Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 maja 2018 r.

Sąd Rejonowy Poznań - Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu, Wydział VI Karny

w składzie następującym:

Przewodniczący: SSR Daniel Jurkiewicz

Protokolant: sekr. Sąd. Katarzyna Pawłowska

po rozpoznaniu w dniu 21.03. i 30.05.2018 r. w P. na rozprawie

przy udziale Prokuratora Tomasza Latour

sprawy karnej M. F.

ur. (...) w miejscowości S. w N.

córki J. i S. z domu F.

oskarżonej o to, że

w dniu 2 stycznia 2017 roku w P. używając środka obezwładniającego w postaci ręcznego miotacza gazu (...), dopuściła się czynnej napaści na funkcjonariuszy publicznych tj. funkcjonariusza policji sierżanta K. M. i starszego sierżanta Ł. W. (1) podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, stosując tym samym przemoc w celu zmuszenia funkcjonariuszy publicznych do zaniechania prawnej czynności służbowej jaką była interwencja w celu zatrzymania i uspokojenia agresywnie zachowującej się M. F. biegającej po korytarzu hotelowym z ręcznym miotaczem gazu

tj. o przestępstwo z art. 223 § 1 kk zb. art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

1.  Uznaje oskarżoną M. F. za winną czynu popełnionego w sposób wyżej opisany, tj. przestępstwa z art. 223 § 1 kk i art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk. za to na podstawie art. 223 §1 kk w zw. z art. 11 § 3 kk wymierza jej karę 1 (jednego ) roku pozbawienia wolności.

2.  Na podstawie art. 69 §1 i 2 kk i art. 70 §1 kk wykonanie orzeczonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesza na okres 2 (dwóch) lat próby.

3.  Na podstawie art. 72 § 1 pkt. 5 kk orzeka wobec oskarżonej obowiązek powstrzymywania się od nadużywania alkoholu oraz od używania innych środków odurzających w okresie próby.

4.  Na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 83 nr 49 poz. 223 ze zm.) zwalnia oskarżoną od obowiązku uiszczenia na rzecz Skarbu Państwa - Sądu Rejonowego Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu kosztów sądowych i nie wymierza jej opłaty.

/-/ SSR Daniel Jurkiewicz

UZASADNIENIE

W dniu 2 stycznia 2017 r. funkcjonariusze Policji – st. sierż. K. M. i st. sierż. Ł. W. (2) pełnili służbę w patrolu zmotoryzowanym w rejonie Komisariatu Policji P. w P.. Około godz. 13:10 z polecenia dyżurnego K. policjanci udali się do Hotelu (...) znajdującego się przy ul. (...) w P.. Na miejscu zastali pracownika hotelu (...), który poinformował ich, że od kilku dni w hotelu zameldowana jest oskarżona M. F. wraz z R. N. (1). Z. F. poinformował przybyłych policjantów, że oskarżona biega po korytarzu z ręcznym miotaczem gazu pieprzowego i straszyła personel hotelu będąc przy tym agresywną. Funkcjonariusze policji wraz ze Z. F. udali się na czwarte piętro. Na czwartym piętrze policjanci zastali oskarżoną trzymającą w ręku gaz pieprzowy. Policjanci okazali swoje legitymacje służbowe i krzyknęli (...) w tym w języku angielskim, gdyż już wcześniej wiedzieli, że oskarżona jest cudzoziemcem. Pomimo tych działań oskarżona rozpyliła strumień gazu pieprzowego w stronę funkcjonariuszy policji. W związku z tym sierżant K. M. został chwilowo pozbawiony zdolności widzenia i tym samym wyłączony z dalszego przebiegu interwencji. Następnie oskarżona skierowała miotacz gazu pieprzowego w stronę drugiego policjanta, temu jednak udało się uniknąć strumienia gazu i zdołał ją obezwładnić. Pomimo zastosowania wobec oskarżonej środków przymusu bezpośredniego, oskarżona stawiała czynny opór. Podczas zatrzymania oskarżonej funkcjonariusze policji zabezpieczyli ręczny miotacz gazu (...). W czasie zdarzenia partner oskarżonej R. N. (1) znajdował się w pokoju hotelowym i spał. Wcześniej przed zdarzeniem oskarżona wraz ze swoim partnerem spożywała alkohol.

