Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 15 października 2018r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Hantz – Nowak

Protokolant: sek. sąd. Katarzyna Pawłowska

przy udziale Komisariat Policji w Swarzędzu sierż. Tomasz Roszyk

po rozpoznaniu dnia 11.10.2018r.

sprawy P. P. , s. M. i E., ur. (...) w P.

obwinionemu o to, że:

w dniu 26.04.18r. ok. godz. 11:00 w miejscowości J. na skrzyżowaniu ulic (...) kierując pojazdem marki (...) o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku B-21 zakaz skrętu w lewo i mimo zakazu wykonał manewr

tj. o wykroczenie z art. 92 §1 kw

w dniu 26.04.18r. ok. godz. 11:00 w miejscowości J. na skrzyżowaniu ulic (...) kierując pojazdem marki (...) o nr rej. (...) wraz z naczepą o nr rej. (...) nie zastosował się do znaku B-2 zakaz wjazdu i mimo zakazu kontynuował jazdę

tj. o wykroczenie z art. 92 §1 kw

I.  Obwinionego P. P. uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej wykroczeń z art. 92 § 1 kw i za to na podstawie art. 92 § 1 kk w zw. z art. 9 § 2 kk wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 300 (trzysta) zł.

II.  Na podstawie art. 118 § 1 i 4 kpw oraz art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 27, poz. 152) zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania 120 zł i opłatę 30 zł.

/-/ SSR I. Hantz – Nowak

UZASADNIENIE

W dniu 26 kwietnia 2018r. ok. godz. 11:00 świadek J. R. przebywał na swojej posesji w J. przy ul. (...). Chciał wyjechać z posesji i zauważył dwa tiry wraz z naczepami, które jechały ulicą (...) w jego kierunku. Musiał zrezygnować z wyjazdu bo nie minąłby się z tymi pojazdami. Kierowcy tych samochodów ciężarowych wjechali w ulicę (...) z ulicy (...), gdzie obowiązują znaki drogowe zakaz skrętu w lewo B-21 oraz zakaz wjazdu B-2. Świadek widział moment w którym te pojazdy wjechały w ulicę (...) nie stosując się do oznakowania. W związku z tym świadek zadzwonił po Policję. Po przyjeździe funkcjonariusz nałożył mandat na pierwszego kierowcę, który go przyjął, natomiast drugi kierowca odmówił przyjęcia mandatu. Drugi pojazd był to (...) o nr rej. (...) z naczepą o nr rej. (...). Świadek zrobił zdjęcie numerów rejestracyjnych.

Funkcjonariusze K. N. (1), P. K. i M. J. pełnili wówczas służbę i na polecenie dyżurnego udali się na ul. (...), gdzie pojazdy miały nie stosować się do znaku B-2 zakaz wjazdu i zakaz skrętu B-21. Na miejscu zastali pojazd marki (...) o nr rej. (...) i naczepa (...), który stał na miejscu naprzeciwko ulicy (...), pojazd był skierowany w stronę ul. (...), co wskazywało, że kierujący wjechał od strony ul. (...) nie stosując się do znaku B-2 i B-21. Obecny był kierowca – obwiniony P. P., który podał, że wjechał w ul. (...) prawidłowo i zawrócił we wjeździe od posesji nr (...). Jako że ulica (...) jest ulicą gruntową, policjant udał się we wskazane miejsce aby zobaczyć, że są widoczne jakieś ślady zawracania. Na miejscu nie było widać żadnych śladów kół ciągnika siodłowego i naczepy. Zgłaszający J. R. potwierdził, że widział jak kierując pojazdem (...) wjechał pod zakaz i nie wykonywał manewru zawracania. Policjant zaproponował mandat 500 zł, którego obwiniony nie przyjął.

