Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 1 luty 2018r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Hantz – Nowak

Protokolant: staż Iza Jóźwiak

przy udziale Prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań Wilda ----

po rozpoznaniu dnia 19.10.17r., 9.11.17r., 15.01.18r., 22.01.18r.

sprawy :

M. K., s. M. i H. zd. W., ur. (...) w Z.

oskarżonego o to, że:

w nieustalonym dokładnie okresie czasu, nie później niż 13 października 2016r. w S., utrwalał treści pornograficzne z udziałem osoby małoletniej N. K. w postaci 190 plików multimedialnych-zdjęć, a następnie zdjęcia te posiadał i przechowywał na użytkowanym przez siebie notebooku L. (...)

tj. o przestępstwo z art. 202 § 4 kk i art. 202 § 4a kk w zw. z art. 12 kk

I.  Oskarżonego M. K. uznaje za winnego, że w nieustalonym dokładnie czasie, nie później niż 13 października 2016r. w S., posiadał i przechowywał treści pornograficzne z udziałem osoby małoletniej N. K. w postaci 190 plików multimedialnych - zdjęć na użytkowanym przez siebie notebooku L. (...) tj. popełnienia przestępstwa z art. 202 § 4a kk w zw. z art. 12 kk i za to na podstawie art. 202 § 4a kk wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności.

II.  Na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 kk wykonanie kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 1 (jednego) roku próby.

III.  Na podstawie art. 71 § 1 kk orzeka grzywnę w wysokości 100 (sto) stawek dziennych po 20 (dwadzieścia) zł każda.

IV.  Na podstawie art. 72 § 1 pkt 1 kk zobowiązuje oskarżonego do informowania Sądu o przebiegu okresu próby.

V.  Na podstawie art. 39 pkt 2b kk i art. 41 a § 1 kk orzeka zakaz kontaktowania się z pokrzywdzoną N. K. w jakikolwiek sposób przez okres jednego roku.

VI.  Na podstawie art. 44 § 2 kk i art. 202 § 5 kk orzeka przepadek dowodów rzeczowych w postaci: laptopa L. (...) nr (...) (hasło (...)), laptopa H. (...), nr (...) hasło (...)), telefonu (...) nr (...), karty SIM nr (...) ( (...), kod blokady sim (...)), notebooka L. (...) z zasilaczem, telefonu komórkowego marki S. (...), aparatu fotograficznego marki C. (...). 126151, 3 sztuk kart pamięci SanDisc 8 GB microSD, 8 Gb Compact F. i 1 GB Compact F., opisanych w postanowieniu w przedmiocie dowodów rzeczowych z dnia 5.06.17r. na k. 420a-420b akt.

VII.  Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.16r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016.1714 ze zm.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata A. S. kwotę 672 (sześćset siedemdziesiąt dwa) zł oraz podatek VAT, tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu.

VIII.  Na podstawie art. 627 kpk oraz art. 1, art. 2 ust. 1 pkt i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 640 zł i opłatę 380 zł.

SSR I. Hantz – Nowak

UZASADNIENIE

Oskarżony M. K. był do września 2016r. nauczycielem informatyki w Gimnazjum nr (...) w S. na Osiedlu (...), gdzie jego uczennicą byłą N. K. ur. (...), jak również w T. Ł. w P., do którego pokrzywdzona zaczęła uczęszczać od roku szkolnego 2015/2016, przy czym wówczas nie był jej nauczycielem z tego przedmiotu, ani żadnego innego

Jesienią 2015r. oskarżony oraz pokrzywdzona wspólnie wyjechali z góry wraz z dwoma synami M. K. – z uwagi na chorobę najmłodszego syna oskarżonego, jego żona zrezygnowała z wyjazdu i wówczas syn oskarżonego P., który znał się z pokrzywdzoną, zaproponował, ażeby w to miejsce pojechała N. K.. Nieustalonym pozostaje, od kiedy oskarżonego oraz N. K. zaczęły łączyć bliższe relacje, także o charakterze seksualnym.

