Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

Uzasadnienie wyroku z dnia 2 marca 2023 roku

Sygnatura akt

VI K 649/22

Jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku dotyczy tylko niektórych czynów lub niektórych oskarżonych, sąd może ograniczyć uzasadnienie do części wyroku objętych wnioskiem. Jeżeli wyrok został wydany w trybie art. 343, art. 343a lub art. 387 k.p.k. albo jeżeli wniosek o uzasadnienie wyroku obejmuje jedynie rozstrzygnięcie o karze i o innych konsekwencjach prawnych czynu, sąd może ograniczyć uzasadnienie do informacji zawartych w częściach 3–8 formularza.

1.  USTALENIE FAKTÓW

0.1. Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1. 

A. D.

W dniu 12 maja 2022 roku w P. przy ul. (...), działając publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego poprzez szarpnięcie za włosy M. S. (1), doprowadziła do jej upadku, czym spowodowała u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci otarć naskórka okolicy czołowej lewej, okolicy łokciowej lewej oraz sińców okolicy kolanowej prawej i lewej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni, to jest przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za udowodnione

Dowód

Numer karty

I.

M. S. (1) uczęszcza do Zespołu Szkół nr (...) przy ul. (...) w P.. Posiada umiarkowany stopień niepełnosprawności związany z głębokim niedowidzeniem. M. S. (1) nie widzi na jedno oko, a także jest osobą
z głębokim niedosłuchem.

(1). zeznania świadka M. S. (2);

(2). zeznania pokrzywdzonej M. S. (1);

(3). zeznania świadka A. R.;

(1). k. 1-2, 273 - 274;

(2). k. 3-4, 271 – 273;

(3). k. 14-15, 274 – 2276v;

II.

W dniu 12 maja 2022 roku, około 8:30, M. S. (1) wraz
z koleżanką A. R. wysiadły z tramwaju na przystanku (...) i chodnikiem biegnącym wzdłuż ulicy (...) udały się do szkoły przy ul. (...). Nastolatki szły chodnikiem znajdującym się po lewej stronie.

Gdy pokrzywdzona oraz jej koleżanka były już niedaleko przejścia dla pieszych znajdującego się przy skrzyżowania ul. (...) i ul. (...), na chodnik wjechała jadąca na rowerze A. D.. Kobieta jechała z naprzeciwka, od strony ul. (...), chodnikiem znajdującym się przy ul. (...), przy czym oskarżona jechała szybko i nie zatrzymała się przed przejściem dla pieszych przy ul. (...) i ul. (...). A. D. jechała chodnikiem, albowiem na ul. (...) prowadzone były remonty, a nadto w dniu zdarzenia mżył deszcz oraz było ślisko. Po przekroczeniu przejścia dla pieszych A. D. wjechała na chodnik, na którym znajdowały się pokrzywdzona wraz z koleżanką. A. R. po zobaczeniu oskarżonej odsunęła się na prawą stronę chodnika, tak by mogła ona przejechać między nią a M. S.. Podsądna przejeżdżając obok M. S. (1), a barierką zahaczyła kierownicą lewy łokieć pokrzywdzonej.

Pokrzywdzona wraz z koleżanką nie zareagowały na bezpośredni kontakt fizyczny z oskarżoną i skierowały się w kierunku przejścia dla pieszych. A. R. zapytała jedynie M. S. (1), czy wszystko w porządku, lecz pokrzywdzona nie zdążyła odpowiedzieć, albowiem A. D. będąc w niedalekiej odległości od dziewczyn zatrzymała się, po czym odłożyła bądź odrzuciła rower i podbiegła do nastolatek. A. D. zaczęła wówczas krzyczeć do M. S. (1) „Czy ty jesteś normalna? Zrobiłaś to specjalnie!” i szarpnęła ją za włosy w kierunku podłoża, w następstwie czego pokrzywdzona upadła na twarz. W wyniku tego upadku M. S. (1) doznała obrażeń ciała w postaci otarć naskórka okolicy czołowej lewej, okolicy łokciowej lewej oraz sińców okolicy kolanowej prawej i lewej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni. Jednocześnie w wyniku przedmiotowego zdarzenia pokrzywdzoną bolała głowa, w tym miała zawroty głowy i mdłości.

W trakcie całego zdarzenia zarówno pokrzywdzona jak i jej koleżanka próbowały tłumaczyć oskarżonej, że M. S. (1) jest osobą niedowidzącą i że nic nie zrobiła. A. D. twierdziła natomiast, że to nieprawda i że dziewczyna specjalnie się tak zachowała, a także cały czas szarpała M. S. (1). Kiedy po chwili oskarżona wsiadła na rower i odjechała z miejsca zdarzenia do M. S. (1) i A. R. podszedł mężczyzna T. P. mówiąc, że widział całe zdarzenie i zapytał czy potrzebują pomocy. Nastolatki odmówiły przyjęcia pomocy od nieznajomego mężczyzny i udały się do szkoły, lecz pokrzywdzona była bardzo roztrzęsiona oraz akcentowała silny ból nogi. O całym zdarzeniu została zawiadomiona matka M. S. (1), która przyjechała odebrać córkę ze szkoły i od tego czasu M. S. (1) znajduje się pod ścisłą opieką pedagoga szkolnego. Zaraz po zdarzeniu pokrzywdzona bała się chodzić do szkoły i wracać z niej, a do dnia dzisiejszego boi się nadjeżdżających rowerów i poruszania się w ruchliwych miejscach.

III.

W dniu 13 maja 2022 roku A. D. została zbadana przez lekarza medycyny sądowej, który stwierdził
u niej powstanie obrażeń pod postacią sińców w obrębie głowy, prawej kończyny górnej, prawej kończyny dolnej oraz okolicy pośladkowej lewej.