Z uwagi na fakt, iż zatrzymana mogła znajdować się pod wpływem środków narkotycznych, na miejsce zdarzenia wezwano karetkę pogotowia ratunkowego. Po przebadaniu oskarżonej stwierdzono, że znajduje się ona pod wpływem środków psychoaktywnych, a także alkoholu oraz że wymaga hospitalizacji na Oddziale Toksykologii w Szpitalu Miejskim im. (...) w P..

W związku z zaistniałym zdarzeniem nie stwierdzono u K. M. i Ł. W. (2) żadnych obrażeń zewnętrznych.

W toku postępowania została sporządzona opinia przez biegłego sądowego mgr inż. P. M. z zakresu badań broni i balistyki z dnia 12.06.2017 r. z opinii tej wynika, iż ręczny miotacz gazu obezwładniającego ( (...))- (...), produkcji (...) (o pojemności zbiornika 59 ml) we wnętrzu, którego (zgodnie z opisem na opakowaniu) znajduje się drażniąca substancja chemiczna stanowiąca wysoko agresywny koncentrat gazu pieprzowego- K. w postaci oleożywicy (...) (O. C.) o stężeniu 6%, w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt. 3 ustawy o broni i amunicji z dnia 21.05.1999 r. (Dz.U 2012 poz. 576 tekst jednolity z póź. zm).) stanowi broń. Na posiadanie ręcznego miotacza gazu obezwładniającego nie wymagane jest pozwolenie (art. 11 pkt. 8 w/w ustawy). Z opinii tej wynika również że ręczny motacz gazu obezwładniającego (...) jest niesprawny technicznie – po naciśnięciu nie wydobywa się z dyszy strumień gazu. Środek chemiczny znajdujący się dowodnym ręcznym motaczu gazu obezwładniającego ( (...)) – (...) ma działanie silnie drażniące. W przypadku użycia strumienia gazu w okolice twarzy powoduje przejściowe objawy podrażnienia oczu, skóry i błon śluzowych powodujące tymczasowe podrażnienie wzroku, osłabienie widzenia oraz silne podrażnienia górnych dróg oddechowych i skóry, charakteryzujące się silnym pieczeniem. Prawidłowo użycie dowodowego (...) nie spowodowuje realnego zagrożenia dla życia lub zdrowia człowiek. Objawy użycia (...) ustępują po ok. 30 min.

Oskarżona M. F. ma 22 lata, jest obywatelem Norwegii, o wykształceniu podstawowym, bez zawodu, bezrobotna i bez majątku, Oskarżona jest panną, posiadającą jedno dziecko w wieku 2 lat. Oskarżona wcześniej była karana:

. wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 31.05.2017 r., sygn. akt III 297/17 za przestępstwo z art. 226 § 1 kk na karę grzywny 30 stawek dziennych po 200 z km zaliczenie na poczet kary grzywny okresu zatrzymania w dniu 5-6.12.2016 r. uznając karę grzywny za wykonaną co do czterech stawek dziennych oraz zadośćuczynienie w kwocie 500 z ł na rzecz pokrzywdzonej, dnia 23.06.2017 r. wykonano karę grzywny;

- wyrokiem Sądu Rejonowego Poznań – Stare Miasto w Poznaniu z dnia 01.08.2017 r., sygn. akt III K 283/17 za przestępstwo z art. 160§1 kk i art 157 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 6 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym jej zawieszeniem na okres 2 lat tytułem próby, zobowiązanie do pisemnego przeproszenia pokrzywdzonej w terminie 14 dni od uprawomocnienia się wyroku, naprawienie szkody poprzez zapłatę na rzecz pokrzywdzonej kwoty 3267,28 zł, zadośćuczynienie na rzecz pokrzywdzonej w kwocie 6000 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie: częściowych wyjaśnień oskarżonej M. F. (k. 273v w zw. z k. 40-42 oraz k. 50-51), z zeznań świadków: K. M. (k. 273v-274 w zw. z k. 27-28), Ł. W. (2) (k. 274 w zw. z k. 24-25), M. W. (k. 274v w zw. z k. 2-4, 22-23), Z. F. (k. 275 w zw. z k. 37-39), D. K. (k. 275-275v w zw. z k. 95-97), R. N. (2) (k. 274v w zw. z k. 34- 36) oraz z dokumentów: notatek urzędowych (k.1, 57), karty meldunkowej (k. 5), zdjęć (k. 9), protokołu oględzin (k. 10-12), protokołów zatrzymania osób (k. 13, 14), protokołów zatrzymania rzeczy (k. 15-17, 18-21), protokołu z przebiegu badania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k.31), kserokopii paszportu (k. 52), kserokopii karty (k.53), zaświadczenia z dnia 14.06.2006 r. (k. 54), pisma Komisariatu Policji T. – Ś. (k. 62), z historii choroby (k. 64), zaświadczenia lekarskiego (k. 80), pokwitowania z dnia 03.02.2017 r. (k. 81), a także ze sprawozdania z badania sądowo- lekarskiego (k. 76, 77) oraz opinii biegłego Sądowego z zakresu badań broni i balistyki wykonanej przez mgr inż. P. M. z dnia 12.06.2017 r. (k. 101-105), karty karnej (k. 256-258).