W trakcie trwania związku, nie późnej niż 13 października 2016r. przy pomocy komunikatora V. 5.0.0.2821 N. K. wysłała oskarżonemu na jego notebooka L. (...) łącznie 190 zdjęć, w tym swoje intymne - nagie, które robiła sobie w swoim pokoju i łazience tzw. selfie, lub przy pomocy statywu do aparatu, czy też kamery internetowej, jak również zdjęcia ze spotkań o charakterze seksualnym z oskarżonym, do jakich dochodziło w jego samochodzie. Zdjęcia przesłane przez ww. komunikator zostawały następnie po ich otwarciu automatycznie zapisywane na dysku twardym laptopa oskarżonego. Na komputerze oskarżonego pliki przesyłane przez pokrzywdzoną były zapisywane w katalogu wymiany plików multimedialnych komunikatora internetowego V. oraz w pliku archiwalnym, w którym znajdowały się w formie spakowanej i ze zmienioną nazwą co do rozszerzenia – inf.php, ażeby nie można go było otworzyć w sposób bezpośredni, czy też przypadkowo, lecz jedynie po zmianie rozszerzenia na właściwe.

Oskarżony M. K. jest 46 letnim mężczyzną, posiada wykształcenie wyższe, z zawodu jest nauczycielem, aktualnie prowadzi własną działalność gospodarczą w zakresie informatyki i z tego tytułu uzyskuje dochód miesięczny w wysokości ok. 500 zł miesięcznie. Oskarżony jest żonaty i ma troje małoletnich dzieci pozostających na jego utrzymaniu.

Oskarżony nie był karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

1.  częściowo wyjaśnień oskarżonego M. K. k. 417-420 w zw. z k. 465v, 475, 493;

2.  zeznań świadków:

- S. K. k. 1-4 w zw. z k. 473v-474;

- N. K. k. 92-93 w zw. z k. 487-487v, we wskazanym zakresie

- M. W. k. 98-99 w zw. z k. 474v-475;

- E. K. k. 102-103v w zw. z k. 474-474v;

- A. K. k. 108-109;

- J. M. k. 115-116 w zw. z k. 486v-487;

- biegłego J. B. k. 278-279 w zw. z k. 488-488v;

3.  dokumentów:

- protokołu zatrzymania rzeczy k. 7-9;

- print screenów k. 12-23, 25-27, 49-53, 68-74;

- opinii psychologicznej k. 119-125;

- opinii biegłego z dziedziny informatyki wraz z płytami CD oraz załącznikami k. 128-265;

- pisma z dnia 12.10.2016r. k. 281;

- protokołu przeszukania k. 284-286;

- opinii biegłego z dziedziny informatyki wraz z płytami CD oraz załącznikami k. 290-408;

- zapytania o karalność k. 483;

Oskarżony M. K. przesłuchany zarówno w postępowaniu przygotowawczym, jak i przed Sądem I instancji nie przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa i złożył wyjaśnienia. Jego relacje procesowe zasługiwały na wiarę częściowo, tj. w takim zakresie, w jakim korespondowały one z poczynionymi w przedmiotowej sprawie ustaleniami faktycznymi. I tak Sąd nie znalazł podstaw, ażeby zakwestionować tą część wyjaśnień oskarżonego, gdzie zrelacjonował początek swojej znajomości z pokrzywdzoną, w tym także wspólny wyjazd w góry. Sąd Rejonowy dał, wbrew stanowisku oskarżyciela publicznego, wiarę oskarżonemu, iż to nie on wykonywał zdjęcia, na których N. K. była nago, czy też w trakcie odbywania z nim stosunków seksualnych, a zatem, że autorką wszystkich przesłanych następnie oskarżonemu 190 plików multimedialnych o treści pornograficznej, była wyłącznie pokrzywdzona. Przede wszystkim, przemawiają za tym zeznania samej pokrzywdzonej – wprost wskazała na swoją osobę, jako fotografującą – które korelowały z tłem/scenerią wykonywanych zdjęć – świadkowie S. K. oraz E. K. rozpoznali na nich wnętrze pokoju ich córki, czy też łazienki w ich mieszkaniu, w którym oskarżony nigdy nie przebywał, jak również sposobem ich wykonania - na części z nich wprost widać, iż wykonywała je sama N. K., tzw. selfie i te zdjęcia zostały wykonane przy pomocy jej telefonu komórkowego i aparatu fotgraficznego, część zrobiła przy pomocy statywu do aparatu bądź też kamery internetowej, co tłumaczy, że na części zdjęć brak jest charakterystycznej dla selfie wyciągniętej przed siebie ręki fotografującego. Nie mogło ujść uwadze, iż wszystkie 190 zdjęć zostało oskarżonemu przesłane przy pomocy komunikatora internetowego V. – znajdowały się w automatycznie tworzonym katalogu – i wszystkie one zostały przez biegłego ujawnione na nośnikach pozostających w posiadaniu pokrzywdzonej – jej aparatu fotograficznego, czy telefonu. Wobec powyższego nie sposób z samego tylko faktu, iż część zdjęć została wykonana we wnętrzu samochodu oskarżonego wnioskować, iż to on miał być ich autorem, także wobec jednoznacznych w swojej wymowie relacji procesowych pokrzywdzonej N. K..

