Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Poznań, dnia 04 kwietnia 2018 r.

Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu – VI Wydział Karny w składzie następującym:

Sędzia: SSR Daniel Jurkiewicz

Protokolant: Sekr. Sąd. Katarzyna Pawłowska

po rozpoznaniu dnia 10.01 i 04.04.2018 roku w Poznaniu na rozprawie

sprawy karnej A. D.,

urodzonej (...) w P.

córce J. i G. z domu K.

oskarżonej o to, że:

w dniu 23 kwietnia 2016 roku w P. poprzez ugryzienie w lewe przedramię naruszyła nietykalność cielesną ratownika medycznego A. R. (1), podczas i w związku
z pełnieniem przez nią obowiązków służbowych,

tj. o czyn z art. 222 § 1 kk

1.  Uznaje oskarżoną A. D. za winną tego, że w dniu 23 kwietnia 2016 roku w P. poprzez ugryzienie w lewe przedramię naruszyła nietykalność cielesną ratownika medycznego A. R. (1), podczas i w związku z pełnieniem przez nią obowiązków służbowych, powodując ranę kąsaną przedramienia lewego z sińcem wokół rany, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała A. R. (1) na czas nie dłuższy niż dni 7, tj. przestępstwa z art. 222 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk, a na podstawie art. 66 §1 i 2 kk i art. 67 §1 kk warunkowo umarza wobec oskarżonej postępowanie karne na okres 2 (dwóch) lat próby.

2.  Na podstawie art. 67 § 3 kk orzeka wobec oskarżonej obowiązek uiszczenia na rzecz pokrzywdzonej A. R. (1) kwoty 2045,76 zł. (dwa tysiące czterdzieści pięć złotych siedemdziesiąt sześć groszy) tytułem obowiązku naprawienia szkody oraz kwotę 5000 zł. (pięć tysięcy złotych) tytułem zadośćuczynienia.

3.  Na podstawie art. 616 § 1 pkt 2 kpk i art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk, § 11 ust. 2 pkt 3 i 4 w zw. z ust. 7, § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądza od oskarżonej na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. R. (1) kwotę 3360 zł tytułem zwrotu wydatków oskarżyciela posiłkowego z uwagi na udział pełnomocnika adw. P. L..

4.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 83 nr 49 poz. 223 ze zm.) zwalnia oskarżoną od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu kosztów sądowych i nie wymierza jej opłaty.

/-/ SSR Daniel Jurkiewicz

UZASADNIENIE

Oskarżona A. D. od dłuższego czasu cierpi na zaburzenia psychiczne obsesyjno – kompulsywne, mieszane zaburzenia osobowości. Oskarżona często nadużywa środków psychoaktywnych, czasami popijając je alkoholem. A. D. kilka razy próbowała popełnić samobójstwo, a także kilka razy dokonywała samookaleczeń oraz podejmowała działania autoagresywne. Oskarżona była kilkakrotnie hospitalizowana w szpitalach psychiatrycznych. Po wyjściu ze szpitala oskarżona pozostawała pod opieką ambulatoryjną i przyjmowała leki psychotropowe.

W dniu 23.04.2016 r. oskarżona po ciężkim dniu pracy postanowiła w drodze do domu kupić 0,5l „kolorowej wódki”. A. D. postanowiła sobie zaszkodzić w związku z tym zażyła duże ilości leków na depresję i nerwicę natręctw w postaci: K., S. oraz A.. Następnie wyszła z domu i pojechała na S. aby tam spożyć zakupiony wcześnie alkohol po którym „urwał jej się film”. W związku z tym zostało wezwania pogotowie, które przewiozło A. D. do szpitala (...) w P..

