Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 kwietnia 2018r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Hantz – Nowak

Protokolant: staż. Iza Jóźwiak

przy udziale prokuratora Prokuratury Rejonowej Poznań Wilda --

po rozpoznaniu dnia 10.05.17r.,12.07.17r., 22.03.18r.

sprawy A. M. (1) , s. J. i W. zd. L., ur. (...) w P.

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 19 maja 2016r. w P. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z S. B. (1) oraz J. M. (1) usiłował zabrać w celu przywłaszczenia miedziany parapet z okna w kościele (...) o wartości 500 zł, jednak zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż został spłoszony przez nadjeżdżającego rowerzystę, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 i 3 kk

2.  w dniu 3 czerwca 2016r. w P. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z S. B. (1) oraz J. M. (1) zabrał w celu przywłaszczenia 25 m2 miedzianego pokrycia dachowego oraz 15 m bieżących miedzianych rynien z dachu kościoła (...) powodując straty w wysokości 12 tys zł na szkodę parafii (...) w P.

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk

3.  w dniu 7 czerwca 2016r. w P. przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia 10 m2 miedzianego pokrycia dachowego z dachu kościoła (...) w P. powodując straty w wysokości 3000 zł na szkodę parafii (...)w P.

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk

4.  w dniu 13 czerwca 2016r. w P. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z S. B. (1) dokonał uszkodzenia pokrycia dachowego poprzez odgięcie metalowych elementów dachu powodując straty w wysokości 700 zł na szkodę parafii (...)w P. przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi

tj. o przestępstwo z art. 288 § 1 i 3 kk

S. B. (1) , s. K. i B. zd. C., ur. (...) w B.

oskarżonego o to, że:

1.  w dniu 19 maja 2016r. w P. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1) oraz J. M. (1) w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności usiłował zabrać w celu przywłaszczenia miedziany parapet z okna w kościele (...) o wartości 500 zł, jednak zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż został spłoszony przez nadjeżdżającego rowerzystę, przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi

tj. o przestępstwo z art. 13 § 1 kk w zw. z art. 278 § 1 i 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

2.  w dniu 3 czerwca 2016r. w P. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1) oraz J. M. (1) w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności zabrał w celu przywłaszczenia 25 m2 miedzianego pokrycia dachowego oraz 15 m bieżących miedzianych rynien z dachu kościoła (...) powodując straty w wysokości 12 tys zł na szkodę parafii (...) w P.

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

3.  w dniu 13 czerwca 2016r. w P. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1) w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności dokonał uszkodzenia pokrycia dachowego poprzez odgięcie metalowych elementów dachu powodując straty w wysokości 700 zł na szkodę parafii (...) w P. przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi

tj. o przestępstwo z art. 288 § 1 i 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk

I.  Oskarżonego A. M. (1) uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej w pkt 1 z tym, że przyjmuje, iż czyn ten stanowi wykroczenie z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 i 2 kw i za to na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art. 11 § 3 kw wymierza oskarżonemu karę 1 (jednego) miesiąca ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydzieści) godzin.

II.  Oskarżonego A. M. (1) uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej w pkt 2 i 3 przestępstw z art. 278 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk przy zastosowaniu art. 91 § 1 kk i art. 37a kk, wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięciu) miesięcy ograniczenia wolności polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie.

III.  Oskarżonego A. M. (1) uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej w pkt 4 przestępstwa z art. 288 § 1 i 3 kk i za to na podstawie art. 288 § 1 i 3 kk wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie.

IV.  Na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 85a kk i art. 86 § 1 i 3 kk łączy orzeczone w pkt II i III kary ograniczenia wolności i wymierza oskarżonemu A. M. karę łączną 1 (jednego) roku ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 (trzydzieści) godzin miesięcznie.

V.  Oskarżonego S. B. (1) uznaje za winnego, że w dniu 19 maja 2016r. w P. przy ul. (...) działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1) oraz J. M. (1) usiłował zabrać w celu przywłaszczenia miedziany parapet z okna w kościele (...) o wartości 500 zł, jednak zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż został spłoszony przez nadjeżdżającego rowerzystę z tym, że przyjmuje, iż czyn ten stanowi wykroczenie z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 i 2 kw i za to na podstawie art. 119 § 1 kw w zw. z art. 11 § 3 kw wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięć) dni aresztu.

VI.  Oskarżonego S. B. (1) uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej w pkt 2 przestępstwa z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 278 § 1 kk wymierza oskarżonemu karę 10 (dziesięć) miesięcy pozbawienia wolności.

VII.  Oskarżonego S. B. (1) uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej w pkt 3 przestępstwa z art. 288 § 1 i 3 kk w zw. z art. 64 § 1 kk i za to na podstawie art. 288 § 3 kk wymierza oskarżonemu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności.

VIII.  Na podstawie art. 85 § 1 kk i art. 86 § 1 kk łączy orzeczone kary pozbawienia wolności orzeczone w pkt VII i VIII i wymierza oskarżonemu S. B. karę łączną 1 (jednego) roku pozbawienia wolności.