Obwiniony P. P. ma 27 lat, jest kawalerem, nie ma nikogo na utrzymaniu, ma wykształcenie zawodowe, jako posadzkarz, pracuje jako kierowca i zarabia ok. 1200 zł, nie był karany.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie następujących dowodów:

1.  częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 34-34v, 16-17),

2.  zeznań świadków: J. R. (k. 35-35v, 4-6), K. N. (1)
(k. 35v, 8-10), M. J. (k. 36) i P. K. (k. 36 i 11-13

3.  dowodów z dokumentów:

- notatki (k. 3);

Obwiniony w toku postępowania nie przyznawał się do popełnienia zarzucanych mu wkroczeń. Wskazał, że wjechał prawidłowo i zawrócił w bramie, jego pojazd był lekki, a jedną oś miał podniesioną, uważa, że były widoczne lekkie ślady zawracania, świadek mógł się pomylić, bo inne auto wjechało pod prąd, na początku zgodził się przyjąć mandat, ale potem po przemyśleniu odmówił. Sąd ocenił, jako niewiarygodne wyjaśnienia obwinionego w zakresie, w którym podał, że wjechał w ulicę (...) prawidłowo, a potem zawrócił, że nie naruszył znaków zakazu albowiem w tym zakresie wyjaśnienia są sprzeczne z zeznaniami świadków J. R. i K. N. (1) – odnośnie tego, że świadek R. zauważył samochód obwinionego wjeżdżający w ulicę (...) od strony ulicy, od której obowiązuje zakaz wjazdu oraz zakaz skrętu w lewo, co zostało potwierdzone przez policjanta nie znajdującego śladów zawracania na drodze gruntowej. Świadek J. R. na rozprawie zwrócił uwagę, że nie jest w stanie powiedzieć, czy wjechał od strony ulicy (...), ale podtrzymał zeznania złożone na Policji, w których to wskazał że zauważył moment wjazdu 2 samochodów ciężarowych, w tym drugim pojazdem był samochód obwinionego oraz że nie widział żadnych śladów zawracania. Policjant K. N. z kolei był pewien, że nie było żadnych śladów zawracania widocznych w miejscu wskazanym przez obwinionego, a była to droga gruntowa. Tak więc, wyjaśnienia obwinionego są sprzeczne z zeznaniami w/w świadków i stąd Sąd nie mógł uznać je za wiarygodne. W pozostałym zakresie dotyczącym, między innymi sytuacji materialnej i rodzinnej obwinionego Sąd dał wiarę wyjaśnieniom.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadka J. R. – osoby obserwującej zdarzenie i dokonującej zawiadomienia policji, uznając, że zeznania są spójne, logiczne, konsekwentne oraz zgodne z zeznaniami policjantów. W ocenie Sądu, świadek przedstawił szczerze zapamiętane fakty i przebieg zdarzenia i nie sposób znaleźć argumenty przemawiające za uznaniem, że podaje nieprawdę. Zeznania świadka zostały potwierdzone przez zeznania policjanta K. N. i M. J.. Świadek R. podtrzymał zeznania złożone na policji w dniu 10.05.18r., czyli krótko po zdarzeniu. Świadek również na miejscu zdarzenia przedstawił policjantom, że widział jak dwa pojazdy ciężarowe naruszyły zakaz, w tym drugim pojazdem był samochód obwinionego, co do którego sfotografował numery rejestracyjne. Sąd nie znalazł więc argumentów by odmówić wiary zeznaniom świadka.

Sąd dał wiarę zeznaniom świadków K. N. (1), P. K. i M. J. – policjantów, którzy przybyli na miejsce. Sąd dał wiarę zeznaniom dotyczącym, między innymi zauważenia pojazdu obwinionego ustawionego w ten sposób, że sugerowało wjazd od strony ul. (...), brak śladów zawracania w miejscu wskazanym przez obwinionego. W ocenie Sądu, świadkowie Ci jako osoby obce dla obwinionego nie mieli podstaw do niesłusznego oskarżania obwinionego, ich zeznania są spójne, logiczne i konsekwentne. Sąd nie znalazł argumentów, by odmówić im wiary.

Sąd nie znalazł podstaw do kwestionowania zebranych i ujawnionych w sprawie dokumentów ze względu na ich urzędowe pochodzenie oraz fakt, iż w czasie postępowania żadna ze stron nie kwestionowała ich wiarygodności.