Pokrzywdzona A. R. (1) jest zatrudniona jako ratowniki medyczny (...) w (...). W dniu 23.04.2016 r. pełniła dyżur od godziny 07.00 do godz. 19.00. Około godziny 18:40 została przyjęta na (...) oskarżona A. D. z rozpoznaniem hiperglikemii oraz po spożyciu alkoholu. A. D. została umieszczona na sali intensywnej obserwacji. W związku z tym, że oskarżona była agresywna, pluła na personel medyczny, wyrywała się, przeklinała i nie chciała położyć się na łózko celem założenia kaniuli dożylnej celem pobrania krwi i podania leków. Personel medyczny w osobie M. Ś., K. T. wraz z pokrzywdzoną próbowali uspokoić oskarżoną. W trakcie tych czynności A. R. (1) stanęła z tyłu łózka, na którym znajdowała się oskarżona i chwyciła ją za ramiona aby położyć ją na plecach. W tym momencie A. D. zębami chwyciła pokrzywdzoną za jej lewe przedramię i mocno zacisnęła szczękę. Każdy ruch kierowany w stronę oskarżonej powodował, że A. D. zaciskała zęby coraz mocniej. Pomimo prób i starań znajdującego się tam personelu medycznego i pokrzywdzonej a także zastosowaniu próby manualnego rozwarcia szczęki, próba wyswobodzenia ręki trwała ok. 5 minut i potrzebne było podanie leków zwiotczających. Pokrzywdzonej w wyniku tego zdarzenia podano leki przeciwzapalne, przeciwbólowe i przeciwtężcowe.

W związku z tym zdarzeniem został wezwany patrol policji, który przewiózł oskarżoną do izby wytrzeźwień.

W wyniku tego zdarzenia u pokrzywdzonej A. R. (1) powstała rana kąsana o wymiarach 4x4,5 cm z cechami otarć naskórka i wysychającymi na brzegach, poza tym silny obrzęk i siniec wokół rany na powierzchni 11 x6 cm barwy fioletowowiśniowej, a doznane obrażenia naruszyły w świetle opinii (...) w P. czynność narządów jej ciała na czas nie dłuższy aniżeli dni siedem w rozumieniu art. 157 § 2 kk.

Oskarżona A. D. ma 26 lat, jest obywatelem polskim, o wykształceniu średnim, bez zawodu, studiuje w W. B.. Oskarżona pozostaje na utrzymaniu rodziców oraz uzyskuje kredyt studencki. Oskarżona jest panną i nie ma nikogo na utrzymaniu. Nie była karana sądownie za przestępstwa.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: wyjaśnień oskarżonej A. D. (k. 255v w zw. z k. 139-140 w zw. z k. 17-18), z zeznań świadków: A. R. (1) (255v-256 w zw. z k. 141-143, k. 2-3), M. Ś. (k. 256 w zw. z k. 9-10), K. T. (k. 256v w zw. z k. 7-8, 143-144), z ustnej opinii biegłych: M. B. (k.279v), E. P. (k.279v), K. J. (k. 279v-280), z opinii sądowo psychiatryczno – psychologicznej (k. 32), z opinii sądowo- lekarskiej (k. 159-160) oraz z dokumentów: notatki urzędowej (k. 1, 11), z protokołu zatrzymania A. D. (k. 12), karty karnej (k. 19, 134, 158), dokumentacji medycznej A. D. (k. 20-25), dokumentacji medycznej A. R. (1) (64-102), zdjęć (k.137), zaświadczeń (k. 150, 229-230), zaświadczenia lekarskiego (k.231).

Oskarżona A. D. przesłuchana w toku postępowania przygotowawczego wskazała, iż nie pamięta czy dopuściła się zarzucanego jej czynu i składała wyjaśnienia. W toku dochodzenia oskarżona wyjaśniła, iż w dniu 23.04.2016 r. zażyła leki na depresję i nerwicę natręctw i popiła je alkoholem. Oskarżona wyjaśniła, że celowo przedawkowała leki i popiła je alkoholem aby sobie zaszkodzić. Następnie wyszła z domu i pojechała na S. aby tam spożyć tam alkohol po którym „urwał jej się film” i nie pamięta co się z nią dalej działo. Nadto oskarżona wyjaśniła, że leczy się psychiatrycznie na depresję i nerwice natręctw i miała już próby samobójcze.

