Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego Poznań-Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu

WYROK ZAOCZNY

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 11 marzec 2019 r.

Sąd Rejonowy Poznań Nowe Miasto i Wilda w Poznaniu Wydział VI Karny w składzie:

Przewodniczący SSR Izabela Hantz – Nowak

Protokolant: Sekr. Sąd. Katarzyna Pawłowska

przy udziale –

po rozpoznaniu w dnia 11.03.2019 r.

sprawy K. W. , s. S. i T., ur. (...) w miejscowości L.

obwinionego o to, że:

w dniu 24.09.2018 r. około godz. 15:30 w L. na autostradzie (...) w kierunku Ś. kierując samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) wykonując manewr zmiany pasa ruchu z lewego na prawy nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym

tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

I.  Obwinionego K. W. uznaje za winnego popełnienia w sposób opisany wyżej wykroczenia z art. 86 § 1 kw i za to na podstawie w/w artykułu wymierza obwinionemu karę grzywny w wysokości 400 (czterysta) zł.

II.  Na podstawie art. 119 § 1 kpw oraz § 2 i 3 pkt 2 Rozporządzenia MS z dnia 22.12.17r. w sprawie wysokości zryczałtowanych wydatków postępowania oraz wysokości opłaty sądowej od wniosku o wznowienie postępowania w sprawach o wykroczenia (Dz. U. 2018, poz. 2467) i art. 1, art. 3 ust 1 ustawy z dnia 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. nr 27, poz. 152) zasądza od obwinionego na rzecz Skarbu Państwa zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł i opłatę w kwocie 40 zł.

/-/ SSR I. Hantz – Nowak

UZASADNIENIE

W dniu 24 września 2018 r. ok. godz. 15:30 na autostradzie (...) w kierunku Ś. miała miejsce kolizja drogowa. J. G. (1) poruszał się samochodem marki F. (...), wracał z pracy we W.. K. W. - kierujący pojazdem M. (...) o nr rej. (...) wykonywał manewr zmiany pasa ruchu, zmienił pas ze skrajnie prawego przez środkowy na lewy, w trakcie wykonywania manewru nie ustąpił pierwszeństwa prawidłowo jadącemu pojazdowi marki F. (...) o nr rej. (...), kierowanym przez J. G. (1). W efekcie doszło do uderzenia w tył pojazdu marki M. przez samochód F. (...). Wstępnie obwiniony przyznał się do spowodowania kolizji, jednak poszkodowany dowiedział się od ubezpieczyciela, że obwiniony złożył zawiadomienie o spowodowanie kolizji z winy J. G. (1). Kierujący samochodem F. (...) miał włączony videorejestrator. Samochód F. (...) poruszał się z prędkością ok. 100 km/h, ograniczenie prędkości wynosiło 120 km/h.

Obwiniony K. W. , ma 46 lat, prowadzi własną działalność gospodarczą, ma mieszkanie oraz samochód M., jest żonaty, ma syna 6 lat, nie był wcześniej karany sądownie.

Powyższy stan faktyczny Sąd ustalił na podstawie:

- częściowo wyjaśnień obwinionego (k. 15-17), wyjaśnienia złożone na piśmie (k. 28)

- zeznań świadków: J. G. (1) (k. 35v, 9-11),

- odtworzonego nagrania (k. 13),

- dokumentów w postaci: notatki (k. 3, 12), pisma (k. 14).

Obwiniony K. W. w toku przeprowadzonego postępowania najpierw przyznał się do popełnienia zarzucanego mu wykroczenia k. 15-17, po czym złożył wyjaśnienia na piśmie k. 28, w których zmienił stanowisko. Wskazał, że do kolizji doszło gdy jego samochód już znajdował się na lewym pasie, uderzenie miało miejsce w tył jego pojazdu, pan J. G. (1) poruszał się z nadmierną prędkością, co spowodowało powstanie kolizji, gdyby samochód pana G. poruszał się prawidłowo a kierujący pojazdem zachował by ostrożność do kolizji by nie doszło, w tym daniu padał deszcz, była ograniczona widoczność i było ślisko, panował wzmożony ruch pojazdów.