W dniu 16 maja 2022 roku oskarżona udała się do lekarza rodzinnego i ostatecznie trafiła na Szpitalny Oddział Ratunkowy Centrum Medycznego (...). Podczas wywiadu lekarskiego A. D. wskazała, że cztery dni wcześniej jechała na rowerze i uderzyła głową w płot, a głowa utknęła jej między metalowymi sztachetkami. Nadto od kilku dni ma uczucie ucisku w głowie, zawroty głowy, ból skroni oraz mdłości. Oskarżona wskazała również, że uderzyła się w bark oraz łokieć. U podsądnej przeprowadzono tomografię komputerową głowy, w której nie stwierdzono zmian pourazowych, natomiast stwierdzono pogrubienie błony śluzowej lewej zatoki klinowej i szczękowej. Lekarz stwierdził również, że A. D. jest w stanie ogólnym dobrym, bez zaburzeń świadomości i zalecił odpoczynek przez kilka dni, w razie bólu głowy polecił jej przyjąć tabletki przeciwbólowe oraz płukać zatoki solą fizjologiczną.

W dniu 5 czerwca 2022 roku A. D. miała wykonany rezonans magnetyczny głowy. W badaniu stwierdzono zmiany o charakterze zapalnym/pozapalnym zatoki szczękowej lewej i klinowej po stronie lewej (zatoka z przegrodą).

W dniu 14 czerwca 2022 roku wykonano u A. D. próbę błędnikową i stwierdzono oczopląs drobnofalisty oraz zawroty głowy.

W okresie od 16 maja 2022 roku do 22 maja 2022 roku A. D. była niezdolna do pracy. W zaświadczeniu lekarskim nie wskazano numeru statystycznego choroby.

W okresie od 23 maja 2022 roku do 30 maja 2022 roku A. D. nadal była niezdolna do pracy. Numer statystyczny choroby wpisany w zaświadczeniu lekarskim to G44 – inne zespoły bólu głowy.

W okresie od 31 maja 2022 roku do 6 czerwca 2022 roku A. D. również była niezdolna do pracy. Numer statystyczny choroby wpisany w zaświadczeniu lekarskim to S09 – inne i nieokreślone urazy głowy.

A. D. posiadała również niezdolność do pracy w okresie od 7 czerwca 2022 roku do 11 lipca 2023 roku (numer statystyczny choroby R42 – zawroty głowy i odurzenie) oraz w okresie od 12 lipca 2022 roku do 31 lipca 2022 roku (numer statystyczny choroby G44 – inne zespoły bólu głowy).

1.  zeznania świadka M. S. (2);

2.  zeznania pokrzywdzonej M. S. (1);

3.  zeznania świadka A. R.;

4.  zeznania świadka A. C.;

5.  zeznania świadka M. J.

6.  zeznania świadka M. K.;

7.  zeznania świadka T. P.;

8.  częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. D.;

9.  zeznania świadka B. B. (1);

10.  dokumentacja fotograficzna;

11.  protokół oględzin osoby;

12.  opinia sądowo – lekarska dr n. med. P. Ś. (1);

13.  dokumentacja medyczna;

14.  notatka urzędowa;

15.  protokół zatrzymania osoby;

16.  metryki identyfikacyjne nośnika;

17.  opinia wychowawcy i psychologa o funkcjonowaniu M. S. (1) w szkole

(1). k. 1-2, 273-274;

(2). k. 3-4, 271-273;

(3). k. 14-15, 274-276v;

(4). k. 76-77 283v-284;

(5). k. 22-23, 284-285;

(6). k. 62-63, 285-285v;

(7). k. 11-12, 285v-286v;

(8). k. 42-43, 51-52, 194v-198;

(9). k. 71;

(10). k. 17-20, 24-31; 35 – 36, 86 - 87, 258-265;

(11). k. 49-50;

(12). k. 107;

(13). k. 123-133; 137 -

(14). k. 34, 39, 65,

(15) k. 66;

(16) k. 82 – 83, 84 – 85;

(17) k. 291 – 292;

IV.

A. D. ma 45 lat, jest zamężna i ma czworo dzieci w wieku 1,5 roku, 5 lat, 10 lat i 15 lat, z tym że jej syn K. D. cierpi na głuchotę. Oskarżona posiada wykształcenie wyższe i pracowała jako księgowa osiągając wynagrodzenie miesięczne w kwocie 4.300 zł netto, przy czym w chwili obecnej nie pracuje. Podsądna nie była dotychczas karana za przestępstwa.

1.  karta karna;

2.  dokumentacja medyczna K. D.

3.  wyjaśnienia oskarżonej A. D..

(1). k. 92, 157, 297;

(2). k. 299 - 306

(3) k. 42-43, 51-52, 194v-198.

0.1. Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Czyn przypisany oskarżonemu (ewentualnie zarzucany, jeżeli czynu nie przypisano)

1. 

A. D.

W dniu 12 maja 2022 roku w P. przy ul. (...), działając publicznie i bez powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego poprzez szarpnięcie za włosy M. S. (1), doprowadziła do jej upadku, czym spowodowała u pokrzywdzonej obrażenia ciała w postaci otarć naskórka okolicy czołowej lewej, okolicy łokciowej lewej oraz sińców okolicy kolanowej prawej i lewej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni to jest przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. w zw. z art. 57a § 1 k.k.

Przy każdym czynie wskazać fakty uznane za nieudowodnione

Dowód

Numer karty

W zgromadzonym materiale dowodowym nie znalazły potwierdzenia słowa oskarżonej, jakoby M. S. (1) oraz A. R. zbliżając się do przejścia dla pieszych, były zapatrzone w swoje telefony komórkowe.

Niepotwierdzone było również stanowisko A. D., w którym deklarowała, że gdy zbliżyła się do przejścia dla pieszych zwolniła i powoli przejechała przez przejście dla pieszych.

Niezgodna z materiałem zgromadzonym w sprawie była także linia obrony oskarżonej, w której twierdziła, że M. S. (1) specjalnie popchnęła ją w ten sposób, że spadła z roweru, uderzyła w ogrodzenie i straciła przytomność, a po tym jak odzyskała przytomność czuła ogromny ból głowy, ból prawej ręki oraz miała problemy ze wstaniem.

Niepotwierdzone w żaden sposób było też stanowisko podsądnej, iż M. S. (1) nie zareagowała na próby wyjaśnienia sytuacji przez oskarżoną i dlatego złapała pokrzywdzoną za ramię, by odwrócić ją w swoją stronę. i w tym momencie nastolatka „wyuczonym manewrem” usiadła przy przejściu dla pieszych.

