania się oskarżonego z obowiązku wykonywania nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne, zawsze możliwym będzie wymierzenie zastępczej kary pozbawienia wolności.

Kara ograniczenia wolności jest karą alternatywną dla krótkoterminowej kary pozbawienia wolności lub trudnej do spłacenia grzywny. Sankcja ta zawiera w sobie wszystkie elementy kary, a więc spełnia cel retrybutywny (nieodpłatna praca, zakaz zmiany miejsca stałego pobytu bez zgody sądu) oraz cele prewencyjne (efekt edukacyjny pracy, praca na cele charytatywne, integracja przestępcy ze społeczeństwem i społeczeństwa z przestępcą) – a pozbawiona jest wad kary pozbawienia wolności (kontakt sprawcy ze środowiskiem więziennym, jego podkulturą, brak stygmatyzacji bycia więźniem i często związany z tym efekt odrzucenia tak w środowisku zawodowym, jak i rodzinnym). Kara ograniczenia wolności jest postrzegana jako kara alternatywna dla grzywny, która to kara bardzo często w stosunku do osób niezamożnych oznacza albo dalsze zubożenie rodziny lub innych osób pozostających na utrzymaniu skazanego, albo krótkoterminowej kary pozbawienia wolności (zamienna), której to właśnie kary Sąd – decydując się na wymierzenie kary ograniczenia wolności – chciał uniknąć. Główną wartością kary ograniczenia wolności – w odróżnieniu od kary pieniężnej – jest praca. Praca ma bowiem nie tylko stanowić dolegliwość dla sprawcy, lecz także ma ogromny walor wychowawczy i edukacyjny. Decyzja o wyborze reakcji karnej za popełnione przestępstwo w postaci orzeczenia kary ograniczenia wolności wynika właśnie z potrzeby szczególnego oddziaływania wychowawczego na sprawcę, a nie prostego pozbawiania go dochodu. Tam gdzie wystarczy sama dolegliwość finansowa, tam Sąd orzeka grzywnę, tam zaś gdzie potrzebne jest bardziej wychowawcze oddziaływanie – orzeka karę ograniczenia wolności. Praca ma bowiem nie tylko stanowić dolegliwość dla sprawcy, lecz także wdrażać skazanego do pracy już po odbyciu kary, uczyć go sensu i wartości pracy oraz również swego rodzaju pokory przez często publiczne wykonywanie pracy. Kara ograniczenia wolności ma wpływ na kształtowanie społecznie pożądanych postaw oskarżonego i oddziałuje na niego poprzez społecznie użyteczną pracę.

Celem wzmocnienia dolegliwości karnej, a także zapewnienia bezpieczeństwa pokrzywdzonej, Sąd orzekł środek karny w postaci całkowitego zakazu kontaktowania się z pokrzywdzoną W. S. i zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 50 metrów przez okres 3 lat.

Nadto w okresie wykonywania kary ograniczenia wolności Sąd zobowiązał oskarżonego do uczestnictwa w oddziaływaniach korekcyjno-edukacyjnych. Niewątpliwym jest, iż oskarżony dopuścił się czynu o wysokiej społecznej szkodliwości i obowiązkiem jest eliminowanie tego typu zachowań z przestrzeni publicznej, zwłaszcza, że ich ofiarami są osoby małoletnie, dla których negatywne konsekwencje tych czynów są bardzo często nieodwracalne. Okoliczności niniejszej sprawy wskazują, iż oskarżony nie tylko nie przestrzega obowiązujących zasad zachowywania się wobec małoletnich, a także zachowywania się w przestrzeni publicznej – biorąc pod uwagę fakt, że zdarzenie miało miejsce w ciągu dnia na ulicy. Oskarżony powinien wziąć udział w oddziaływaniach korekcyjno-edukacyjnych, celem uświadomienia sobie wzorców zachowania się wobec małoletnich i zrozumienia naganności okazywania uczuć w sposób tak otwarty, jak uczynił to w dniu zdarzenia wobec małoletniej pokrzywdzonej, która dodatkowo była dla niego osobą całkowicie obcą. W ocenie Sądu, koniecznym jest, aby oskarżony nauczył się panować nad swoimi emocjami, tak, aby w przyszłości nie doszło do ponownego popełnienia przez niego przestępstwa. Udział w zajęciach korekcyjno-edukacyjnych, w istocie rzeczy, winien służyć internalizacji norm obowiązujących w Polsce, a dotyczących zasad wolności seksualnej i obyczajności.

O kosztach, Sąd orzekł w pkt. 4, mając na względzie to, że oskarżony pracuje i otrzymuje z tego tytułu dochód, w związku z czym ma możliwość poniesienia ciężaru kosztów postępowania wraz z opłatą, dlatego też Sąd nie widział podstaw ku temu, aby zwolnić oskarżonego od tego obowiązku.

/-/ SSR Robert Grześ