Jako niewiarygodne potraktować należy wyjaśnienia oskarżonego w tej części, w jakiej zaprzeczył on swojej świadomości, co do posiadania i przechowywania przesłanych mu przez pokrzywdzoną przy pomocy komunikatora internetowego V. zdjęć na jego laptopie. Przede wszystkim oskarżony jest informatykiem, a zatem profesjonalistą z tej dziedziny i nie sposób uwierzyć w jego niewiedzę odnośnie funkcjonowania komunikatora, z którego przecież bardzo często korzystał do kontaktów z N. K.. Nadto, jak wynika z opinii biegłego oraz jego uzupełniających ją zeznań, zdjęcia przesłane przez komunikator zostały spakowane i zapisane jako plik archiwalny pod innym rozszerzeniem, co uniemożliwiało ich przypadkowo otwarcie, a co z kolei w sposób ewidentny świadczy o celowym działaniu oskarżonego, wobec czego jako naiwne uznać należy jego twierdzenia przeciwne. Oczywistym jest zatem, iż zarówno posiadał on te zdjęcia, jak i przechowywał je w sposób świadomy. Nie mogło przekonywać także jego twierdzenie, iż gdyby był świadomy posiadania ww. plików multimedialnych, to mógł je przecież już dawno usunąć, albowiem po pierwsze w ocenie Sądu oskarżony nie był pewny, czy taki zabieg nie pozostawi po sobie śladów, które będą do wykrycia przez biegłego, a po wtóre i przede wszystkim, oskarżony nie miał do końca wiedzy, z jakiego powodu prowadzone jest postępowanie przygotowawcze i stąd do czasu zatrzymania w dniu 13 października 2016r. należących do niego sprzętów multimedialnych, nie podjął on żadnych kroków, ażeby zdjęcia usunąć.

Niewiarygodne były również te relacje procesowe oskarżonego, zgodnie z którymi pokrzywdzona miała przesyłać mu zdjęcia w celu dokonania przez niego ich oceny pod względem jakości ich wykonania, czyli czysto technicznego ich osądu, albowiem przeczy temu zarówno charakter relacji pomiędzy M. K., a N. K., jak również aktywne przesyłanie przez oskarżonego w drugą stroną z kolei swoich tzw. selfie nago. Także analiza komunikatów z prowadzonych pomiędzy oskarżonym, a pokrzywdzoną rozmów, w trakcie których zdjęcia były przesyłane, wskazywała, że miało to miejsce w celu pobudzenia seksualnego. Oskarżony mijał się prawdą twierdząc, iż części zdjęć nie otwierał, albowiem wówczas nie zostałyby one automatycznie zapisane na dysku twardym jego notebooka, zaś ich nieotwarcie w danej chwili, tj. zaraz po przesłaniu przez pokrzywdzoną wynikało z pewnością z obecności w pobliżu któregoś z synów oskarżonego (wielokrotnie podczas konwersacji oskarżony pisał, iż nie może się w danej chwili obnażyć z uwagi właśnie na przebywanie z którymś z synów) i stąd jego obawa zdekonspirowania.