Powyższej treści wyjaśnienia oskarżona podtrzymała w toku rozprawy głównej w dniu 2.11.2016r. również zaznaczając, iż nie pamięta zajścia z dnia 23.04.2016 r.

W ocenie Sądu wyjaśnienia oskarżonej A. D. zasługują na wiarę. W świetle opinii biegłych psychiatrów nie sposób zakwestionować wyjaśnień oskarżonej, iż może ona nie pamiętać przebiegu zdarzenia. W świetle zgormadzonego materiału dowodowego, zeznań świadków A. R. (1), M. Ś., K. T., nie budzi wątpliwości fakt ugryzienia A. R. (1) przez oskarżoną w dniu 23.04.2016 r, a także nie ma wątpliwości co do przebiegu interwencji. Sąd również nie miał podstaw aby kwestionować wyjaśniania oskarżonej w zakresie w jakim wskazała ona na podstawy przedawkowania leków albowiem jak wynika z wyjaśnień oskarżonej jak i z dokumentacji medycznej oraz opinii sądowo psychologicznej (k. 32) A. D. parokrotnie podejmowała próby samobójcze, a także samookaleczała się.

Sąd za w pełni wiarygodne uznał zeznania złożone przez świadków A. R. (1), K. T. i M. Ś. albowiem ich zeznania były zbliżona, konkretne i logiczne oraz korespondowały ze sobą. Świadkowie ci szczegółowo opisali zachowanie oskarżonej, wdrążone metody leczenia a także okoliczności i przebieg ugryzienia A. R. (1) przez oskarżoną.

Za przydatną należało uznać opinię sądowo psychiatryczno- psychologiczną z dnia 11.06.2016 r. w której biegli psychiatrzy ocenili stan zdrowia oskarżonej w chwili popełnienia zarzucanego jej czynu oraz ustną opinię wydaną na rozprawie. Po przeprowadzeniu badań biegli rozpoznali u A. D. zaburzenia obsesyjno- kompulsywne, zaburzenia osobowości oraz skłonności do nadużywania środków psychoaktywnych, nadto tempore criminis A. D. znajdowała się w stanie odurzenia ograniczającego jej poczytalność, które wystąpienia mogła przewidzieć (w rozumieniu art. 31 § 1 kk). Sąd również nie miał powodów aby kwestionować ustną opinię uzupełniającą. Wezwani na rozprawę w dniu 04.04.2018 r. biegli psychiatrzy zgodnie podtrzymali swoją zasadniczą opinię z dnia 11.06.2016 r., a nadto zeznali, że zaburzenia osobowości u oskarżonej przejawiają się m. in. agresją a co do wniosków końcowych nie ma znaczenia autoagresywny charakter oskarżonej jak i ustalenia kwestii stopnia ograniczenia poczytalności. Nadto jak zeznali biegli na rozprawie głównej w dniu 04.04.2018 r. z badań sprawności intelektualnej oskarżonej wynika, iż oskarżona mogła przewidzieć skutki swojego zachowania i zachodzą tym samym okoliczności opisane w art. 31 § 3 kk.

Sąd nie miał podstaw aby kwestionować prawdziwość i rzetelność opinii z zakresu medycyny sądowej (...) w P. albowiem opinia ta była spójna, logiczna i udzielała jednoznacznych odpowiedzi na stawiane pytania. Jak wynika z opinii (...) w P. z dnia 25.04.2016r w wyniku tego zdarzenia u pokrzywdzonej A. R. (1) stwierdzono ranę kąsaną przedramienia lewego z sińcem wokół rany Obrażania doznane przez pokrzywdzoną naruszały czynności narządów ciała na czas nie dłuższy aniżeli 7 dni w rozumieniu art. 157 § 2 k.k.