IX.  Na podstawie art. 46 § 1 kk orzeka obowiązek naprawienia szkody wobec oskarżonego A. M. (1) i S. B. (1) poprzez zapłatę kwoty 700 (siedemset) zł solidarnie na rzecz Parafii (...) w P., na podstawie art. 119 § 4 kw kwoty 500 (pięćset) zł solidarnie na rzecz Parafii (...) w P. oraz przez oskarżonego A. M. (1) kwoty 3000 (trzy tysiące) zł na rzecz Parafii (...)w P..

X.  Na podstawie art. 627 kpk, art. 624 § 1 kpk i art. 1, art. 2 ust. 1 pkt 3 w zw. z ust. 2 , art. 17 ust. 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 ze zm.) zasądza od oskarżonego A. M. na rzecz Skarbu Państwa koszty postępowania w kwocie 70 zł i opłatę w kwocie 180 zł, a oskarżonego S. B. zwalnia od kosztów postępowania i opłaty.

XI.  Na podstawie § 17 ust. 2 pkt 3, § 20 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 3.10.16r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu (Dz. U. 2016.1714 ze zm.) zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata M. S. kwotę 756 (siedemset pięćdziesiąt sześć) zł oraz podatek VAT, tytułem pomocy prawnej udzielonej z urzędu oskarżonemu S. B..

/-/ SSR I. Hantz – Nowak

UZASADNIENIE

W dniu 19 maja 2016r. oskarżony A. M. (1) wraz z S. B. (1) i J. M. (1) wracali z imprezy na S.. Wspólnie wpadli na pomysł, by zabrać miedziany parapet z kościoła w parafii (...) w P., przy ul. (...). Parapet miał wartość 500 zł. Chcieli mieć pieniądze na alkohol, miedź stoi wysoko w skupie. Podeszli do parapetu, aby go wyrwać, jeden stał na czatach. Jednak nie udało im się to, bo zostali spłoszeni przez nadjeżdżającego rowerzystę.

Oskarżony A. M. (1) wiedział, że dach w/w kościoła pokryty jest płytami miedzianymi i że można tam łatwo wejść na dach. W dniu 3 czerwca 2016r. wraz z bratem J. M. (1) oraz S. B. (1), oskarżony A. M. udał się do kościoła. Było to w nocy. Oskarżony A. M. (1) wszedł na dach i zaczął zrywać płyty miedziane i rzucać w krzaki. Zrywał też rynny. S. B. (1) zbierał te płyty i rynny do 2-3 toreb podróżnych, które przynieśli ze sobą. Trwało to około 2 godzin. Z tym zebranym złomem A. M. (1) i S. B. (1) udali się na pętlę tramwajową i pojechali na złomowisko na Z.. Te płyty i rynny sprzedał oskarżony S. B. (1) na swoje dane. Dostał za to 660 zł. Pieniędzmi podzielili się. Było to 25 m2 miedzianego pokrycia dachowego oraz 15 m bieżących miedzianych rynien, łącznie o wartości 12 tys zł.

W dniu 7 czerwca 2016r. oskarżony A. M. (1) sam udał się do kościoła (...) w P., przy ul. (...). Wszedł na dach piorunochronem i zaczął wyrywać pokrycie dachowe. Trwało to około godziny. Zerwane płyty zapakował w plecak. Pojechał na złomowisko. Poprosił napotkanego bezdomnego, żeby sprzedał za niego te przedmioty na złomowisku, za co dał mu 10 zł. Złom sprzedał za 80 zł. Zerwane 10 m2 pokrycia miedzianego miało wartość 3000 zł.

W dniu 13 czerwca 2016r. oskarżony S. B. (1) i A. M. (1) udali się ponownie na dach kościoła, po godzinie 22. S. B. (1) miał przy sobie drabinę, którą znalazł w krzakach przy budowie na ul. (...) oraz łom pożyczony od kolegi. Weszli na dach, chcąc ukraść pokrycie dachowe, które zostało przez nich odgięte, powodując straty ok. 700 zł. Na dachu byli ok 20-30 min, uciekli bo pojawił się radiowóz policyjny. Oskarżony B. skoczyła z dachu i złamał kość pięty prawej. A. M. (1) zszedł po piorunochronie. Oskarżony B. udał się do szpitala. A. M. (1) poszedł w swoją stronę. Łom i drabina pozostały na miejscu przestępstwa.

Z skradzionych przedmiotów nic nie zostało odzyskane. Proboszcz wykonał naprawę dachu z wykorzystaniem papy. K. M. M. (1) widział 3 osoby na monitoringu, stwierdził, że jednym z nich był obecny na S. oskarżony S. B.. K. wskazał, że zawsze było widać 3 osoby. Po kradzieżach zapadła decyzja, by pilnować kościoła.

Oskarżony S. B. (1) ma 28 lat, wykształcenie gimnazjalne, utrzymuje się z prac dorywczych 1000 zł, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, był wielokrotnie karany, w tym za przestępstwa przeciwko mieniu (k. 380-384).

Oskarżony A. M. (1) ma 24 lata, wykształcenie podstawowe, z zawodu jest ślusarzem, nie pracuje, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, był karany (k. 326-328).

J. M. (1) został skazany prawomocnym wyrokiem z dnia 22.09.16r. za przestępstwo z dnia 19.05.16r. oraz z dnia 3.06.16r. na karę łączną 7 m-cy pozbawienia wolności, orzeczono obowiązek naprawienia szkody w całości poprzez zapłatę 12 000 zł na rzecz parafii kościoła (...) z P. (k. 159-161).