Sąd dał częściowo wiarę wyjaśnieniom obwinionego, jedynie w części dotyczącej tego, że doszło do kolizji, że zamierzał on wykonać zmianę pasa ruchu z prawego na lewy, że obwiniony był obecny w tym dniu w danym miejscu. Sąd nie dał wiary temu, że obwiniony postąpił prawidłowo, że to on jest pokrzywdzonym w tej sprawie, że drugi kierowca spowodował kolizję poprzez nadmierną prędkość, gdyż w tym zakresie wyjaśnienia obwinionego są sprzeczne z zeznaniami świadka J. G. – odnośnie przebiegu zdarzenia oraz z odtworzonym nagraniem z kamery z samochodu F.. W ocenie Sądu, więc wyjaśnienia obwinionego, próbujące wykazać wyłączną winę kierowcy pojazdu F., nie zasługują na uwzględnienie. Dowody w postaci zeznań świadka J. G. jak i odtworzone na rozprawie nagranie, nie pozostawiają żadnych wątpliwości, że to zachowanie obwinionego przy zmianie pasa ruchu i naruszenie przepisów ruchu drogowego spowodowało, że kierujący samochodem F. nie miał możliwości uniknięcia zderzenia i uderzył w tył pojazdu marki M.. Kierowca F. poruszał się z dozwoloną prędkością, nie wykonywał żadnych niespodziewanych manewrów, to właśnie obwiniony miał obowiązek zachować ostrożność przy zmianie pasa ruchu i ustąpić pierwszeństwa wszystkim pojazdom tam się znajdującym, nawet jeśli te pojazdy poruszałby się z nadmierną prędkością. Obwiniony poruszając się autostradą powinien zdawać sobie sprawę z dopuszczalnej prędkości i że pojazdy poruszające się na sąsiednich pasach ruchu, w ramach prędkości dopuszczalnej, będą się poruszały w odczuciu kierowcy szybko. Tym bardziej, że jak sam wskazał i jak widać na nagraniu, wówczas padał deszcz, tym bardziej ostrożność obwinionego zmieniającego pas ruchu – przez trzy pasy- powinna być wzmożona. Kierujący F. nie miał obowiązku spodziewać się, że obwiniony zmieni pas ruchu ze skrajnego lewego, poprzez środkowy, na skrajny prawy. Z tych względów Sąd dał jedynie częściowo wiarę wyjaśnieniom obwinionego.

Oceniając zeznania świadka J. G. (1) Sąd uznał je za w pełni wiarygodne, albowiem zeznania te były konsekwentne, logiczne, szczere oraz przekonujące, również w świetle odtworzonego nagrania z kamery pojazdu F.. Świadek wskazał, iż nie spodziewał się, że obwiniony zmieni pas ruchu z lewego na środkowy i dalej na prawy, gdy się zorientował, że obwiniony chce tak zrobić, zaczął hamować, zjechał w lewo na tyle ile mógł, ale się nie udało i doszło do uderzenia w tył pojazdu M.. W samochodzie świadka był uszkodzony zderzak przedni, prawy reflektor i grill chłodnicy. W ocenie Sądu, świadek jest osobą obcą dla obwinionego, Sąd nie ma żadnych uzasadnionych podstaw, by przypuszczać, że świadek podaje nieprawdę próbując niesłusznie obciążyć obwinionego.

Przydatne dla ustalenia stanu faktycznego w niniejszej sprawie, w ocenie Sądu, okazał się dowód z nagrania z kamery pojazdu F. (...). Wynika z niej jasno, że poszkodowany nie mógł przewidzieć, że obwiniony będzie zmieniał pas z lewego na skrajny prawy, że świadek poruszał się z dopuszczalną prędkością, że samochód M. zajechał drogę pojazdowi F. i nie kierowca nie mógł uniknąć uderzenia w tył pojazdu obwinionego. W ocenie Sądu, nagranie pozostaje w zgodzie z zeznaniami świadka. Sąd nie znalazł podstaw by kwestionować ten dowód. Za wiarygodne Sąd uznał też dokumenty wymienione w ustaleniach stanu faktycznego. Prawdziwości omawianych dowodów nie kwestionowała żadna ze stron, a Sąd nie znalazł podstaw by uczynić to z urzędu.

Sąd zważył, co następuje :

Obwiniony stanął pod zarzutem tego, że w dniu 24.09.18r. ok. godz. 15:30 w L. na autostradzie (...) w kierunku Ś., kierując samochodem marki M. (...) o nr rej. (...) wykonując manewr zmiany pasa ruchu z lewego na prawy nie ustąpił pierwszeństwa przejazdu kierującemu pojazdem marki F. (...) o nr rej. (...) czym spowodował zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, czyli o popełnienie wykroczenia z art. 86 § 1 kw.