Niezgodne z ustalonym stanem faktycznym były też twierdzenia oskarżonej, iż podczas inkryminowanego zdarzenia A. R. krzyczała na nią i żywo gestykulowała, a podsądna obawiała się o swoje życie.

częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. D.

k. 42-43, 51-52, 194v-198;

2.  OCena DOWOdów

0.1. Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

I, II

zeznania świadka M. S. (2)

Zeznania świadka Sąd uznał za w pełni wiarygodne. Świadek nie widziała wprawdzie bezpośrednio zdarzenia z dnia 12 maja 2022 roku, a jego przebieg znała jedynie z przekazu córki – pokrzywdzonej w przedmiotowej sprawie M. S. (1), niemniej jednak świadek opisała w jakich okolicznościach rozstała się z córką rano w dniu zdarzenia, kiedy dowiedziała się o napaści ze strony oskarżonej na swoje dziecko, a także w jaki sposób córka zachowywała się po zdarzeniu, w tym kiedy odebrała ją ze szkoły. M. S. (2) zaakcentowała, że córka była roztrzęsiona i bardzo płakała, a także zobrazowała obrażenia jakich doznało jej dziecko, które stanowiły bezpośrednie następstwo inkryminowanego zdarzenia. Sąd Rejonowy miał na uwadze, że świadek jest matką pokrzywdzonej, przez co przynajmniej hipotetycznie miała ona interes w składaniu zeznań o określonej treści, niemniej jednak skład orzekający nie dopatrzył się w zeznaniach świadka celowego zniekształcania rzeczywistości na korzyść córki. Nadto zeznania świadka w zakresie obrażeń pokrzywdzonej zostały potwierdzone dowodem w postaci sprawozdania z badania sądowo-lekarskiego. Jednocześnie o kondycji fizycznej i psychicznej M. S. (1) stanowiącej następstwo zdarzenia z dnia 12 maja 2022 roku w tożsamy sposób wypowiedziała się świadek A. R..
Z powyższych przyczyn Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić M. S. (2) wiarygodności, a przedstawiona przez nią relacja stała się integralną częścią ustalonego w sprawie stanu faktycznego.

I, II

zeznania pokrzywdzonej M. S. (1)

W ocenie Sądu zeznania pokrzywdzonej M. S. (1) również należało uznać za wiarygodne, były one szczere, konsekwentne, przekonujące . Małoletnia opisała przebieg zdarzenia z dnia 12 maja 2022 roku raz sposób zachowania oskarżonej i doznane przez siebie obrażenia, w tym stanowczo zaznaczyła, że nie popchnęła podsądnej. M. S. (1) podała natomiast, że to oskarżona potrąciła jej lewy łokieć jadąc na rowerze, a następnie rzuciła ten rower, podbiegła do niej i zaczęła ją szarpać artykułując jednocześnie swoje pretensje w sposób werbalny. W toku procesu pokrzywdzona przedstawił także konsekwencje zdarzenia z dnia 12 maja 2022 roku dla jej aktualnego życia. Mając na względzie, że relacja przedstawiona przez pokrzywdzoną w pełnym zakresie korespondowała z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim zeznaniami świadków A. R. i T. P., nie było podstaw do negowania jej wartości dowodowej w jakiejkolwiek części.

I, II

zeznania świadka A. R.

Świadek w sposób szczegółowy opisała cały przebieg zdarzenia z dnia 12 maja 2022 roku, w tym drogę jaką szła wraz z pokrzywdzoną do szkoły oraz w jaki sposób zachowała się wobec nich oskarżona. Świadek podkreśliła, że to oskarżona potrąciła M. S. (1) jadąc rowerem, na co nastolatki nie zareagowały. Koleżanka pokrzywdzonej nadmieniła jednocześnie, że to oskarżona była bardzo agresywna, rzuciła rowerem o ogrodzenie, po czym podbiegła do pokrzywdzonej, zaczęła ją szarpać i krzyczeć na nią, a także doprowadziła do jej upadku na chodnik. A. R. stanowczo zaznaczyła, że podsądna nie chciała słuchać tłumaczeń, iż pokrzywdzona jest osobą niedowidzącą, a nadto zobrazowała obrażenia, których doznała M. S. (1) w wyniku napaści ze strony A. D.. Sąd Rejonowy miał na uwadze, że A. R. jest przyjaciółką pokrzywdzonej, lecz w jej zeznaniach nie dopatrzył się celowego zniekształcania rzeczywistości na korzyść pokrzywdzonej. Kluczowe znaczenie dla oceny wiarygodności świadka ma bowiem fakt, iż całe zdarzenie widział również T. P., który był osobą całkowicie bezstronną w niniejszej sprawie, a opisany przez niego przebieg zdarzenia w pełni koresponduje z tym przedstawionym przez A. R..

II

zeznania świadka A. C.

Zeznania świadka Sąd również uznał za wiarygodne. Świadek nie widziała momentu, kiedy M. S. (1) i A. D. mijały się na chodniku, była natomiast świadkiem jak oskarżona krzyczała do pokrzywdzonej, że ”zrobiła to specjalnie”, a w tym czasie pokrzywdzona leżała na chodniku. Sąd nie znalazł podstaw, by odmówić świadkowi wiarygodności, tym bardziej że koresponduje z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym w postaci zeznań M. K., T. P., A. R. i samej pokrzywdzonej.

II

zeznania świadka M. J.

Zeznania świadka zostały obdarzone przez Sąd przymiotem pełnej wiarygodności. Mając na uwadze, że świadek widział zdarzenie z dnia 12 maja 2022 roku wyłącznie w jego końcowym fragmencie, tj. od momentu jak pokrzywdzona leżała na chodniku, a oskarżona odchodziła z miejsca zdarzenia, jego relacja miała wyłącznie uzupełniający charakter dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

II

zeznania świadka M. K.