Przydatne dla niniejszej sprawy były również opisane wyżej dokumenty. Ich wartość dowodowa nie budzi żadnych wątpliwości, zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby i instytucje w sposób wnikliwy, jasny i pełny. Nadto w toku postępowania strony nie kwestionowały ich treści i autentyczności, jednocześnie Sąd z urzędu nie znalazł podstaw by dokonać odmiennej oceny materiału dowodowego.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie i wyżej omówionego materiału dowodowego, Sąd uznał, iż oskarżona A. D. swym zachowaniem wyczerpała ustawowe znamiona czynu z art. 222 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk .

Przepis art. 222 § 1 k.k. określa odpowiedzialność za naruszenie nietykalności cielesnej, funkcjonariusza publicznego, podczas lub w związku z pełnieniem przez niego obowiązków służbowych. Za naruszenie nietykalności cielesnej należy przy tym rozumieć wszelkie możliwe sposoby ingerencji sprawcy w nietykalność cielesną drugiej osoby, a takim z pewnością jest chwycenie i przeniesienie. Przedmiotem czynności wykonawczej jest funkcjonariusz publiczny lub osoba do pomocy mu przybrana.

Nadto, zgodnie z art. 5 ustawy o Państwowym Ratownictwie Medycznym, osoba udzielająca pierwszej pomocy, kwalifikowanej pierwszej pomocy oraz podejmująca medyczne czynności ratunkowe korzysta z ochrony przewidzianej w ustawie z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, z późn. zm.) dla funkcjonariuszy publicznych. Tym samym A. R. (2) udzielająca w dniu 23 kwietnia 2016 r. pomocy medycznej A. D. korzystała z ochrony prawnej przysługującej funkcjonariuszom publicznym.

Odpowiedzialności karnej za czyn z art. 157 § 2 k.k. podlega nadto ten, kto spowodował naruszenie czynności narządu ciała lub rozstrój zdrowia innej osoby na czas poniżej 7 dni. O tym, z jakim uszczerbkiem na zdrowiu lub naruszeniem czynności narządów mamy do czynienia, najczęściej będziemy posiłkować się opinią biegłego lekarza sądowego lub lekarza biegłego innej specjalności, jako że samo doświadczenie życiowe może być nie wystarczające dla stwierdzenia, na jaki okres czasu nastąpiło naruszenie czynności narządów ciała.

Zarówno przestępstwo z art. 222 § 1 k.k., jak i z art. 157 § 2 k.k. są przestępstwami umyślnymi, co oznacza iż sprawca chce je popełnić (zamiar bezpośredni) lub przewidując możliwość jego popełnienia godzi się na to (zamiar ewentualny).

Analizując działanie oskarżonej od strony przedmiotowej stwierdzić należy iż swym zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 23 kwietnia 2016 roku w P. poprzez ugryzienie w lewe przedramię naruszyła nietykalność cielesną ratownika medycznego A. R. (1), podczas i w związku z pełnieniem przez nią obowiązków służbowych, powodując ranę kąsaną przedramienia lewego z sińcem wokół rany, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała A. R. (1) na czas nie dłuższy niż dni 7, tj. przestępstwa z art. 222 § 1 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Natomiast analizując zachowanie oskarżonej od strony podmiotowej stwierdzić należy, iż oskarżona działała w sposób umyślny z zamiarem bezpośrednim, gdyż jej zamiarem było działanie przeciwko ratownikowi medycznemu. Jak wynika z zebranego materiału dowodowego oskarżona poprzez ugryzienie chciała oswobodzić się i nie dopuścić do założenia kaniuli. Jak wynika z materiału dowodowego w szczególności opinii sądowo psychiatryczno- psychologicznej (k. 32 akt), iż w chwili popełnienia czynu oskarżona znajdowała się w stanie odurzenia spowodowanego spożyciem alkoholu i zażyciem leków, jednak w stan ten oskarżona wprowadziła się świadomie i jego skutki mogła przewidzieć. Z opinii tej również wynika, iż oskarżona kilka razy popijała leki psychotropowe alkoholem, oskarżona mimo zaburzeń psychicznych odróżnia dobro od zła, a nadto jest osobą inteligentną, wykształconą, doświadczoną dlatego zdaniem Sądu oskarżona zdawała sobie sprawę ze szkodliwości mieszania leków z alkoholem. Szkodliwość mieszania leków i alkoholu jest bowiem okolicznością wiadomą dla przeciętnego człowieka i nie wymaga wiedzy specjalistycznej.