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień oskarżonego S. B. (1) (k. 243-244, 85-88, 101-104) i A. M. (1) (k. 388v, 85-88),

- zeznań świadka M. M. (1) (k. 244-245, 1-3, 25-26, 60-61), T. G. (1) (k. 245-246, 63-64), R. K. (1) (k. 279) i J. M. (1) (k. 389, 101-104),

- dokumentów w postaci: protokołu oględzin (k. 4, 5, 29-40, 66-67), protokołu zatrzymania rzeczy (k. 12-14, 48-56, 122-124, 125, 126), płyty (k. 15, 57, 58), protokół zatrzymania osoby (k. 73, 75), protokół przeszukania (k. 77-80), dokumentacja fotograficzna (k. 99), karta karna (k. 108, 109, 117-118, 174-178, 206-210, 269-271, 286-292, 322-328, 349-355, 377-383).

Oskarżony S. B. (1) przyznał się częściowo. Przyznał się do zarzutu z pkt 1 i 2, a nie przyznał się do zarzutu z pkt 3 aktu oskarżenia, wskazując, że tam go wtedy nie było. Oskarżony nie umiał wyjaśnić, dlaczego wcześniej przyznał się do wszystkich czynów, może był po operacji pięty i nie pamiętał. Jednocześnie, podczas rozprawy oskarżony przeprosił obecnego na sali proboszcza poszkodowanej parafii i podał, że miał trudną sytuację finansową i był po wyjściu z więzienia. W ocenie Sądu, wyjaśnienia oskarżonego zasługują na wiarę w części. Sąd dął wiarę wyjaśnieniom, w których oskarżony przyznał się do wszystkich zarzutów oraz złożył wyjaśnienia wskazując, jak doszło do popełnienia przestępstw. W tych wyjaśnieniach podał również okoliczności popełnienia przestępstwa z pkt 3 tj. w dniu 13.06.16r., wyjaśnienia te pozostają w zgodzie z zeznaniami świadka M. M.. Świadek ten podał, że na monitoringu było zawsze widać 3 mężczyzn oraz wskazał, że oskarżony B. był jednym z mężczyzn, których było widać na monitoringu. Sąd nie znajdując podstaw do kwestionowania, zarówno zeznań świadka M. M., jak i wyjaśnień oskarżonego S. B. z dnia 16.06.16r. (k. 111-113) uznał, że przyjęta linia obrony co do zdarzenia z dnia 13.06.16r. nie mogła się ostać. Nadto, wyjaśnienia oskarżonego w zakresie pkt 1 i 2 a/o pozostają w zgodzie z wyjaśnieniami oskarżonego A. M. (1) oraz świadka J. M. (1). Tak więc, Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego jedynie w części.

Oskarżony A. M. (1) przyznał się do zarzucanych mu przestępstw, przed Sądem odmówił składania wyjaśnień oraz podtrzymał złożone wcześniej wyjaśnienia w postępowaniu przygotowawczym. Wyjaśnienia oskarżonego pozostają w zgodzie z wyjaśnieniami oskarżonego S. B. odnośnie czynów z pkt 1, 2 i 3 a/o. Natomiast, odnośnie zdarzenia z dnia 13.06.16r. oskarżony A. M. wyjaśnił, że tego dnia nie zbliżał się do kościoła, nie wie kto mógł dokonać tego czynu. Wyjaśnienia w tym zakresie pozostają jednak w sprzeczności z wyjaśnieniami oskarżonego S. B., w których przyznał się do zarzutu z dnia 13.06.16r.oraz podał okoliczności jego popełnienia wspólnie z A. M. (1) oraz z zeznaniami świadka M. M., który podawał, że zawsze było widać 3 osoby. Tak więc, Sąd uznał za wiarygodne wyjaśnienia oskarżonego A. M. za wyjątkiem zaprzeczenia udziału w zdarzeniu z dnia 13.06.16r.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka M. M. (1) , gdyż były one konsekwentne, szczere i przekonujące oraz zgodne częściowo z wyjaśnieniami oskarżonego S. B. i A. M. odnośnie zarzutu z dnia 19.05.16r., 3.06.16r. i 7.06.16r. Świadek wskazał zapamiętany przez siebie przebieg zdarzenia oraz podał szczegóły dotyczące powstałej szkody. Sąd nie dopatrzył się żadnych argumentów, by nie wierzyć świadkowi.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka T. G. (1) , który potwierdził okoliczności podane przez proboszcza oraz stwierdzone braki w pokryciu dachowym i w rynnach w kościele. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zeznań świadka.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. M. (1), który podał okoliczności dotyczące zdarzeń z dnia 19.05.16r. i 3.06.16r. Świadek podtrzymał wyjaśnienia złożone wcześniej w charakterze podejrzanego, a przedstawiające przebieg zdarzeń z dnia 19 maja 2016r. i 3 czerwca 2016r. Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zeznań świadka.

Zeznania świadka R. K. okazały się nie przydatne do poczynienia ustaleń w sprawie.