Oskarżona M. F. przesłuchana w postępowaniu przygotowawczym nie przyznała się do zarzucanego jej czynu i złożyła wyjaśnienia. Wyjaśniła, iż nic nie pamięta albowiem w tym dniu wypiła dużo alkoholu i nie pamięta też czy brała leki psychotropowe. Jedyne co pamięta z tego wieczoru to to, że krzyknęła ratunku i wobec jakiś mężczyzn w obronie rozpyliła gaz pieprzowy.

W świetle zebranego materiału dowodowego i zeznań przesłuchanych świadków K. M., Ł. W. (2), M. W., Z. F., D. K. Sąd jedynie w części uznał wyjaśnienia oskarżonej za wiarygodne. Sąd dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej złożonym na okoliczność tego, iż w dniu 2.01.2017 r. wraz z R. N. (2) była zameldowana w hotelu (...) oraz że w tym dniu wypiła alkohol albowiem tej treści wyjaśnienia znajdują odzwierciedlenie w zeznaniach przesłuchanych świadków Z. F. K. M., Ł. W. (2), R. N. (2) a także w świetle zgromadzonego materiału dowodowego w szczególności protokołu z przebiegu nadania stanu trzeźwości urządzeniem elektronicznym (k.31).

Sąd natomiast nie dał wiary wyjaśnieniom oskarżonej na okoliczność tego, iż w dniu zdarzenia nie była agresywna i nie używała wobec funkcjonariuszy policji gazu pieprzowego celem zaatakowania ich albowiem te wyjaśnienia stoją w sprzeczności z zeznaniami świadków K. M., Ł. W. (2), M. W., Z. F., D. K.. Z zeznań interweniujących policjantów jednoznacznie bowiem wynika, iż okazali oni legitymacje służbowe, mało tego mówili dodatkowo słowo „policja” po angielsku, co tym bardzie wskazywało, iż oskarżona wiedziała z kim ma do czynienia. W żaden sposób nie atakowali oskarżonej aby wbrew jej twierdzeniom miała ona przed kimś się bronić.

Mając wiec powyższe na uwadze Sąd w większości uznał wyjaśnienia oskarżonej za niewiarygodne i stanowiące jej linię obrony zmierzającą do uniknięcia odpowiedzialności karnej.

Sąd nie znalazł żadnych powodów aby kwestionować z urzędu wiarygodność świadków K. M. i Ł. W.- policjantów albowiem ich zeznania przez cały okres postępowania były logiczne, spójne i korespondowały ze sobą. Świadkowie ci zeznali, że oskarżona była agresywna i nie reagowała na ich wołania a następnie użyła wobec nich gazu pieprzowego. Świadkowie są wobec oskarżonej osobami obcymi i nie mają żadnych powodów do tego, aby przedstawiać określone okoliczności stanu faktycznego w sposób odmienny od ich rzeczywistego przebiegu.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka Z. F. – pracownikowi hotelu albowiem jego zeznania są zgodne z zeznaniami świadków K. M. i Ł. W.. Z. F. był naocznym świadkiem zdarzenia z dnia 02.02.2017 r.. w swoich zeznaniach wskazał, iż oskarżona była agresywna, nie reagowała na wołania i polecenia policjantów a następnie rozpyliła w ich stronę gaz pieprzowy. Mało tego świadek nie jest policjantem i nie ma interesu w składaniu korzystnych zeznań dla policjantów. Świadek ten podkreślił także, iż oskarżona dobrze widziała, iż przyjedzie do niej policja gdyż wcześniej ją o tym uprzedził.

Sąd również nie znalazł powód aby kwestionować wiarygodność zeznań świadków M. W., D. K. albowiem ich zeznania są jasne i korespondują ze sobą. Świadkowie ci zeznali, że nie widzieli jak oskarżona rozpyla gaz pieprzowy, gdyż przyjechali już po tym zdarzeniu jednak jak wynika z zeznań D. K. K. M. powiedział mu o całym zdarzeniu i widzieli jak przeciera wodą swoją twarz.