Wykroczenie opisane w art. 86 § 1 k.w. popełnia ten, kto nie zachowując należytej ostrożności, powoduje zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Dla bytu przedmiotowego wykroczenia niezbędne jest zatem m. in., by sprawca nie zachował należytej ostrożności tzn. takiej, jaka była wymagana w określonej sytuacji. Stopień ostrożności, jakiej wymaga się od uczestnika ruchu w konkretnych okolicznościach wynika z obowiązujących w ruchu lądowym zasad bezpieczeństwa. Podstawowy akt prawny, regulujący zasady ruchu lądowego – ustawa z dnia 20 czerwca 1997 roku - Prawo o ruchu drogowym (t. jedn. Dz. U. z 2005 r. Nr 108, poz. 908 z późn. zm.), zobowiązuje w art. 3 ust. 1 każdego uczestnika ruchu oraz każdą inną osobę znajdującą się na drodze do zachowania ostrożności, a w przypadku, gdy ustawa tego wymaga - szczególnej ostrożności, jak również nakazuje unikać wszelkiego działania, które mogłoby spowodować zagrożenie bezpieczeństwa lub porządku ruchu drogowego, ruch ten utrudnić albo w związku z ruchem zakłócić spokój lub porządek publiczny oraz narazić kogokolwiek na szkodę. Z powyższej dyrektywy wynika, iż każdy uczestnik ruchu drogowego powinien w każdym przypadku zachowywać ostrożność tzn. postępować uważnie i przezornie, reagować odpowiednio do zaistniałej sytuacji na drodze oraz podejmować czynności, które zgodnie ze sztuką i techniką prowadzenia pojazdów samochodowych są obiektywnie niezbędne do zapewnienia maksymalnego bezpieczeństwa a także powstrzymać się od czynności, które mogłyby to bezpieczeństwo zmniejszyć.

Jak wynika z przeprowadzonego postępowania dowodowego obwiniony swoim zachowaniem wypełnił znamiona wykroczenia z art. 86 § 1 k.w. Swoim zachowaniem obwiniony spowodował zagrożenie albowiem miał obowiązek zachowania szczególnej ostrożności przy zmianie pasa ruchu, którego nie dopełnił, przez co doprowadził do zderzenia z prawidłowo poruszającym się pojazdem pokrzywdzonego. Zgodnie z definicją szczególnej ostrożności kierujący samochodem M. zobowiązany był zachować się odpowiednio do warunków na drodze, panującego tam korku i natężenia ruchu i ustąpić pierwszeństwa pojazdom znajdującym się na pasie ruchu, na który zmierzał wjechać, w tym pojazdowi pokrzywdzonego, który nie miała żadnego obowiązku, by ustąpić pierwszeństwa obwinionemu. Obwiniony powinien powstrzymać się od ruchu tak długo, aż stwierdził, iż może zmienić pas bez obawy, że spowoduje zagrożenie dla innego pojazdu. W ocenie Sądu, obwiniony naruszył podstawową zasadę ruchu drogowego, obowiązującą przy wykonywaniu manewru zmiany pasa ruchu.

Do znamion wykroczenia określonego w art. 86 § 1 k.w. należy również spowodowanie zagrożenia bezpieczeństwa w ruchu drogowym. Realizacja przez obwinionego przedmiotowego znamienia nie może ulegać jakiejkolwiek wątpliwości, ponieważ w stanie faktycznym niniejszej sprawy zagrożenie to skonkretyzowało się i przybrało postać realną. Swoim zachowaniem obwiniony zaskoczył innego uczestnika ruchu, doprowadzając do zderzenia.

Stopień społecznej szkodliwości czynu obwinionego jest znaczny, o czym świadczą okoliczności przedmiotowe, jak i podmiotowe.

Przy wymiarze kary Sąd kierował się dyrektywami określonymi w art. 33 § 1 – 4 k.w. W ocenie Sądu, kara 400 zł grzywny nie przekracza stopnia winy, uwzględnia stopień społecznej szkodliwości czynu, bierze pod uwagę cele zapobiegawcze i wychowawcze, jakie ma osiągnąć wobec skazanego, a także potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa. W opinii Sądu, grzywna w podanym wymiarze spełni wobec obwinionego cele zapobiegawcze i wychowawcze, uzmysławiając jemu, jak ważną i istotną dla bezpieczeństwa ruchu drogowego regułą jest obowiązek zachowania należytej ostrożności. Przedmiotowa kara spełni również potrzeby w zakresie kształtowania świadomości prawnej społeczeństwa dając wyraz zasadzie, iż sprawcy wykroczeń, realizujący zachowania niebezpieczne dla innych uczestników ruchu, nie pozostają bezkarni. Jako okoliczności łagodzące Sąd miał na uwadze jego niekaralność. Jako okoliczność obciążającą w stosunku do obwinionego Sąd miał na uwadze naruszenie podstawowej zasady ruchu drogowego związanej z manewrem zmiany pasa ruchu, która ma duże znaczenie na trasach szybkiego ruchu i autostradach. Należy zatem przyjąć, iż sytuacja finansowa obwinionego, posiadającego stały dochód z prowadzonej działalności gospodarczej oraz jego możliwości zarobkowe pozwalają na uzyskanie środków pieniężnych na grzywnę w orzeczonej wysokości. Grzywna została orzeczona w dolnych granicach przewidzianych przez ustawodawcę.

Na podstawie przepisów wskazanych w pkt drugim wyroku Sąd zasądził zryczałtowane wydatki postępowania w kwocie 120 zł i opłatę w kwocie 40 zł, uznając brak podstaw do zwolnienia i posiadanie możliwości zarobkowych po stronie obwinionego.

/-/ SSR I. Hantz – Nowak