Za wiarygodne Sąd uznał zgromadzone w toku postępowania dowody z dokumentów. Wskazane dowodowy zostały sporządzone przez uprawnione do tego osoby oraz w zakresie ich kompetencji. Prawdziwości omawianych dowodów nie kwestionowała żadna ze stron, a Sąd nie znalazł podstaw by uczynić to z urzędu.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W ocenie Sądu, oskarżony S. B. zachowaniem swym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 kw oraz przestępstwa z art. 278 § 1 k.k w zw. z art. 64 § 1 kk. oraz art. 288 § 1 i 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Oskarżony S. B. (1) w dniu 19 maja 2016r. w P., przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1) oraz J. M. (1) usiłował zabrać w celu przywłaszczenia miedziany parapet z okna w kościele (...) o wartości 500 zł, jednak zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż został spłoszony przez nadjeżdżającego rowerzystę, a więc dopuścił się wykroczenia z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 i 2 kw.

W dniu 3 czerwca 2016r. oskarżony S. B. (1), w P. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1) oraz J. M. (1) w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności zabrał w celu przywłaszczenia 25 m2 miedzianego pokrycia dachowego oraz 15 m bieżących miedzianych rynien z dachu kościoła (...) powodując straty w wysokości 12 tys zł na szkodę parafii (...) w P., dopuszczając się przestępstwa z art. 278 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

W dniu 13 czerwca 2016r., oskarżony S. B. (1), w P. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z A. M. (1) w ciągu 5 lat po odbyciu co najmniej 6 m-cy kary pozbawienia wolności dokonał uszkodzenia pokrycia dachowego poprzez odgięcie metalowych elementów dachu powodując straty w wysokości 700 zł na szkodę parafii (...) w P. przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, czyli popełnił przestępstwo z art. 288 § 1 i 2 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Recydywa co do pkt 2 i 3 została przyjęta z uwagi na odbycie przez oskarżonego S. B. kary 2 lat pozbawienia wolności w sprawie VII K 185/08 Sądu Rejonowego Łódź – Widzew z dnia 28.11.11r. za przestępstwo z art. 279 § 1 kk, karę wykonano w okresie od 22.02.2012r. do 22.02.2014r. Natomiast, co do czynu z pkt 1 przyjęto wykroczenie z uwagi na wysokość szkody. Zgodnie z art. 119 § 1 kw, czyn stanowi wykroczenie, jeżeli wartość nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Obecnie wynosi ono 2100 zł, a więc kwotą graniczną między przestępstwem a wykroczeniem jest kwota 525 zł, której w tym przypadku oskarżony nie przekroczył. Stąd, odnośnie czynu z pkt 1 przyjęto wykroczenie z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 kw.

W ocenie Sądu, wina oskarżonego S. B. w sposób jednoznaczny wynika z wyjaśnień samego oskarżonego, uznanych przez Sąd za wiarygodne oraz częściowo z wyjaśnień oskarżonego A. M., jak i z zeznań świadków M. M. i T. G. oraz zgromadzonych dokumentów. Oskarżony S. B. przyznał się w wyjaśnieniach złożonych w dniu 16.06.16r. do stawianych mu zarzutów, złożył wówczas wyjaśnienia, które Sąd uznał za wiarygodne, które zostały potwierdzone częściowo przez wyjaśnienia oskarżonego A. M. i zeznania świadka J. M., jak i zeznania świadka M. M.. Oskarżony działając wspólnie z A. M. oraz skazanym J. M. dopuścił się przestępstwa kradzieży miedzianego pokrycia dachowego oraz miedzianych rynien, jak i uszkodził pokrycie dachowe poprzez odgięcie elementów oraz usiłował dokonać kradzieży parapetu miedzianego o wartości 500 zł.

Zgodnie z brzmieniem art. 278 § 1 k.k. przestępstwa kradzieży dopuszcza się ten, kto zabiera cudzą rzecz ruchomą w celu przywłaszczenia. Przez zabór należy rozumieć prawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. Wyjęcie rzeczy ruchomej spod władztwa musi nastąpić wbrew woli osoby nią dysponującej. Przedmiotem bezpośredniego działania sprawcy przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. jest rzecz ruchoma.

Przestępstwo kradzieży należy do tak zwanych przestępstw kierunkowych, to jest zachowanie sprawcy musi być ukierunkowane na określony cel, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Niezbędnym warunkiem przypisania przestępstwa kradzieży jest zamiar bezpośredni przywłaszczenia rzeczy. Nie wystarcza, aby sprawca tylko „ godził się " na możliwość przywłaszczenia. Niezbędne jest zatem wykazanie, iż sprawca miał świadomość znaczenia swojego działania, to znaczy tego, że zmierzał do przywłaszczenia rzeczy i jednocześnie chciał przywłaszczyć sobie cudzą rzecz ruchomą.

Kradzież jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion należy skutek w postaci objęcia rzeczy wyjętej spod władztwa osoby uprawnionej we władanie sprawcy. Skutek następuje w momencie zawładnięcia rzeczy przez sprawcę to jest w momencie, gdy i sprawca objął ją w swoje posiadanie. Wówczas możemy dopiero mówić o dokonaniu tego przestępstwa.

W ocenie Sądu, prawidłowa okazała się kwalifikacja prawna czynu zawarta w akcie oskarżenia, odnośnie pkt 2 i 3. Natomiast, odnośnie pkt 1 Sąd przyjął kwalifikację z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 kw, z uwagi na wartość przedmiotu – 500 zł, która to wysokość w momencie orzekania spełnia kryteria przyjęcia wykroczenia, a nie przestępstwa, o czym wspomniano wyżej.