Relacjom procesowym pokrzywdzonej N. K. Sąd Rejonowy dał wiarę jedynie w zakresie, jakim wskazała, iż to ona była osobą, która samodzielnie wykonała zdjęcia objęte przedmiotowym postępowaniem – twierdzenia te korespondowały z wyjaśnieniami samego oskarżonego, pośrednio potwierdziły je relacje rodziców pokrzywdzonej, którzy rozpoznali tło części fotografii, jak również wynikały z samej techniki wykonania zdjęć oraz posiadanych przez N. K. sprzętów, jak chociażby statywu, umożliwiających ich wykonanie aparatem fotograficznym z większej odległości. W pozostałym zakresie jej zeznania były rażąco nieprawdziwe, sprzeczne ze zgromadzonym w aktach sprawy materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim samymi wyjaśnieniami oskarżonego M. K.. Przede wszystkim, już samo porównanie zeznań złożonych w postępowania przygotowawczym z tymi przed Sądem I instancji wskazuje na sprzeczności, którym sama pokrzywdzona nie była w stanie w sposób racjonalny wyjaśnić, chociażby tego, dlaczego wcześniej twierdziła, że żadnych zdjęć nie wysyłała, a w postępowaniu sądowym zmieniła zdanie. Abstrahując od tego, to jej relacje procesowe z postępowania przygotowawczego cechowały się daleko posuniętą ostrożnością – w ocenie Sądu pokrzywdzona nie zdawała sobie do końca sprawy z przedmiotu postępowania i z tego powodu zaprzeczała wszelkim okolicznością, które mogłyby być niekorzystne zarówno dla niej, jak i dla oskarżonego, którego darzyła uczuciem. W taki też sposób jej zeznania zostały ocenione przez obecną podczas przesłuchania biegłą psycholog. Zeznając w postępowaniu sądowym pokrzywdzona nie mogła już zaprzeczać oczywistym faktom, stąd przyznała się do wysyłania zdjęć, starając się przy tym nadal w miarę możliwości przekazać jak najmniej informacji odnośnie motywacji, dla której to robiła, czy też reakcji na nie samego M. K.. Pokrzywdzona nadal wypierając się romansu z oskarżonym dążyła w sposób ewidentny do ochrony jego osoby, stąd swoje zeznania składała z daleko posuniętą ostrożnością.

Bez większego znaczenia w zakresie ustaleń faktycznych pozostały zeznania świadków S. K. oraz E. K. – rodziców pokrzywdzonej, albowiem nie posiadali oni żadnej wiedzy, co do okoliczności powstania zdjęć, czy też relacji łączących ich córkę z oskarżonym K. i o wszystkim dowiedzieli się już post factum czytając zapis rozmów na komunikatorze V.. W wąskim natomiast zakresie, w jakim zawierały informacje mogące rzutować na stopień wiarygodności oskarżonego oraz pokrzywdzonej co do autorstwa wykonywanych fotografii, Sąd dał im wiarę, albowiem pozostawały one w zgodności z wyjaśnieniami oskarżonego, zeznaniami N. K., czy też niebudzącego zastrzeżeń faktu wykonywania zdjęć w pokoju ich córki – w tym zakresie świadek K. wskazała na zamykanie się przez córkę w jej pokoju od czerwca 2016r.

Relacje procesowe M. W. oraz J. M. , aczkolwiek Sąd I instancji nie znalazł przesłanek do ich zakwestionowania, nie zawierały żadnych istotnych z punktu widzenia rekonstrukcji stanu faktycznego informacji.

Świadek A. K. jako żona oskarżonego skorzystała z prawa do odmowy składania zeznań.