Za w pełni wiarygodne Sąd uznał zeznania świadka M. K.. Świadek wskazała, że w dniu 12 maja 2022 roku mijała na przejściu dla pieszych przy ul. (...) szybko jadącą rowerzystkę, którą była oskarżona. Kobieta nie zatrzymała się przy przejściu i przejechała przez nie bardzo szybko, co zdziwiło świadka. Następnie świadek podała, że usłyszała krzyk, a gdy się odwróciła zobaczyła, jak oskarżona krzycząc chwyta pokrzywdzoną za włosy i szarpie ją. W wyniku tego szarpania pokrzywdzona upadła. Świadek podkreśliła, że zapadło jej w pamięci, że pokrzywdzona cały czas powtarzała, że nic nie zrobiła. Zeznania świadka były bardzo szczegółowe i dokładne, a ponadto zgodne z zeznaniami świadków A. R. i T. P., którzy widzieli przebieg zdarzenia z 12 maja 2022 roku od początku do końca.

II

zeznania świadka T. P.

Bardzo istotne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie były zeznania świadka T. P., które były spójne, logiczne i konkretne, a przede wszystkim bezstronne. Sąd Rejonowy podkreśla przede wszystkim, że zdarzenie z dnia 12 maja 2022 roku odbyło się niemal w całości na oczach T. P., który nie miał wcześniej żadnej styczności ze stronami niniejszego procesu i nie znał ich wcześniej. Nie sposób więc posądzić świadka o chęć złożenia instrumentalnych zeznań mających na celu wytworzenie korzystnej sytuacji procesowej dla uczestników postępowania. Świadek zaakcentował przede wszystkim, że w wyniku zdarzenia z dnia 12 maja 2022 roku oskarżona nie spadła z roweru i nic się jej nie stało, natomiast po przejechaniu przejścia dla pieszych zatrzymała się i rzuciła z impetem rower o ogrodzenie, po czym podbiegła do pokrzywdzonej, chwyciła ją za włosy i pociągnęła do ziemi, czym doprowadziła do jej upadku twarzą na chodnik. Świadek zaznaczył, że następnie sprawczyni krzyczała i gestykulowała, po czym wsiała na rower i odjechała. T. P. spójnie i rzeczowo przedstawił też wygląd oskarżonej, szczerze przyznając przy tym , iż nie zwrócił uwagi na kolor roweru jakim się poruszała.

III

świadek B. B. (1)

Sąd Rejonowy oddalił wniosek dowodowy o przesłuchanie B. B., uznając, że okoliczność na jaką miał być przesłuchany została udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy, Sąd przyjął, że u oskarżonej stwierdzono obrażenia ciała, jak uwidoczniono na k. 86,87. (k. 307v).

II, IV

częściowo wyjaśnienia oskarżonej A. D.

Wyjaśnienia oskarżonej Sąd uznał za wiarygodne jedynie w tej części w jakiej korespondowały z pozostałym zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym, w tym przede wszystkim z zeznaniami przesłuchanych osobowych źródeł dowodowych, których relacja była spójna, logiczna i konsekwentna, przez co stanowiła podstawę ustalonego w toku postępowania stanu faktycznego. Skład orzekający nie miał więc podstaw do negowania prawdziwości twierdzeń podsądnej w zakresie w jakim przedstawiła trasę, która pokonała rowerem w dniu zdarzenia, która to okoliczność w rzeczywistości miała charakter bezsporny. Bezspornym było również, że w dniu zdarzenia doszło do kontaktu oskarżonej z pokrzywdzoną, niemniej jednak następstwa tego kontaktu zostały przedstawione przez podsądną w sposób nieprawdziwy o czym w dalszej części uzasadnienia (poza przyznanym przez oskarżoną faktem, że pociągnęła M. S. (1) za ramie i włosy). Zdaniem Sądu nie było podstaw do odmówienia przymiotu prawdziwości również twierdzeniom A. D. oraz w zakresie jej danych osobowych, sytuacji życiowej i osobistej.

II, III, IV

dokumentacja fotograficzna;

notatki urzędowe;

protokół zatrzymania osoby;

protokół oględzin osoby;

dokumentacja medyczna;

metryki identyfikacyjne nośnika;

17. opinia wychowawcy i psychologa o funkcjonowaniu M. S. (1) w szkole;

karta karna

Podstawą wyrokowania Sąd uczynił także pozostały materiał dowodowy zebrany w sprawie w postaci dokumentów, ujawnionych na rozprawie, wskazanych w protokole rozprawy. Są to w przeważającej części dokumenty procesowe, urzędowego pochodzenia, sporządzone przez kompetentne osoby zgodnie z zakresem ich kwalifikacji i uprawnień, a w związku z tym wiarygodność i autentyczność tych dokumentów nie budziła wątpliwości stron i również Sąd nie znalazł żadnych podstaw do ich podważania.

II, III

opinia sądowo – lekarska dr n. med. P. Ś. (1)

Biegły P. Ś. (1) rzeczowo i kompetentnie ocenił odniesione przez pokrzywdzoną M. S. (1) obrażenia i jakie konsekwencje oraz zagrożenia niosły dla jej życia i zdrowia. Konkluzje opinii wskazanego biegłego nie były w toku całego postępowania kwestionowane przez którąkolwiek ze stron, wobec czego Sąd podzielił w całości wskazaną ekspertyzę jako jasną, pełną i spójną w rozumieniu art. 201 k.p.k.

0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 1.1 albo 1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

II

wyjaśnienia oskarżonej A. D.

Wyjaśnienia oskarżonej Sąd uznał za niewiarygodne w całej tej części, w jakiej opisywała ona przebieg zdarzenia z dnia 12 maja 2022 roku w sposób odmienny od zgromadzonego w niniejszej sprawie materiału dowodowego.

Sąd nie dał wiary oskarżonej, iż pokrzywdzona wraz z koleżanka A. R. poruszając się chodnikiem były wpatrzone w telefony komórkowe, albowiem nie wskazywał na to żaden z innych uczestników zdarzenia, a nadto nie mówił o tym też świadek T. P., którego zeznania miały fundamentalne znaczenie dla ustalonego w sprawie stanu faktycznego. Nadto całkowicie niewyobrażalne jest w przypadku niepełnosprawności M. S. (1), iż potrafiła ona poruszać się chodnikiem, przy padającym tego dnia deszczu będąc wpatrzoną w wyświetlacz telefonu komórkowego. Sąd Rejonowy wątpi w możliwość wystąpienia takiego zdarzenia w stopniu wykluczającym jego zaistnienie i dlatego ocenił wyjaśnienia podsądnej w omawianym zakresie za nieprawdziwe.