Zgodnie z brzmieniem art. 288 § 1 k.k. przestępstwa uszkodzenia mienia dopuszcza się ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Przedmiotem bezpośredniego działania sprawcy przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. jest cudza rzecz.

Przestępstwo uszkodzenia mienia należy do przestępstw umyślnych, to jest zachowanie sprawcy musi być ukierunkowane na określony cel, którym jest uszkodzenie cudzej rzeczy. Niezbędnym warunkiem przypisania przestępstwa kradzieży jest działanie umyślne. Niezbędne jest zatem wykazanie, iż sprawca miał świadomość znaczenia swojego działania, to znaczy tego, że chciał zniszczyć cudzą rzecz ruchomą.

Przestępstwo uszkodzenia mienia jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion należy skutek w postaci uszkodzenia rzeczy.

Odnosząc powyższe rozważania teoretyczne do realiów przedmiotowej sprawy należy uznać, iż oskarżony S. B. (1) swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona zarzucanych mu czynów. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Nie ulega wątpliwości, że zamiarem oskarżonego był zabór cudzej rzeczy ruchomej stanowiącej własność pokrzywdzonej parafii oraz na skutek tego uszkodzenie pokrycia dachowego o wartości 700 zł.

Uznając sprawstwo i winę oskarżonego S. B. za udowodnione w zakresie opisanym powyżej Sąd przystąpił do wymierzenia mu kary adekwatnej do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a także uwzględniając cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz warunki i właściwości osobiste oskarżonego. Ponadto, orzeczona kara powinna spełniać rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara wymierzona oskarżonemu winna przede wszystkim uwzględniać motywację i sposób jego zachowania, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstw. Ponadto Sąd, wymierzając kary – zgodnie z dyspozycją art. 53 § 2 k.k. – uwzględnił także właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób jego życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Przy wymiarze kary za przestępstwa z pkt 2 i 3 a/o Sąd, kierując się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. miał na uwadze tak okoliczności obciążające jak i łagodzące dotyczące oskarżonego. I tak, w pierwszej kolejności Sąd jako okoliczności obciążające uznał uprzednią karalność oskarżonego oraz znaczną wartość wyrządzonej szkody. Jako okoliczność łagodzącą należy tutaj z kolei przyjąć częściowe przyznanie się do winy i wyrażenie żalu jak i przeprosin. Mając na względzie powyższe orzeczono wobec oskarżonego S. B. za czyn z pkt 2 karę pozbawienia wolności w wymiarze 10 m-cy oraz za czyn z pkt 3 karę 4 m-cy pozbawienia wolności. W ocenie Sądu, kara pozbawienia wolności spełnia stawiane przed nią cele i uwzględnia wszelkie okoliczności mające na nią wpływ.

W pkt VIII wyroku Sąd orzekł wobec oskarżonego S. B. karę łączną 1 roku pozbawienia wolności. Zgodnie z art. 85 § 1 i 2 kk, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu sąd orzeka karę łączną. Art. 85a kk stanowi, że orzekając karę łączną Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Karę wymierza się w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy.

W ocenie Sądu, kara łączna 1 roku pozbawienia wolności wymierzona S. B. bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Popełnienie wielu przestępstw jest czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzeczeniem kary surowszej niż wynikającej z dyrektywy absorpcji. Natomiast, wymiar kary łącznej na zasadzie kumulacji powinien też należeć do wyjątków. Sąd zastosował więc zasadę częściowej kumulacji. Granice kary łącznej wynosiły od najwyższej z kar wymierzonych, czyli od 10 miesięcy pozbawienia wolności do sumy kar za poszczególne przestępstwa, czyli 1 rok i 2 m-ce pozbawienia wolności. Sąd uznał, że między czynami, które okolicznością łagodzącą wpływającą na wymiar kary łącznej jest bliski związek podmiotowy z uwagi na działanie umyślne, bliski związek czasowy – 3 czerwca i 13 czerwca 2016r. oraz skierowane są przeciwko tym samym dobrom chronionym prawnie: mieniu. Zdaniem Sądu, wymienione okoliczności uzasadniają wymierzenie skazanemu kary łącznej w wysokości 1 roku pozbawienia wolności. Spełni ona cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec skazanego, a także ma na uwadze kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Sąd nie zastosował dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary łącznej wobec oskarżonego S. B., uznając, że nie zostały spełnione przesłanki z art. 69 § 1 i 2 kk i nie można zbudować pozytywnej prognozy wobec oskarżonego. Zastosowanie tej instytucji nie byłoby wystarczające dla osiągnięcia celów kary. Oskarżony był karany, m. in. za przestępstwa przeciwko mieniu na kary różnego rodzaju, mimo to ponownie dopuścił się przestępstwa. Zdaniem Sądu, więc, warunkowe zawieszenie wykonania kary nie zapobiegło by jego powrotowi do przestępstwa i tylko kara pozbawienia wolności bez zastosowania tej instytucji spełni stawiane przed nią cele. Oskarżony więc mimo uprzednich szans na wykazanie zmiany swojego nagannego zachowania tego nie uczynił i ponownie dopuścił się przestępstwa przeciwko mieniu. Z tych względów Sąd uznał, że cele kary zostaną osiągnięte, gdy kara wobec oskarżonego zostanie wykonana.