Podstawą wyrokowania Sąd uczynił także pozostały materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci dokumentów, ujawnionych na rozprawie w trybie art. 393 i 394 k.p.k., wskazanych w protokole rozprawy głównej. Są to w przeważającej części dokumenty procesowe, urzędowego pochodzenia, sporządzone przez kompetentne osoby zgodnie z zakresem ich kwalifikacji i uprawnień, a w związku z tym wiarygodność i autentyczność tych dokumentów nie budziła wątpliwości stron i również Sąd nie znalazł żadnych podstaw do ich podważania. Szczególne znaczenie miały sporządzone przez biegłego z dziedziny informatyki dwie opinii, które Sąd Rejonowy ocenił jako jasne, kompletne oraz pozbawione wewnętrznych sprzeczności. Wnioski z nich płynące biegły J. B. podtrzymał w trakcie uzupełniającego przesłuchania przez Sądem, gdzie m.in. szczegółowo wyjaśnił kwestię związaną ze sposobem zapisu zdjęć przesłanych przez komunikator V. na komputerze oskarżonego K., jak również utworzenie przez niego archiwalnego pliku ze zmienionym rozszerzeniem, w którym spakowane były będące przedmiotem niniejszego postępowania zdjęcia o treściach pornograficznych.

Analogicznie Sąd Rejonowy ocenił opinię psychologiczną w sprawie wiarygodności zeznań N. K. – była ona jasna, zupełna i pozbawiona wewnętrznych sprzeczności, stąd Sąd I instancji nie znalazł żadnych przesłanek do zakwestionowania sformułowanych w niej wniosków końcowych.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

Poddając gruntownej, a jednocześnie swobodnej ocenie zgromadzony w przedstawionej sprawie materiał dowodowy, kierując się przy tym wskazaniami zawartymi w przepisach art. 7 i 410 k.p.k., Sąd uznał winę oskarżonego w zakresie czynu przypisanego mu w części orzekającej niniejszego rozstrzygnięcia za bezsporną

Przy czym Sąd Rejonowy dokonał modyfikacji zarzucanego oskarżonemu czynu, eliminując przestępstwo z art. 202 § 4 k.k. i wskutek czego zakwalifikował opisane w stanie faktycznym zachowanie oskarżonego jako przestępstwo z art. 202 § 4a k.k. w zw. z art. 12 k.k.

Za przedmiot ochrony w przypadku art. 202 § 4a k.k. można uznać wolność seksualną małoletniego, jak również w szerszym aspekcie obyczajność w dziedzinie seksualnej, rozumianą jako potrzebę ochrony dziecka przed destrukcyjnym wpływem pornografii na jego rozwój psychofizyczny.

Przedmiotem czynności wykonawczej są nośniki treści pornograficznych, tj. konkretne wytwory (zapis, pismo, rysunek, obraz, druk, fotografia lub film albo obrazowe przedstawienie), które mają na celu wywołanie u odbiorcy efektu pobudzenia lub zaspokojenia seksualnego.

Treści pornograficzne to takie treści, które właściwe są przekazowi informacyjnemu, w formie materialnej lub zdematerializowanej i charakteryzują się tym, że przedstawiają w jakiejkolwiek formie autentyczne lub tylko wyobrażone przejawy życia seksualnego człowieka w wymiarze ograniczonym do funkcji fizjologicznych. Przekaz informacyjny może być zarejestrowany (utrwalony) np. w formie filmu, zdjęć, książki, nagrania fonicznego lub nie (pokazy na żywo, wykład). Wskazuje się również dodatkowe kryterium waloru estetycznego uznania różnych treści za pornograficzne, tj. pornografią będzie taka treść, która nie spełnia podstawowych standardów estetycznych, jest wulgarna i prymitywna w swojej formie. Niewątpliwie bowiem charakter pornograficzny określonej treści powinien być oceniany w sposób obiektywny, tj. zgodny z powszechną oceną z punktu widzenia osoby przeciętnie wrażliwej, zintegrowanej społecznie i świadomej powszechnie akceptowanych wartości ( M. R. , Przestępstwa przeciwko wolności seksualnej, s. 670). Podobny zakres pojęcia treści pornograficznych wskazywał Sąd Najwyższy, który przyjął, że: treści pornograficzne w rozumieniu art. 202 § 4a k.k. to zawarte w utrwalonej formie (np. film, zdjęcia, czasopisma, książki, obrazy) lub nie (np. pokazy na żywo) prezentacje czynności seksualnych człowieka (zwłaszcza ukazywanie organów płciowych człowieka w ich funkcjach seksualnych), i to zarówno w wymiarze niesprzecznym z ich biologicznym ukierunkowaniem, jak i czynności seksualnych człowieka sprzecznych z przyjętymi w społeczeństwie wzorcami zachowań seksualnych. Istotą pornografii jest przekaz określonej idei (treści), a nie jedynie udokumentalizowanej rejestracji określonego wydarzenia faktycznego ( wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23.11.2010r., IV KK 173/10, L. ).