W ocenie Sądu ustalenie okoliczności, iż oskarżona swoim zachowaniem wyczerpała znamiona przestępstwa określonego w art. 222 § 1 k.k. nie musiało jednak oznaczać automatycznie konieczności skazania oskarżonej i wymierzenia jej kary. W przedmiotowym wypadku, wobec zaistnienia przesłanek wymienionych w art. 66 k.k., Sąd zdecydował się bowiem ostatecznie na zastosowanie wobec oskarżonej instytucji warunkowego umorzenia postępowania.

Podejmując decyzję o warunkowym umorzeniu niniejszego postępowania, Sąd uwzględnił przede wszystkim fakt, że okoliczności popełnienia przez oskarżoną przypisanego jej czynu nie budzą żadnych wątpliwości. Oskarżona co prawda nie potrafiła przyznać się do zarzutu wskazując na niepamięć spowodowaną zażyciem leków i alkoholu, niemniej jednak z zeznań pokrzywdzonej A. R. (1), zeznań M. Ś., K. T. złożonych w toku postępowania oraz opinii sądowo-lekarskiej wynika, że oskarżona naruszyła nietykalność cielesną ratownika medycznego A. R. (1), podczas i w związku z pełnieniem przez nią obowiązków służbowych, powodując ranę kąsaną przedramienia lewego z sińcem wokół rany, które to obrażenia naruszyły czynności narządów ciała A. R. (1) na czas nie dłuższy niż dni 7. Przyznanie się oskarżonej nie jest przy tym warunkiem koniecznym do podjęcia decyzji w trybie art. 66 k.k.

Zachowanie oskarżonej w odniesieniu do przypisanego jej czynu miało charakter zawiniony. W sprawie nie zachodziły żadne okoliczności, które można by rozpatrywać w kategoriach kontratypu mogącego wyłączać jej winę. Oskarżona jest w pełni dojrzałą i pomimo zaburzeń obsesyjno- kompulsywnych świadomie doprowadziła się poprzez popijanie leków alkoholem do ograniczenia poczytalności Tym niemniej zaznaczyć należy, iż ustalenia poczynione w toku niniejszego postępowania uzasadniają przekonanie, iż zarówno wina oskarżonej jak i społeczna szkodliwość czynu, którego się dopuściła nie są znaczne. Pokrzywdzona doznała jedynie obrażeń opisanych w art. 157 § 2 kk (ranę kąsaną przedramienia lewego z sińcem wokół rany). Sąd zważył ponadto na warunki osobiste oskarżonej A. D., który wiedzie ustabilizowany tryb życia (pracuje i uczy się), nie była karana za przestępstwa. Podniesione wyżej okoliczności pozwalają na twierdzenie, że czyn oskarżonej stanowił incydentalny przypadek w jej życiu wynikający z zażyciem lekarstw i alkoholu, które doprowadziło do stanu odurzenia ograniczającym jej poczytalność.

Mając powyższe na uwadze, w ocenie Sądu, zachodzą przesłanki do zastosowania wobec oskarżonej instytucji warunkowego umorzenia postępowania. Zgodnie z dyspozycją art. 66 § 1 kk Sąd może warunkowo umorzyć postępowanie karne, jeżeli wina i społeczna szkodliwość czynu nie są znaczne, okoliczności jego popełnienia nie budzą wątpliwości, a postawa sprawcy nie karanego za przestępstwo umyślne, jego właściwości i warunki osobiste oraz dotychczasowy sposób życia uzasadniają przypuszczenie, że pomimo umorzenia postępowania będzie przestrzegał porządku prawnego, w szczególności nie popełni przestępstwa. Wobec wyżej poczynionych uwag Sąd w punkcie pierwszym wyroku na podstawie art. 66 §1 i 2 kk i art. 67 §1 kk postępowanie karne wobec oskarżonej A. D. warunkowo umorzył na okres próby dwóch lat.