Przy wymiarze kary S. B. za wykroczenie z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 kw Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 § 1 – 4 k.w. W ocenie Sądu, kara 10 dni aresztu nie przekracza stopnia winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec ukaranego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W opinii Sądu, kara aresztu w podanym wymiarze spełni wobec obwinionego cele zapobiegawcze i wychowawcze, uzmysławiając mu, szkodliwość popełnionego czynu. Przedmiotowa kara spełni również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa dając wyraz zasadzie, iż sprawcy wykroczeń, nie pozostają bezkarni. Jako okoliczności łagodzące Sąd miał na uwadze jego przyznanie się w tym zakresie oraz wyrażenie żalu, a jako okoliczność uprzednią karalność, co prawda za przestępstwa, ale przeciwko mieniu. W ocenie Sądu, jedynie kara aresztu wymierzona w dolnych granicach ustawowego zagrożenia spełni stawiane przed nią cele oraz uwzględnia okoliczności mające na nią wpływ.

Z uwagi na okoliczność, iż w wyniku zdarzenia powstała szkoda w mieniu pokrzywdzonego, a przedmioty nie zostały odzyskane Sąd zasądził od oskarżonego S. B. na rzecz parafii kościoła (...)z P. kwotę 700 zł solidarnie z A. M. oraz 500 zł solidarnie z A. M.. Sąd nie orzekł obowiązku naprawienia szkody w kwocie 12 000 zł, ze względu na to, że obowiązek naprawienia tej szkody w całości został nałożony na skazanego J. M. (1). Orzekając więc ponownie taki obowiązek pokrzywdzony niesłusznie mógłby uzyskać kolejny tytuł wykonawczy co do całej czy częściowej kwoty.

W pkt X Sąd zwolnił oskarżonego B. od obowiązku zapłaty kosztów postępowania i opłaty, uznając, że nie ma środków na ten cel.

W pkt XI wyroku Sąd zasądził koszty dla obrońcy z urzędu ustanowionego dla oskarżonego S. B., wg norm przypisanych.

W ocenie Sądu, oskarżony A. M. zachowaniem swym wyczerpał znamiona wykroczenia z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 kw oraz przestępstwa z art. 278 § 1 k.k w zw. z art. 91 § 1 kk – odnośnie pkt 2 i 3 z a/o oraz art. 288 § 1 i 2 kk.

Oskarżony A. M. (1) w dniu 19 maja 2016r. w P., przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. B. (1) oraz J. M. (1) usiłował zabrać w celu przywłaszczenia miedziany parapet z okna w kościele (...) o wartości 500 zł, jednak zamierzonego celu nie osiągnął, gdyż został spłoszony przez nadjeżdżającego rowerzystę, a więc dopuścił się wykroczenia z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 i 2 kw.

W dniu 3 czerwca 2016r. oskarżony A. M., w P. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. B. (1) oraz J. M. (1) zabrał w celu przywłaszczenia 25 m2 miedzianego pokrycia dachowego oraz 15 m bieżących miedzianych rynien z dachu kościoła (...) powodując straty w wysokości 12 tys zł na szkodę parafii (...) w P., dopuszczając się przestępstwa z art. 278 § 1 kk.

W dniu 7 czerwca 2016r. oskarżony A. M. w P. przy ul. (...) zabrał w celu przywłaszczenia 10 m2 miedzianego pokrycia dachowego z dachu kościoła (...) w P., powodując straty w wysokości 3000 zł na szkodę parafii(...) w P., czym dopuścił się przestępstwa z art. 278 § 1 kk.

W dniu 13 czerwca 2016r., oskarżony A. M., w P. przy ul. (...), działając wspólnie i w porozumieniu z S. B. (1) dokonał uszkodzenia pokrycia dachowego poprzez odgięcie metalowych elementów dachu powodując straty w wysokości 700 zł na szkodę parafii (...) w P. przy czym czyn ten stanowi wypadek mniejszej wagi, czyli popełnił przestępstwo z art. 288 § 1 i 2 kk.

Odnosząc się do czynu z pkt 1 przyjęto wykroczenie z uwagi na wysokość szkody. Zgodnie z art. 119 § 1 kw, czyn stanowi wykroczenie, jeżeli wartość nie przekracza ¼ minimalnego wynagrodzenia. Obecnie wynosi ono 2100 zł, a więc kwotą graniczną między przestępstwem a wykroczeniem jest kwota 525 zł, której w tym przypadku oskarżony nie przekroczył. Stąd, odnośnie czynu z pkt 1 przyjęto wykroczenie z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 i 2 kw.

W ocenie Sądu, wina i sprawstwo oskarżonego A. M. w sposób jednoznaczny wynika z wyjaśnień samego oskarżonego, przyznającego się do winy oraz częściowo z wyjaśnień oskarżonego S. B., które Sąd uznał za wiarygodne, jak i z zeznań świadków M. M. i T. G. oraz J. M., jak i zgromadzonych dokumentów. Oskarżony A. M. przyznał się w wyjaśnieniach złożonych w postępowaniu przygotowawczym do stawianych mu zarzutów, złożył wówczas wyjaśnienia, które Sąd uznał za wiarygodne, które zostały potwierdzone częściowo przez wyjaśnienia oskarżonego S. B. i zeznania świadka J. M., jak i zeznania świadka M. M.. Oskarżony działając wspólnie z S. B. oraz skazanym J. M. dopuścił się przestępstwa kradzieży miedzianego pokrycia dachowego oraz miedzianych rynien, jak i uszkodził pokrycie dachowe poprzez odgięcie elementów oraz usiłował dokonać kradzieży parapetu miedzianego o wartości 500 zł.