Twierdzenia oskarżonej, iż tak naprawdę to ona była ofiarą zdarzenia z dnia 12 maja 2022 roku i na skutek kontaktu z pokrzywdzoną spadła z roweru i straciła przytomność są nieprawdziwe, a ich celem jest wyłącznie wytworzenie dla podsądnej korzystnej sytuacji procesowej. Po pierwsze wskazanej okoliczności zaprzeczył świadek T. P., który stanowczo wskazał, że A. D. nie spadła z roweru i nic się jej nie stało. Świadkowie T. P. i A. R. wprost wskazali też, że rowerzystka po minięciu się z pokrzywdzoną rzuciła rower, podbiegła do niej, szarpnęła ją za włosy w wyniku czego M. S. (1) upadła. W tym czasie oskarżona krzyczała, że dziewczyna jest nienormalna i że zrobiła to specjalnie. Po drugie, jeżeli w rzeczywistości oskarżona spadłaby z roweru w okolicznościach przez nią wskazanych całkowicie irracjonalne byłoby jej zachowanie w postaci braku wezwania karetki pogotowia. Wiedzą powszechną jest bowiem, że w przypadku urazów głowy niezbędne jest wykonanie przynajmniej podstawowych badań celem wykluczenia wstrząśnienia mózgu bądź wewnętrznego krwawienia. Tymczasem oskarżona została zbadana przez lekarza dopiero w dniu 13 maja 2022 roku, po jej zatrzymaniu. Zauważenia wymaga również, że w dniu 16 maja 2022 roku, kiedy to oskarżona była badana przez lekarza na (...) podała, że 4 dni wcześniej miała wypadek na rowerze, a głowa utknęła jej między metalowymi sztachetami płotu, tymczasem ani w toku postępowania przygotowawczego, ani w toku postępowania sądowego oskarżona nic nie wspominała o takiej okoliczności. Ponadto należy wskazać, że świadkowie opisywali, że od minięcia przez oskarżoną M. S. (1) do całego zdarzenia minęło bardzo mało czasu. A. R. podała, że M. S. (1) nie zdążyła nawet odpowiedzieć na jej pytanie czy wszystko w porządku, gdy oskarżona podbiegła do nich i zaczęła szarpać pokrzywdzoną. Należy podkreślić, że gdyby oskarżona, tak jak opisuje straciła przytomność, czy też jak wskazywała na (...), jej głowa utknęła między sztachetkami, nie byłaby w stanie w przeciągu dosłownie paru chwili znaleźć się przy pokrzywdzonej oraz jej koleżance. W ocenie Sądu wskazane okoliczności muszą rzutować na ocenę wyjaśnień oskarżonej jako niewiarygodnych.

Potwierdzenia w zgromadzonym materiale dowodowym nie znalazła również relacja oskarżonej, w której opisywała ona przebieg zdarzenia z dnia 12 maja 2022 roku „po tym jak odzyskała przytomność”, ponieważ jest ona sprzeczna z zeznaniami nie tylko M. S. (1) i A. R., lecz przede wszystkim T. P..

Sąd Rejonowy nie dał wiary twierdzeniom, oskarżonej w zakresie w jakim w toku przesłuchania w dniu 13 maja 2022 roku o godz. 20:00 przedstawiła swoje obrażenia ciała i odczuwany ból mające być następstwem zdarzenia z dnia 12 maja 2022 roku. Za całkowicie sprzeczne z elementarną wręcz logiką należałoby uznać zachowanie oskarżonej, w którym w wyniku wypadku odczuwa bóle w klatce piersiowej, drętwienie prawej dłoni, potworny ból głowy, zawroty głowy, ból prawej kości policzkowej, prawej strony żuchwy, a także wystąpiło u niej opuchnięcie prawej strony twarzy i nie wezwała ona po zdarzeniu karetki, a także nie udała się sama do lekarza tego samego dnia lub kolejnego dnia rano, lecz uczyniła to dopiero po jej zatrzymaniu w dniu 13 maja o godz. 13:25, argumentując, że do lekarza chciała iść po pracy, które to tłumaczenia urągają nie tylko logice, lecz przede wszystkim zdrowemu rozsądkowi. Sąd nie neguje, ze oskarżona doznała obrażeń ciała w wyniku wypadku na rowerze, lecz nie miało to związku ze zdarzeniem rozpatrywanym na kanwie niniejszego postępowania, które wydarzyło się czasowo później.

Wyłącznie jako przyjętą przez oskarżoną strategię procesową Sąd ocenił zarzuty A. D. związane z jej przesłuchaniem w ramach postepowania przygotowawczego. Oskarżona podpisała protokół przesłuchania i nie składała do niego żadnych zastrzeżeń zarówno w chwili samego przesłuchania, jak również na dalszym etapie, aż do dnia przesłuchania przed Sądem.

Mając na uwadze całokształt wyjaśnień oskarżonej Sąd miał na uwadze, że starła się ona wytworzyć całkowicie mylne przekonanie na temat swojej osoby, jako odpowiedzialnej rowerzystki, która poruszając się w przestrzeni miejskiej zachowywała szczególną ostrożność, a do zdarzenia z dnia 12 maja 2022 roku doszło wyłącznie na skutek całkowicie nieodpowiedzialnego, nieuważnego, wręcz złośliwego zachowania pokrzywdzonej i jej koleżanki. Tymczasem relacji oskarżonej nie potwierdziły pokrzywdzona i jej koleżanka, co należy uznać za zrozumiałe, lecz przede wszystkim nie potwierdził jej T. P., który widział całe zdarzenie i był świadkiem całkowicie bezstronnym, a także świadek M. K., która wprost wskazała, że oskarżona jechała na rowerze bardzo szybko i nie zatrzymała się na przejściu dla pieszych.