Sąd dał wiarę w całości zeznaniom świadka R. N. (2) albowiem świadek ten potwierdził, iż wcześniej z oskarżoną spożywał alkohol, na co również wskazywali pozostali świadkowie. W pozostałym zakresie zeznania tego świadka mają drugorzędne znaczenie dla sprawy gdyż świadek ten w czasie zdarzenia był w pokoju, a nie na holu hotelowym gdzie zdarzenie miało miejsce.

Bardzo przydatna dla sprawy była opinia biegłego z zakresu badań broni i balistyki mgr inż. P. O. jest jasna, pełna, wnioski są logiczne i szczegółowo uzasadnione. Treść opinii została sporządzona fachowo i w oparciu o aktualną wiedzę. Faktem jest, iż w toku oględzin miotacza przez biegłego nie działał on, co nie wyklucza, iż był on sprawny w toku zdarzenia, co potwierdzili przesłuchani policjanci.

Przydatna dla sprawy była opinie S. –lekarskie z których wynika, iż na podstawie przeprowadzonych badać sądowo – lekarskich Ł. W. (2) i K. M. nie stwierdzono obrażeń zewnętrznych wobec czego nie można dokonać kwalifikacji sądowo- lekarskiej obrażeń.

Przydatne dla niniejszej sprawy były również opisane wyżej dokumenty. Ich wartość dowodowa nie budzi żadnych wątpliwości, zostały one sporządzone przez uprawnione do tego osoby i instytucje w sposób wnikliwy, jasny i pełny. Nadto w toku postępowania strony nie kwestionowały ich treści i autentyczności, jednocześnie Sąd z urzędu nie znalazł podstaw by dokonać odmiennej oceny.

Sąd Rejonowy zważył, co następuje:

W świetle zgromadzonego w sprawie i wyżej omówionego materiału dowodowego, Sąd uznał, iż oskarżona M. F. swym zachowaniem wyczerpała ustawowe znamiona zarzucanego jej czynu z art. 223 § 1 kk. w zw. z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Z godnie z art. 223 § 1 kk karze podlega ten kto wspólnie i porozumieniu z inną osobą lub używając broni palnej, noża lub innego podobnie niebezpiecznego przedmiotu albo środka obezwładniającego, dopuszcza się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy my przybraną lub w związku z pełnieniem obowiązków służbowych. Typ czynu zabronionego określony w art. 223 § 1 kk stanowi przestępstwo powszechne. Jego sprawcą zatem może być każdy. Znamieniem czynności wykonawczej jest dopuszczenie się czynnej napaści na funkcjonariusza publicznego lub osobę do pomocy mu przybraną. Przez to pojęcie należy rozumieć każde działanie podjęte w celu wyrządzenia krzywdy fizycznej, chociażby ten cel nie został osiągnięty.

Natomiast zgodnie z art. 224 § 2 kk karze podlega ten kto stosuje przemoc lub groźbę bezprawną w celu zmuszenia funkcjonariusza publicznego lub osoby do pomocy mu przybranej do przedsięwzięcia lub zaniechania prawnej czynności służbowej. Typ czynu zabronionego pokreślonego w art. 224 § 2 kk jest przestępstwem powszechnym. Dla dokonania tego przestępstwa wystarczające jest wypowiedzenie groźby bezprawnej lub zastosowania przemocy motywowane chęcią osiągniecia określonego w przepisie celu.

Analizując działanie oskarżonej od strony przedmiotowej stwierdzić należy , iż swym zachowaniem polegającym na tym, że w dniu 2 stycznia 2017 roku w P. używając środka obezwładniającego w postaci ręcznego miotacza gazu F. (...) GREEN, dopuściła się czynnej napaści na funkcjonariuszy publicznych tj. funkcjonariusza policji sierżanta K. M. i starszego sierżanta Ł. W. (1) podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, stosując tym samym przemoc w celu zmuszenia funkcjonariuszy publicznych do zaniechania prawnej czynności służbowej jaką była interwencja w celu zatrzymania i uspokojenia agresywnie zachowującej się M. F. biegającej po korytarzu hotelowym z ręcznym miotaczem gazu wyczerpała znamiona przestępstwa z art. art. 223 § 1 kk i z art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk.