Zgodnie z brzmieniem art. 278 § 1 k.k. przestępstwa kradzieży dopuszcza się ten, kto zabiera cudzą rzecz ruchomą w celu przywłaszczenia. Przez zabór należy rozumieć prawne wyjęcie rzeczy spod władztwa osoby dotychczas nią władającej i objęcie jej we własne władanie przez sprawcę. Wyjęcie rzeczy ruchomej spod władztwa musi nastąpić wbrew woli osoby nią dysponującej. Przedmiotem bezpośredniego działania sprawcy przestępstwa z art. 278 § 1 k.k. jest rzecz ruchoma.

Przestępstwo kradzieży należy do tak zwanych przestępstw kierunkowych, to jest zachowanie sprawcy musi być ukierunkowane na określony cel, którym jest przywłaszczenie cudzej rzeczy ruchomej. Niezbędnym warunkiem przypisania przestępstwa kradzieży jest zamiar bezpośredni przywłaszczenia rzeczy. Nie wystarcza, aby sprawca tylko „ godził się " na możliwość przywłaszczenia. Niezbędne jest zatem wykazanie, iż sprawca miał świadomość znaczenia swojego działania, to znaczy tego, że zmierzał do przywłaszczenia rzeczy i jednocześnie chciał przywłaszczyć sobie cudzą rzecz ruchomą.

Kradzież jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion należy skutek w postaci objęcia rzeczy wyjętej spod władztwa osoby uprawnionej we władanie sprawcy. Skutek następuje w momencie zawładnięcia rzeczy przez sprawcę to jest w momencie, gdy i sprawca objął ją w swoje posiadanie. Wówczas możemy dopiero mówić o dokonaniu tego przestępstwa.

W ocenie Sądu, prawidłowa okazała się kwalifikacja prawna czynu zawarta w akcie oskarżenia, odnośnie pkt 2 - 4. Natomiast, odnośnie pkt 1 Sąd przyjął kwalifikację z art. 11 § 1 kw w zw. z art. 119 § 1 kw, z uwagi na wartość przedmiotu – 500 zł, która to wysokość w momencie orzekania spełnia kryteria przyjęcia wykroczenia, a nie przestępstwa, o czym wspomniano wyżej.

Zgodnie z brzmieniem art. 288 § 1 k.k. przestępstwa uszkodzenia mienia dopuszcza się ten, kto cudzą rzecz niszczy, uszkadza lub czyni niezdatną do użytku. Przedmiotem bezpośredniego działania sprawcy przestępstwa z art. 288 § 1 k.k. jest cudza rzecz.

Przestępstwo uszkodzenia mienia należy do przestępstw umyślnych, to jest zachowanie sprawcy musi być ukierunkowane na określony cel, którym jest uszkodzenie cudzej rzeczy. Niezbędnym warunkiem przypisania przestępstwa kradzieży jest działanie umyślne. Niezbędne jest zatem wykazanie, iż sprawca miał świadomość znaczenia swojego działania, to znaczy tego, że chciał zniszczyć cudzą rzecz ruchomą.

Przestępstwo uszkodzenia mienia jest przestępstwem materialnym. Do jego znamion należy skutek w postaci uszkodzenia rzeczy.

Odnosząc powyższe rozważania teoretyczne do realiów przedmiotowej sprawy należy uznać, iż oskarżony A. M. swoim zachowaniem wypełnił wszystkie znamiona zarzucanych mu czynów. Oskarżony działał umyślnie z zamiarem bezpośrednim. Nie ulega wątpliwości, że zamiarem oskarżonego był zabór cudzej rzeczy ruchomej stanowiącej własność pokrzywdzonej parafii oraz na skutek tego też uszkodzenie pokrycia dachowego o wartości 700 zł.

Uznając sprawstwo i winę oskarżonego A. M. za udowodnione w zakresie opisanym powyżej Sąd przystąpił do wymierzenia mu kary adekwatnej do stopnia zawinienia, społecznej szkodliwości popełnionego przez niego czynu, a także uwzględniając cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonego oraz warunki i właściwości osobiste oskarżonego. Ponadto, orzeczona kara powinna spełniać rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Kara wymierzona oskarżonemu winna przede wszystkim uwzględniać motywację i sposób jego zachowania, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na nim obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstw. Ponadto Sąd, wymierzając kary – zgodnie z dyspozycją art. 53 § 2 k.k. – uwzględnił także właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób jego życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu.

Przy wymiarze kary za przestępstwa z pkt 2 i 3 a/o Sąd zastosował wskazania art. 91 § 1 kk, przyjmując ciąg przestępstw oraz kierował się dyrektywami wymiaru kary zawartymi w art. 53 § 1 i 2 k.k. Sąd miał na uwadze tak okoliczności obciążające jak i łagodzące dotyczące oskarżonego. I tak, w pierwszej kolejności Sąd jako okoliczności obciążające uznał uprzednią karalność oskarżonego oraz znaczną wartość wyrządzonej szkody. Jako okoliczność łagodzącą należy tutaj z kolei przyjąć przyznanie się do winy. Mając na względzie powyższe orzeczono wobec oskarżonego A. M. za ciąg przestępstw z pkt 2 i 3, przy zastosowaniu art. 37a kk, karę ograniczenia wolności w wymiarze 10 m-cy polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej, kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30h miesięcznie. W ocenie Sądu, kara ograniczenia wolności spełnia stawiane przed nią cele i uwzględnia wszelkie okoliczności mające na nią wpływ.