W ocenie Sądu okres próby w takim rozmiarze pozwoli na sprawdzenie prawidłowości pozytywnej prognozy zachowania oskarżonej. Warunkowe umorzenie postępowania z wyznaczonym okresem próby, zdaniem Sądu, w wystarczającym stopniu spełni wobec oskarżonej swe cele wychowawcze bez potrzeby wydawania wyroku skazującego. Jednocześnie od jej zachowania w okresie próby będzie zależało, czy niniejsze postępowanie zakończy się przedmiotowym wyrokiem, czy też konieczne będzie jego podjęcie i wydanie wyroku skazującego. Ewentualne naruszanie bowiem przez oskarżonej porządku prawnego w okresie próby może skutkować podjęciem niniejszego postępowania.

W punkcie drugim wyroku na podstawie art. 67 § 3 k.k. Sąd zasądził wobec oskarżonej na rzecz pokrzywdzonej A. R. (1) kwotę 2045,76 zł tytułem obowiązku naprawienia szkody a także kwotę 5 000 złotych tytułem zadośćuczynienia. Orzeczony obowiązek naprawienia szkody stawi sumę wydatków poniesionych przez pokrzywdzona na okoliczność, których pokrzywdzona przedłożyła rachunki na k. 66-67 oraz utracone korzyści wykazane przez pokrzywdzoną na k. 150. Orzeczony w w/w zakresie obowiązek zadośćuczynienia pozostają adekwatny do rozmiary cierpień moralnych pokrzywdzonej Jednocześnie tak ukształtowana kwota zadośćuczynienia pozostaje w zgodzie z obowiązującą w polskim porządku prawnym zasadą umiarkowanego zadośćuczynienia i nie doprowadzi do bezpodstawnego wzbogacenia pokrzywdzonego. W ocenie Sądu wnioskowana przez pokrzywdzonego kwota 10.000 zł była zbyt wygórowana. Kwota 5.000 zł z jednej strony uwzględnia, ze pokrzywdzona doznała obrażeń opisanych w art. 157 § 2 kk, a z drugiej strony oddaje także rozmiar cierpień fizycznych, które niewątpliwie były udziałem pokrzywdzonej gdy przez dłuższy czas nie mogła uwolnić ręki z uścisku zębów oskarżonej.

W punkcie trzecim wyroku Sąd na podstawie art. 616 § 1 pkt 2 kpk i art. 627 kpk w zw. z art. 629 kpk, § 11 ust. 2 pkt 3 i 4 w zw. z ust. 7, § 17 pkt 1 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22.10.2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie zasądził od oskarżonej na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. R. (1) kwotę 3360 zł, tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu. Na zasądzoną kwotę składa się stawka wynagrodzenia pełnomocnika oskarżyciela za przeprowadzone dwóch postępowań pierwszoinstacyjnych oraz za postępowanie w drugiej instancji z uwzględnieniem ilości rozpraw (840 zł + 0,2x4x840 zł =1 512 za poprzednie postępowanie oraz 840 zł + 0,2 x840 zł=1008 za aktualne postępowanie oraz za postępowanie apelacyjne kwotą 840 ).

W punkcie czwartym wyroku na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 83 nr 49 poz. 223 ze zm.) oskarżona została zwolniona od kosztów sądowych i opłaty albowiem pozostaje na utrzymaniu rodziców, i swoje wysiłki finansowe winna skupić na uiszczeniu kwoty zadośćuczynienia, obowiązku naprawienia szkody oraz kosztów pełnomocnika oskarżyciela posiłkowego zasądzonych w pkt 2 i 3 wyroku.

/-/ SSR Daniel Jurkiewicz