Posiadaniem w rozumieniu art. 202 § 4a k.k. jest każde władanie treściami pornograficznymi, niezależnie od tego, czy jest wykonywane dla siebie, czy dla kogo innego ( tak M. Rodzynkiewicz, [w:] A. Zoll (red.), Kodeks karny, t. II, 2006, s. 682). Nie ma bowiem powodu, by pojęcie posiadania jako znamienia czynnościowego wykładać odmiennie, niż ma to miejsce na gruncie innych przepisów operujących takim znamieniem ( por. D. Wysocki, Posiadać znaczy, passim; tenże, Pojęcie posiadania, s. 27 i n.; uchwała Sądu Najwyższego z dnia 14.11.1999r., I KZP 32/99, OSNK 1999, Nr 11–12, poz. 68); wyrok Sądu Apelacyjnego w Gdańsku z dnia 5.4.2000r. (II AKa 14/00, Prok. i Pr. 2001, Nr 4, dodatek – Orzecznictwo, poz. 22). Oznacza to, że wypełnia ustawowe znamiona omawianego czynu zabronionego nie tylko ten, kto treściami pornograficznymi włada samoistnie, lecz także ten, kto jest posiadaczem zależnym (np. wypożyczył je od kogoś innego), czy też ten, kto włada nimi za kogo innego, a dla siebie nie włada we własnym zakresie, występując jako dzierżyciel czysto zastępczy ( M. Rodzynkiewicz, [w:] A. Zoll (red.), Kodeks karny, t. II, 2006, s. 682; M. Mozgawa, P. Kozłowska-Kalisz, Analiza dogmatyczna, s. 77). Znamię posiadania zostaje spełnione, jeśli sprawca w jakikolwiek sposób realnie włada przedmiotem (nośnikiem) zawierającym treści pornograficzne, tj. decyduje o jego losie, nawet jeśli nie byłyby jego własnością. Posiadaczem treści pornograficznych w rozumieniu art. 202 § 4a k.k. jest nie tylko ten, kto dysponuje ich nośnikiem, ale również ten, kto po uzyskaniu za pośrednictwem systemów teleinformatycznych dostępu do takich treści, korzystając z narzędzi informatycznych pozwalających na przetwarzanie i przekazywanie danych, staje się, w ramach sieci informatycznej, ich faktycznym dysponentem ( wyrok Sądu Najwyższego
z dnia 17 maja 2017r. III KK 478/16).

W doktrynie podkreśla się, że pojęcie przechowywania należy wykładać szeroko, obejmując nim nie tylko trzymanie w ukryciu i przechowywanie przez dłuższy czas, lecz także ukrycie lub przechowywanie chwilowe ( M. Mozgawa, [w:] M. Mozgawa (red.), Kodeks, s. 557; M. Mozgawa, P. Kozłowska-Kalisz, Analiza dogmatyczna, s. 77). Przechowywanie jest formą posiadania, z tą jednak różnicą, że najczęściej jest to związane z przyjęciem zlecenia przetrzymania określonych treści pornograficznych od innej osoby.

Znamię " małoletni" oznacza każdego, kto nie ukończył 18. roku życia.

Czyn z art. 202 § 4a k.k. ma charakter formalny.

Od strony podmiotowej przestępstwa pornograficzne są zachowaniami umyślnymi i mogą być popełnione zarówno w zamiarze bezpośrednim, jak i ewentualnym.

W zakresie przestępstwa ciągłego stypizowanego w art. 12 k.k. wskazać należy, iż zgodnie chociażby z wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Lublinie z dnia 6.07.2010r. wydanym w sprawie II AKa 55/10 KZS 2010/12/53 do jego znamion zalicza się:

1/ dopuszczenie się co najmniej dwóch zachowań,

2/ z góry powzięty zamiar sprawcy,

3/ krótkie odstępy czasu pomiędzy poszczególnymi zachowaniami.