Sąd zważył, co następuje:

P. P. został obwiniony o to, że w dniu 26.04.18r. ok. godz. 11:00 w J. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując samochodem marki (...) o nr rej. (...) i naczepą (...) nie zastosował się do znaku B-21 zakaz skrętu w lewo i mimo zakazu wykonał manewr to jest o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. oraz w dniu 26.04.18r. ok. godz. 11:00 w J. na skrzyżowaniu ul. (...) z ul. (...) kierując samochodem marki (...) o nr rej. (...) i naczepą (...) nie zastosował się do znaku B-2 zakaz wjazdu i mimo zakazu wykonał manewr to jest o wykroczenie z art. 92 § 1 k.w.

Stwierdzić należy, że w świetle zebranego materiału dowodowego wskazana przez oskarżyciela kwalifikacja prawna okazała się prawidłowa, a przedstawiony powyżej materiał dowodowy pozwala jednoznacznie stwierdzić, że zarówno sprawstwo, jak i wina obwinionego P. P. nie budzą żadnych wątpliwości.

Art. 92 § 1 k.w. przewiduje, że karze grzywny albo nagany podlega kto nie stosuje się do znaku lub sygnału drogowego. Stwierdzić należy, że art. 5 ustawy Prawo o ruchu drogowym przewiduje obowiązek uczestnika ruchu do stosowania się do znaków i sygnałów drogowych. Natomiast, § 22 ust. 1 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury oraz Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 31.07.02r. w sprawie znaków i sygnałów drogowych opisuje znak B – 21 „zakaz skręcania w lewo” – zabraniający kierującym pojazdami silnikowymi skręcania w lewo i zawracania na najbliższym skrzyżowaniu oraz § 17 ust. 1 w/w rozporządzenia określa znak B-2 „zakaz wjazdu” oznaczający zakaz wjazdu wszelkich pojazdów. Obwiniony poruszając się samochodem marki D. wraz z naczepą nie zastosował się do znaku drogowego „zakaz skrętu w lewo” oraz do „zakaz wjazdu”, podjął manewr skręti a następnie wjazdu w ul. (...), co zostało zaobserwowane przez świadka J. R., który zawiadomił policję. Obwiniony naruszył wymienione znaki drogowe w sposób umyślny, wiedząc o ich znaczeniu i wyrażonych zakazach podjął niedozwolone manewry. Zdaniem Sądu, w świetle zeznań świadków, którym Sąd dał wiarę nie ma wątpliwości, że to samochód którym kierował obwiniony został zaobserwowany przez świadka.

Uznając sprawstwo i winę obwinionego za udowodnione Sąd przystąpił do wymierzania kary. Przy wymiarze kary Sąd uwzględnił wszystkie okoliczności sprawy.

Wykroczenie z art. 92 § 1 k.w. zagrożone jest karą grzywny albo karą nagany. Zgodnie z normami zawartymi w Kodeksie Wykroczeń karę grzywny wymierza się w wysokości od 20 do 5.000 złotych.

Za wykroczenia określone w art. 92 § 1 k.w. popełnione przez P. P. Sąd wymierzył mu na podstawie art. 92 § 1 k.w. w art. 9 § 2 k.w. karę grzywny w wysokości 300 złotych.

Sąd baczył, by wymierzona w stosunku do obwinionego kara stanowiła realną dolegliwość, jak również by wzmacniała ona oddziaływanie wychowawcze owej kary na sprawcę i podkreślała istotną rolę w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. Istotne znaczenie dla Sądu przy wymiarze kary miała konieczność oddziaływania w zakresie prewencji generalnej. Łagodząco, Sąd potraktował niekaralność obwinionego oraz nie dopatrzył się okoliczności obciążających. Zdaniem Sądu, obwiniony pracując i posiadając wykształcenie zawodowe ma możliwości zarobkowe, by uiścić grzywnę w orzeczonej wysokości.

O kosztach postępowania Sąd rozstrzygnął na podstawie art. 118 § 1 i 4 k.p.w. oraz art. 617 k.p.k.. i art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 27, poz. 152), uznając brak podstaw do zwolnienia.

/-/ SSR I. Hantz-Nowak