W pkt III wyroku Sąd orzekł wobec oskarżonego A. M. karę za przestępstwo z art. 288 § 1 i 2 kk w wysokości 4 m-cy ograniczenia wolności. W ocenie Sądu, kara wymierzona uwzględnia okoliczności łagodzące, jak przyznanie się, niewielka wysokość szkody oraz obciążające jak uprzednią karalność oskarżonego. Aktualne pozostają uwagi co do kierowania się przez Sąd przy wymierzę kary wskazaniami art. 53 § 1 i 2 kk.

W pkt IV wyroku Sąd orzekł wobec oskarżonego A. M. karę łączną 1 roku ograniczenia wolności, polegającą na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 h miesięcznie. Zgodnie z art. 85 § 1 i 2 kk, jeżeli sprawca popełnił dwa lub więcej przestępstw i wymierzono za nie kary tego samego rodzaju sąd orzeka karę łączną, biorąc za podstawę kary tego samego rodzaju albo inne podlegające łączeniu sąd orzeka karę łączną. Art. 85a kk stanowi, że orzekając karę łączną Sąd bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Karę wymierza się w granicach od najwyższej z kar wymierzonych za poszczególne przestępstwa do ich sumy.

W ocenie Sądu, kara łączna 1 roku ograniczenia wolności wymierzona A. M. bierze pod uwagę przede wszystkim cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Popełnienie wielu przestępstw jest czynnikiem prognostycznym przemawiającym za orzeczeniem kary surowszej niż wynikającej z dyrektywy absorpcji. Natomiast, wymiar kary łącznej na zasadzie kumulacji powinien też należeć do wyjątków. Sąd zastosował więc zasadę częściowej kumulacji. Granice kary łącznej wynosiły od najwyższej z kar wymierzonych, czyli od 10 miesięcy ograniczenia wolności do sumy kar za poszczególne przestępstwa, czyli 1 rok i 2 m-ce ograniczenia wolności. Sąd uznał, że między czynami, które okolicznością łagodzącą wpływającą na wymiar kary łącznej jest bliski związek podmiotowy z uwagi na działanie umyślne, bliski związek czasowy – 3 czerwca, 7 czerwca i 13 czerwca 2016r. oraz skierowane są przeciwko tym samym dobrom chronionym prawnie: mieniu. Zdaniem Sądu, wymienione okoliczności uzasadniają wymierzenie skazanemu kary łącznej w wysokości 1 roku ograniczenia wolności, przy przyjęciu obowiązku pracy społecznej w wymiarze 30 h miesięcznie. Spełni ona cele zapobiegawcze i wychowawcze wobec oskarżonego A. M., a także ma na uwadze kształtowanie świadomości prawnej społeczeństwa.

Przy wymiarze kary wobec A. M. za wykroczenie z art. 11 § 1 kk w zw. z art. 119 § 1 kw Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 § 1 – 4 k.w. W ocenie Sądu, kara 1 miesiąca ograniczenia wolności polegającej na wykonywaniu nieodpłatnej kontrolowanej pracy na cele społeczne w wymiarze 30 h miesięcznie nie przekracza stopnia winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec ukaranego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W opinii Sądu, kara ograniczenia w podanym wymiarze spełni wobec obwinionego cele zapobiegawcze i wychowawcze, uzmysławiając mu, szkodliwość popełnionego czynu. Przedmiotowa kara spełni również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa dając wyraz zasadzie, iż sprawcy wykroczeń, nie pozostają bezkarni. Jako okoliczności łagodzące Sąd miał na uwadze jego przyznanie się, a obciążająco uprzednią karalność. W ocenie Sądu, jedynie kara ograniczenia wolności spełni stawiane przed nią cele oraz uwzględnia okoliczności mające na nią wpływ.

W pkt IX wyroku z uwagi na okoliczność, iż w wyniku zdarzenia powstała szkoda w mieniu pokrzywdzonego, a przedmioty nie zostały odzyskane Sąd zasądził od oskarżonego A. M. na rzecz parafii kościoła (...) z P. kwotę 700 zł solidarnie z S. B. oraz 500 zł solidarnie z S. B., jak i kwotę 3000 zł od oskarżonego A. M. na rzecz pokrzywdzonej parafii. Sąd nie orzekł obowiązku naprawienia szkody w kwocie 12 000 zł, ze względu na to, że obowiązek naprawienia tej szkody w całości został nałożony na skazanego J. M. (1). Orzekając więc ponownie taki obowiązek pokrzywdzony niesłusznie mógłby uzyskać kolejny tytuł wykonawczy co do całej czy częściowej kwoty.

W pkt X Sąd obciążył oskarżonego A. M. kosztami postępowania 70 zł i opłatą 180 zł, uznając, że oskarżony ma możliwości zarobkowe, by uzyskać środki na ten cel.

/-/ SSR I. Hantz – Nowak