Dopiero łączne spełnienie wyżej wymienionych przesłanek sprawia, że zachowanie sprawcy stanowi jednolitą całość, traktowaną jako jedna podstawa kwalifikacji prawnej mimo, że wchodzą w jej skład różnorakie czynności. Przestępne zachowanie w ramach czynu ciągłego jest bowiem popełnione niejako w sposób ratalny. Instytucja czynu ciągłego jest także instytucją obligatoryjną prawa karnego. Znaczy to tyle, że jeżeli sąd ustali, że zachodzą przesłanki dla jego zastosowania, to nie ma żadnej fakultatywności w tym zakresie, lecz musi w wyroku przypisać oskarżonemu czyn z art. 12 k.k. „ Z góry powzięty zamiar” należy rozumieć jako zamiar objęty umyślnością (w postaci zamiaru bezpośredniego lub ewentualnego). Jednocześnie musi być to zamiar powzięty najpóźniej w chwili popełnienia pierwszego zachowania wchodzącego w skład czynu ciągłego. Z kolei krótkie odstępy czasu jako następny warunek konieczny do skorzystania z instytucji czynu ciągłego oznaczają zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądowym i częścią doktryny prawa karnego odstępy nieprzekraczające kilku miesięcy.

Odnosząc powyższe teoretyczne zapatrywania orzecznictwa i doktryny do poczynionych w przedmiotowej sprawie ustaleń faktycznych, Sąd Rejonowy uznał, iż wina oskarżonego w zakresie popełnienia przez niego przestępstwa z art. 202 § 4a k.k. nie budzi najmniejszych wątpliwości. Swoim zachowaniem w postaci posiadania i przechowywania na należącym do niego notebooku L. (...) plików ze zdjęciami o treściach pornograficznych, na których znajdowała się naga pokrzywdzona N. K., bądź oskarżony razem z nią podczas uprawiania seksu, wypełnił on znamiona zarówno strony przedmiotowej, jak i podmiotowej tego czynu. Oskarżony działał przy tym umyślnie i z pełną świadomością – nie tylko jako informatyk wiedział, iż po otwarciu danego zdjęcia przesłanego przez komunikator V. zostawało ono automatycznie zapisywane na należącym do niego komputerze, lecz również w celu uniemożliwienia przypadkowego otwarcia plików przez osoby postronne, chociażby żonę lub synów, spakował je do odrębnego pliku nadając mu inne rozszerzenie, czy zabezpieczył posiadane zdjęcia o treści pornograficznej. Bez znaczenia dla poniesienia przez oskarżonego odpowiedzialności karnej pozostała okoliczności, iż poza ich posiadaniem oraz przechowywaniem, nie miał on ich w jakimś konkretnym celu, albowiem przepis art. 202 § 4a k.k. penalizuje samo już tylko posiadanie i przechowywanie tego typu zdjęć.

Jak już sygnalizowano przy ocenie wiarygodności dowodów zgromadzonych w przedmiotowej sprawie, niezasadnym było zarzucanie oskarżonemu także czynności sprawczej w postaci utrwalania treści pornograficznych, tj. wykonywania zdjęć, czy to nagiej pokrzywdzonej N. K., czy też wspólnych w trakcie odbywania stosunków seksualnych – zeznania pokrzywdzonej, pośrednio jej rodziców, wespół z miejscem oraz techniką ich wykonywania, a także posiadanym przez N. K. sprzętem multimedialnym – wykluczały autorstwo oskarżonego M. K. w tym zakresie.

Sąd orzekając o wymiarze kary za przypisane oskarżonemu M. K. przestępstwo wziął pod uwagę każdą z dyrektyw opisanych w art. 53 k.k. oraz art. 115 § 2 k.k., a mianowicie dyrektywy społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy, a także dyrektywy prewencji generalnej (kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa) i prewencji indywidualnej pojmowanej jako cele zapobiegawcze i wychowawcze kary w stosunku do oskarżonego.