I - IV

Dokumenty:

- notatki urzędowe (k. 10, 16, 21, 32)

Przedmiotowa dokumentacja nie miała żadnego znaczenia dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie.

3.  PODSTAWA PRAWNA WYROKU

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Oskarżony

☒

3.1.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania zgodna z zarzutem

A. D.

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

W przedmiotowej sprawie przeprowadzone postępowanie dowodowe doprowadziło Sąd do wniosku, że oskarżona dopuściła się przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. na szkodę mai S.. Zgodnie z art. 157 § 2 k.k. kto powoduje naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia trwający nie dłużej niż 7 dni, podlega grzywnie, karze ograniczenia wolności albo pozbawienia wolności do lat 2. Natomiast w związku z tym, że oskarżona dopuściła się tego przestępstwa działając publicznie, z oczywiście błahego powodu i okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego w kwalifikacji prawnej czynu uwzględniono również art. 57a § 1 k.k.

Zgodnie z art. 115 § 21 k.k. występkiem o charakterze chuligańskim jest występek polegający na umyślnym zamachu na zdrowie, na wolność, na cześć lub nietykalność cielesną, na bezpieczeństwo powszechne, na działalność instytucji państwowych lub samorządu terytorialnego, na porządek publiczny, albo na umyślnym niszczeniu, uszkodzeniu lub czynieniu niezdatną do użytku cudzej rzeczy, jeżeli sprawca działa publicznie i bez powodu albo z oczywiście błahego powodu, okazując przez to rażące lekceważenie porządku prawnego.

Z dowodów przeprowadzonych w sprawie wynikało, że oskarżona A. D. mijając na chodniku M. S. (1) zahaczyła o jej lewy łokieć (rękę). Z zeznań świadków nie wynikało, by M. S. (1) w jakikolwiek sposób popchnęła oskarżoną, a już, tym bardziej że zrobiła to specjalnie, tak jak chciała to wykazać oskarżona. Należy podkreślić, że M. S. (1) jest osobą głęboko niedowidzącą i już z samego tego faktu trudno było w przedmiotowej sprawie przyjąć wersję zdarzeń przedstawioną przez oskarżoną. Ponadto z zeznań świadka A. R. wynikało, że M. S. (1) nic nie zrobiła oskarżonej, albowiem to oskarżona mijając pokrzywdzoną zahaczyła o jej rękę kierownicą roweru. A. R. podkreśliła w swoich zeznaniach, że gdy zobaczyła nadjeżdżającą rowerzystkę, to odsunęła się na prawą stronę chodnika, by oskarżona mogła przejechać między nią a pokrzywdzoną. Oskarżona zdecydowała się jednak minąć pokrzywdzoną z jej lewej strony. Należy podkreślić, że z zeznań świadka M. K. wynikało, że oskarżona, wbrew przyjętej przez siebie linii obrony, jechała na rowerze bardzo szybko. W ocenie Sądu to zachowanie oskarżonej, szybkość jazdy oraz nieuważność doprowadziły do tego, że kobieta zahaczyła pokrzywdzoną na chodniku. Podkreślenia również wymaga, że co do zasady oskarżona nie powinna jechać rowerem po chodniku. Korzystanie przez rowerzystę z chodnika dla pieszych jest dopuszczalne wyjątkowo, gdy kierujący rowerem opiekuje się osobą w wieku do lat 10 kierującą rowerem, gdy szerokość chodnika wzdłuż drogi, po której ruch pojazdów jest dozwolony z prędkością większą niż 50 km/h, wynosi co najmniej 2 m i brakuje drogi dla rowerów, drogi dla pieszych i rowerów lub pasa ruchu dla rowerów, gdy warunki pogodowe zagrażają bezpieczeństwu rowerzysty na jezdni (śnieg, silny wiatr, ulewa, gołoledź, gęsta mgła), z zastrzeżeniem ust. 6 (art. 33 ust. 5 ustawy prawo o ruchu drogowym). Zgodnie jednak z art. 33 ust. 6 ustawy prawo o ruchu drogowym kierujący rowerem, korzystając z drogi dla pieszych, jest obowiązany jechać z prędkością zbliżoną do prędkości pieszego, zachować szczególną ostrożność, ustępować pierwszeństwa pieszemu oraz nie utrudniać jego ruchu. Nawet więc jeśli warunki panujące na drodze uprawniały oskarżoną do jazdy po chodniku, to jednak powinna ona zachować szczególną ostrożność, czego nie uczyniła.