Natomiast analizując zachowanie oskarżonej od strony podmiotowej stwierdzić należy, że oskarżona działała w sposób umyślny z zamiarem bezpośrednim, gdyż miała świadomość, iż rozpylając gaz pieprzowy dopuściła się czynnej napaści na funkcjonariuszy publicznych podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych. Mało tego doskonale wiedziała, iż w związku z jej zachowaniem obsługa hotelu wezwała policję zaś policjanci zwróci się do niej po angielsku. Dlatego też w punkcie pierwszym wyroku Sądu uznał oskarżoną M. F. za winną przestępstwa z art. 223 § 1 kk i art. 224 § 2 kk w zw. z art. 11 § 3 kk.

Rozważając nad wymiarem kary Sąd Rejonowy kierował się dyrektywami wymieniony w art. 53 k.k., a zatem Sąd baczył by dolegliwość kary nie przekraczała stopnia winy, uwzględnił stopień społecznej szkodliwości czynu oraz wziął pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, która kara winna osiągnąć w stosunku do oskarżonej jak i potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa.

Wymierzając karę, sąd uwzględnił w szczególności motywację i sposób zachowania się sprawcy, rodzaj i stopień naruszenia ciążących na sprawcy obowiązków, rodzaj i rozmiar ujemnych następstw przestępstwa, właściwości i warunki osobiste sprawcy, sposób życia przed popełnieniem przestępstwa i zachowanie się po jego popełnieniu, a zwłaszcza staranie o naprawienie szkody lub zadośćuczynienie w innej formie społecznemu poczuciu sprawiedliwości, a także zachowanie się pokrzywdzonego.

W ocenie Sądu Rejonowego wymierzona oskarżonej kara 1 roku pozbawienia wolności, stanowi sprawiedliwą reakcję za popełnione przez nią przestępstwo, jest adekwatna do stopnia winy i społecznej szkodliwości czynu. Tylko taka kara jest sprawiedliwą odpłatą za popełniony czyn, wychowawczo wpłynie na oskarżoną, wdrażając ją do przestrzegania porządku prawnego. Jako okoliczności obciążające przy wymiarze kary Sąd przyjął działanie oskarżonej bez żadnego powodu i pod wpływem alkoholu.

Analizując osobę M. F. Sąd uznał, iż zasadne jest zastosowanie wobec niej dobrodziejstwa warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Wobec oskarżonej można bowiem skonstruować pozytywną prognozę, iż mimo niewykonania kary będzie stosowała się do porządku prawnego. Oskarżona jest osobą młodą, ma na swoim utrzymaniu małoletnie dziecko. Te okoliczności pozwalają na przyjęcie, że w przyszłości zachowanie oskarżonej powinno być zgodne z porządkiem prawnym. Oskarżona nie jest jednak na tyle zdemoralizowanym sprawcą przestępstwa, by jej resocjalizacja musiała odbywać się w warunkach izolacji od społeczeństwa- można wobec niej sformułować pozytywną prognozę, iż mimo niewykonania kary będzie przestrzegała porządku prawnego i nie popełni ponownie przestępstwa. Nadto również oskarżona spełniła formalny wymóg warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności gdyż na dzień czynu nie była skazana na karę pozbawienia wolności. Dlatego w punkcie drugim wyroku Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie wymierzonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił oskarżonej na okres 2 lat tytułem próby. Wyznaczony dwuletni okres próby pozwoli zdaniem Sądu w wystarczający sposób zweryfikować poprawność przyjętej wobec oskarżonej pozytywnej prognozy kryminologicznej.

W punkcie trzecim wyroku Sąd na podstawie art. 72 § 1 pkt. 5 kk orzekł wobec oskarżonej obowiązek powstrzymywania się od nadużycia alkoholu oraz od używania innych środków odurzających w okresie próby gdyż pod wpływem substancji tych oskarżona była w toku zdarzenia tak więc pożądane jest aby ich unikała.

W punkcie czwartym wyroku na podstawie art. 624 § 1 kpk i art. 17 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 23.06.1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. 83 nr 49 poz. 223 ze zm.) oskarżona została zwolniona od kosztów sądowych i opłaty albowiem nie ma majątku i aktualnie nie pracuje zarobkowo, ma na utrzymaniu jedno dziecko. Dlatego należy przyjąć, że uiszczenie kosztów byłoby dla oskarżonej zbyt uciążliwe ze względu na jej sytuację majątkową.

/-/ SSR Daniel Jurkiewicz