Sąd wymierzył oskarżonemu za przypisane mu w wyroku przestępstwo z art. 202 § 4a k.k. karę 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności. Miarkując okoliczności dotyczące wymiaru kary Sąd poczytał na jego korzyść fakt, iż jest on osobą niekaraną oraz prowadzącą ustabilizowany tryb życia, a także, to, że zdjęcia otrzymywał od pokrzywdzonej, która pozostawała z nim w dobrowolnym związku i inicjatywa zarówno odnośnie ich wykonywania, jak i następnie przesłania oskarżonemu leżała właśnie po jej stronie. Jako okoliczność obciążającą Sąd Rejonowy uznał, iż oskarżony jako nauczyciel był w posiadaniu zdjęć pornograficznych swojej o prawie o 30 lat młodszej uczennicy, zaś z racji posiadanego wykształcenia oraz wykonywanego zawodu był w ocenie Sądu szczególnie zobowiązany do dawania swoim życiem oraz postępowaniem przykładu innym osobom.

Decydując się na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary Sąd kierował się przesłankami stosowania tej instytucji zawartymi w art. 69 § 1 i 2 k.k. W opinii Sądu w sprawie tej występuje ostatecznie przesłanka w postaci pozytywnej prognozy kryminologiczno - społecznej, gdyż na warunkowe zawieszenie wykonania orzeczonej kary pozbawienia wolności zasługują jedynie sprawcy, co do których istnieje pozytywna prognoza resocjalizacyjna na przyszłość. Dotychczasowa postawa i sposób życia muszą zatem wskazywać na to, że mimo niewykonania kary, zostaną osiągnięte jej cele, a w szczególności, iż sprawca nie powróci ponownie na drogę przestępstwa. M. K. jest osobą, która zasługuje na dobrodziejstwo instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kary – nie był on dotychczas karany, jak również prowadzi ustabilizowane życie rodzinne oraz zawodowe.

Zgodnie z art. 70 § 1 k.k. Sąd wyznaczył okres próby na 1 rok, uznając iż będzie to wobec dotychczasowej niekaralności oskarżonego, okres wystarczający do sprawdzenia jego postawy i funkcjonowania na wolności oraz tego, czy cele kary zostaną osiągnięte bez izolacji w zakładzie karnym.

Na podstawie art. 71 § 1 k.k. Sąd I instancji orzekł wobec oskarżonego karę grzywny w wysokości 100 stawek dziennych po 20 złotych każda, uznając, iż będzie ona stanowiła odczuwalną dla oskarżonego dolegliwość i w ten sposób wzmocni oddziaływania resocjalizacyjne w warunkach wolnościowych.

Celem urealnienia przebiegu okresu próby Sąd zobowiązał też oskarżonego w okresie próby do informowania o jej przebiegu.

W oparciu o dyspozycję art. 39 pkt 2b k.k. oraz art. 41a § 1 k.k. Sąd orzekł wobec oskarżonego M. K. zakaz wszelkiego kontaktowania się z pokrzywdzoną N. K. przez okres 1 roku – długość orzeczonego zakazu byłą determinowana przede wszystkim kwestią aktualnej jeszcze małoletności pokrzywdzonej i w związku z czym potrzebą jej szczególnej ochrony.

O przepadku dowodów rzeczowych służących do popełnienia przestępstwa Sąd orzekł w oparciu o dyspozycję art. 44 § 2 k.p.k. i art. 202 § 5 k.k. – punkt IV wyroku.

O kosztach obrony z urzędu Sąd Rejonowy orzekł na podstawie przywołanych w wyroku przepisów, zasądzając na rzecz adwokata A. S. kwotę 672 zł.

Na podstawie art. 627 k.p.k. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w wysokości 640 zł, a na podstawie art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3 i art. 3 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. opłatach w sprawach karnych wymierzył mu opłatę w kwocie 380 zł. O kosztach postępowania Sąd orzekł w myśl zasady, iż to oskarżony – a nie Skarb Państwa – powinien je ponieść, skoro to jego zawinione zachowanie były przyczyną ich powstania i wobec czego nie ma powodu, aby koszty te przerzucić na ogół podatników.

/-/ SSR Izabela Hantz - Nowak