Po minięciu M. S. (1), oskarżona przejechała kawałek dalej, odłożył bądź rzuciła rowerem o płot, podbiegła do pokrzywdzonej i zaczęła szarpać ją za włosy, czym doprowadziła do jej upadku i powstania obrażeń ciała w postaci otarć naskórka okolicy czołowej lewej, okolicy łokciowej lewej oraz sińców okolicy kolanowej prawej i lewej, które to obrażenia spowodowały naruszenie czynności narządów ciała trwające nie dłużej niż 7 dni. Podczas całego zdarzenia oskarżona krzyczała na pokrzywdzoną, mówiła, że jest nienormalna i że zrobiła to specjalnie. Należy podkreślić, że w ocenie Sądu M. S. (1) nic nie zrobiła oskarżonej, nie sprowokowała jej w żaden sposób i nie wykonała w jej stronę żadnego gestu bądź ruchu, który mógłby sugerować chęć kontaktu z jej osobą, nie mówiąc już o zamachu na jej życie jak starała się utrzymywać podsądna w toku postępowania sądowego. Pokrzywdzona szła z koleżanką chodnikiem do szkoły i to oskarżona, pomimo tego że powinna zachować szczególna ostrożność podczas jazdy rowerem na chodniku, potrąciła ją, zahaczając o jej lewy łokieć, na co pokrzywdzona nawet nie zareagowała. Zachowanie oskarżonej jawi się więc jako zupełnie bezpodstawne, nieracjonalne, godzące w podstawowy porządek prawny oraz elementarne zasady zachowania się w przestrzeni publicznej. Twierdzenia oskarżonej jakoby pokrzywdzona ją zepchnęła w wyniku czego spadła z roweru, uderzyła głową w płot i straciła przytomność nie ostały się w toku prowadzonego postępowania dowodowego, a jej linia obrony w tym zakresie była całkowicie nieprzekonująca i odstawała od elementarnych wręcz zasad logiki i doświadczenia życiowego. Z zeznań świadka T. P., który widział całe zdarzenie i jest zupełnie obcą dla stron postępowania osobą, wynikało, że oskarżona po minięciu pokrzywdzonej nie spadła z roweru, ale sama rzuciła go z impetem o ogrodzenie, a następnie podbiegła do M. S. (1) i zaczęła ją szarpać doprowadzając do jej upadku. Należy również zauważyć, że z zeznań świadków A. R. i T. P. wynikało, że cała sytuacja była dynamiczna i pomiędzy zahaczeniem a podbiegnięciem oskarżonej do M. S. (1) minęło dosłownie parę chwil. Gdyby oskarżona rzeczywiście straciła przytomność w wyniku upadku zapewne odzyskanie przez nią świadomości trwałoby znacznie dłużej. Ponadto mało prawdopodobnym jest, że po takim upadku, jak opisuje oskarżona, byłaby ona w stanie podbiec do pokrzywdzonej i zacząć „wyjaśnianie” zaistniałej sytuacji. Z dokumentacji medycznej przedłożonej do akt przedmiotowej sprawy wynikało, że oskarżona po raz pierwszy była badana przez lekarza dopiero w dniu 13 maja 2022 roku, czyli dzień po zdarzeniu. Badanie nastąpiło dopiero po zatrzymaniu oskarżonej. Wcześniej oskarżona nie udała się do lekarza. Z protokołu oględzin osoby z dnia 13 maja 2022 roku wynikało, że u oskarżonej doszło do powstania obrażeń pod postacią sińców w obrębie głowy, prawej kończyny górnej, prawej kończyny dolnej oraz okolicy pośladkowej lewej. Należy również wskazać, że podczas wizyty na (...) w dniu 16 maja 2022 roku oskarżona podała, że 12 maja 2022 roku spadła z roweru, a jej głowa utknęła między metalowymi sztachetkami, a nie wskazała jakoby została wówczas popchnięta i doprowadzona do upadku. Wskazanej okoliczności oskarżona w ogóle nie podnosiła w toku postępowania karnego, a nadto gdyby jej głowa utknęła między sztachetkami płotu, to z pewnością nie byłaby ona w stanie podejść do pokrzywdzonej. W ocenie Sądu pozostała dokumentacja medyczna również nie wskazuje na to, że bóle głowy oskarżonej oraz jej niezdolność do pracy mają związek z zdarzeniem z dnia 12 maja 2022 roku. W ocenie Sądu, wskazane problemy z zatokami nie są obrażeniami, które związane byłyby z upadkiem i uderzeniem się w głowę. Tym bardziej, jak wynika z wyżej wymienionych badań, są to zmiany zapalne/pozapalne. Tak więc również przedłożona dokumentacja medyczna nie potwierdziła wersji zdarzeń przedstawionej przez oskarżoną.

W oparciu o powyższe Sąd nie miał wątpliwości, że oskarżona dopuściła się przestępstwa z art. 157 § 2 k.k. Swoim działaniem doprowadziła do powstania u pokrzywdzonej obrażeń na czas poniżej 7 dni. Sąd nie miał również wątpliwości, że oskarżona działała umyślnie. Miała świadomość swoich działań i chciała doprowadzić do powstania obrażeń u pokrzywdzonej, albowiem szarpała ją za włosy, doprowadzając ją do upadku. Ponadto działanie oskarżonej można zakwalifikować jako występek o charakterze chuligańskim. Oskarżona działała publicznie i bez żadnego powodu zaatakowała pokrzywdzoną. W ocenie Sądu przedstawiła ona lekceważący stosunek do porządku prawnego.

☐

3.2.  Podstawa prawna skazania albo warunkowego umorzenia postępowania niezgodna z zarzutem

Zwięźle o powodach przyjętej kwalifikacji prawnej

☐

3.3.  Warunkowe umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach warunkowego umorzenia postępowania

☐

3.4.  Umorzenie postępowania

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach umorzenia postępowania

☐

3.5.  Uniewinnienie

Zwięzłe wyjaśnienie podstawy prawnej oraz zwięźle o powodach uniewinnienia

4.  KARY, Środki Karne, PRzepadek, Środki Kompensacyjne i środki związane z poddaniem sprawcy próbie

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się
do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. D.

I.

I.

Przystępując do wymiaru kary Sąd wziął pod uwagę dyrektywy wymiaru kary opisane w art. 3 k.k. i art. 53 § 1 i 2 k.k., to jest wymierzył oskarżonej karę według własnego uznania, w granicach przewidzianych przez ustawę, bacząc, by dolegliwość kar nie przekraczała stopnia winy, uwzględniając stopień społecznej szkodliwości czynu oraz biorąc pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, które ma osiągnąć w stosunku do skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Ustalając stopień społecznej szkodliwości czynu Sąd kierował się przepisem art. 115 § 2 k.k.

Stopień winy oskarżonej należało określić jako znaczny. Oskarżona jest osobą dorosłą, rozumiejącą konsekwencje swoich działań. Ponadto brak było w sprawie okoliczności, które poddawałyby w wątpliwość poczytalność oskarżonej w trakcie czynu.

W szczególności za okoliczności wpływające bardzo znacznie na zaostrzenie kary sąd uznał działanie w warunkach określonych w art. 57a § 1 k.k., czyli działanie o charakterze występku chuligańskiego. Oskarżona zaatakowała pokrzywdzoną bez żadnego powodu. Ponadto należy zauważyć, że oskarżona jest osobą dorosłą, a zachowała się w sposób bardzo impulsywny, w ogóle nad sobą nie panowała, nie przemyślała swojego działania. Ponadto zaatakowała nastolatkę i już z samego tego faktu równowaga sił została tutaj zachwiana. Pokrzywdzona do tej pory jest pod ścisłą opieką pedagoga szkolnego. Należy również wskazać, że oskarżona nie wykazała żadnej skruchy w toku przedmiotowego postępowania.

Jako okoliczność łagodzącą Sąd potraktował dotychczasowy brak karalności oskarżonej oraz prowadzenie ustabilizowanego trybu życia.

Zgodnie z art. 57a § 1 k.k. skazując za występek o charakterze chuligańskim, sąd wymierza karę przewidzianą za przypisane sprawcy przestępstwo w wysokości nie niższej od dolnej granicy ustawowego zagrożenia zwiększonego o połowę.

Sąd zdecydował wymierzyć oskarżonej karę 1 roku ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 h miesięcznie.

W świetle powyższych okoliczności taka kara jest sprawiedliwa przy uwzględnieniu stopnia społecznej szkodliwości czynu i stopnia winy i poprzez aspekt wychowawczy regularnej pracy na cele społeczne, wdroży sprawczynię do przestrzegania porządku prawnego.

A. D.

III

I.

Zgodnie z art. 57a § 2 k.k. wypadku określonym w § 1 sąd orzeka nawiązkę na rzecz pokrzywdzonego, chyba że orzeka obowiązek naprawienia szkody, obowiązek zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązkę na podstawie art. 46. Jeżeli pokrzywdzony nie został ustalony, sąd może orzec nawiązkę na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej.

W oparciu o art. 57a § 2 k.k. Sąd był zobowiązany do orzeczenia nawiązki na rzecz pokrzywdzonej. Biorąc pod uwagę charakter popełnionego czynu, działanie w ramach występku o charakterze chuligańskim, obrażenia jakich doznała pokrzywdzona wyniku działania oskarżonej, stan psychiczny pokrzywdzonej po zdarzeniu, Sąd uznał, że zasadne będzie zasądzenie tytułem nawiązki kwoty 2.000 zł. Powyższa kwota nie może być żadną miarą uznana za wygórowaną, mając na uwadze rozmiar krzywdy, związanej z przeżyciami pokrzywdzonej M. S. (1) w związku z przestępnym zachowaniem A. D. wobec niej. Sąd Rejonowy orzekając o wysokości przyznanej nawiązki na rzecz pokrzywdzonej miał na względzie także sytuację materialną oskarżonej, w tym fakt iż wspólnie z mężem wychowują 4 dzieci, w tym jedne posiadające dysfunkcję słuchu, a nadto w chwili obecnej podsądna nie pracuje zawodowo.

A. D.

IV

I

Z uwagi na charakter przestępczych zachowań oskarżonej A. D., aby wzmocnić cele zapobiegawcze kary, a także mając na względzie interes pokrzywdzonej i konieczność zapewnienia jej dalszego życia bez obaw o własne bezpieczeństwo, Sąd na podstawie art. 41a § 1 i § 4 k.k. uznał za konieczne orzeczenie wobec oskarżonej A. D. środka karnego w postaci zakazu jakiegokolwiek kontaktowania się z pokrzywdzoną M. S. oraz zakazu zbliżania się do niej na odległość mniejszą niż 10 metrów przez okres 1 roku. Wskazany okres stosowania tego środka karnego będzie dla pokrzywdzonej gwarancją, że A. D. nie zakłóci jej spokoju i nie spowoduje powrotu traumatycznych przeżyć związanych z osobą oskarżonej.

5.  1Inne ROZSTRZYGNIĘCIA ZAwarte w WYROKU

Oskarżony

Punkt rozstrzygnięcia
z wyroku

Punkt z wyroku odnoszący się do przypisanego czynu

Przytoczyć okoliczności

A. D.

II

I

Wobec faktycznego pozbawienia oskarżonej wolności w toku postępowania przygotowawczego w formie zatrzymania w dniu 13 maja 2022 roku od godziny 13:25 do godziny 15:44, okres tegoż zatrzymania Sąd zaliczył jej na poczet podlegającej wykonania kary ograniczenia wolności

1.6. inne zagadnienia

W tym miejscu sąd może odnieść się do innych kwestii mających znaczenie dla rozstrzygnięcia,
a niewyjaśnionych w innych częściach uzasadnienia, w tym do wyjaśnienia, dlaczego nie zastosował określonej instytucji prawa karnego, zwłaszcza w przypadku wnioskowania orzeczenia takiej instytucji przez stronę

Postanowieniem z dnia 16 lutego 2023 roku Sąd oddalił wniosek dowodowy o przesłuchanie świadka B. B. (1), albowiem okoliczność na jaką miał zostać przesłuchany świadek została udowodniona zgodnie z twierdzeniem wnioskodawcy. Nadto B. B. (1) został w niniejszej sprawie przesłuchany w charakterze świadka, a nie biegłego. Opinię z zakresu medycyny sądowej w przedmiotowym postępowaniu wydawał P. Ś. (2), a okoliczności na jakie miał być przesłuchany świadek dotyczą zdarzenia wcześniejszego niż zarzucane aktem oskarżenia. Jednocześnie w ocenie Sądu materiał dowodowy zebrany do tej pory, w szczególności materiał poglądowy z karty 87 akt, jest wystarczający do rozstrzygnięcia sprawy, natomiast uwzględnienie wniosku o przesłuchanie świadka B. skutkowałoby wyłącznie niczym nieuzasadnionym przedłużeniem postępowania.

7.  KOszty procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

V

Sąd na podstawie art. 627 k.p.k. i art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych (Dz.U. 83 nr 49 poz. 223 z późn. zmianami) oraz § 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym z dnia 22 marca 2013 roku zasądził od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w całości, tj. w kwocie 320,50 zł oraz wymierzył jej opłatę w wysokości 180 zł. W ocenie Sądu oskarżona ma możliwość uregulowania wskazanych należności bez uszczerbku dla siebie bądź swojej rodziny, szczególnie że wysokość tychże kosztów nie jest wygórowana, a konieczność ich powstania wiąże się wyłącznie z zachowaniem samej oskarżonej, która naruszyła obowiązujący porządek prawny i normy społeczne.

6.  1Podpis

/-/ sędzia Izabela Hantz-Nowak